Wanneer krijg je als patiënt de kans om in zo’n setting naast elkaar op een bank te zitten om ieder vanuit zijn of haar eigen perspectief te praten over zorgverbetering. Gisteren avond kreeg ik die kans tijdens de opening van de NFU-Master Kwaliteit en veiligheid in de zorg waarbij de patiënt altijd als begin en als eindpunt genomen moet worden. Natuurlijk heb ik deze kans met beide handen aangegrepen want een menselijkere persoonsgerichte zorg gaat me aan het hart en natuurlijk heb ik terloops laten vallen dat deze maand de maand van de schildklierkanker awareness is. Ik ben immers schildklierkankerpatiënt.
Ik moet eerlijk toegeven dat de zenuwen door mijn keel gierden, daar zat ik dan op de bank tussen de bestuurder en de zorgspecialist en de wetenschapper. Een mus tussen drie uilen. Maar wél een mus die gelooft in wat ze wil zeggen. De tijd was te kort om mijn gedachten over te brengen, maar wat ik wilde zeggen, leek als vanzelf te gaan. Mijn visie is een samenwerkingsverband tussen de patiënt en de zorgprofessional met alle disciplines daaromheen. Samenwerking door een heldere en communicatie en niet alleen met de patiënt maar me ieder individu rond deze patiënt, een goede bereikbaarheid, duidelijke informatie en persoonsgerichte zorg vanuit het hart, medeleven en begrip. De patiënt zoekt een maatje een partner in crime om een ziekte te bestrijden, want samen samen sta je sterker.
De uitdrukkingen op de gezichten van de masters gaven me de bevestiging dat mijn verhaal klopt. Het mooie was dat we naast elkaar zaten. Naast elkaar en niet tegenover elkaar. Ieder was gelijkwaardig aan de ander. En zo zou het ook moeten zijn in de zorg. Gelijkwaardigheid met een wederzijds respect naar elkaar. Het lijkt er de laatste tijd meer op dat patiënt en medici tegenover elkaar staan met ieder een andere visie, een (voor)oordeel, boosheid of ontevredenheid. Wanneer we de handen ineens slaan, zullen we zien dat we eigenlijk allemaal hetzelfde willen. Immers we zijn allemaal gewoon mensen in plaats van dossiernummers en dat is waar de zorg om moet draaien, mensen.
Na het vraaggesprek en een overheerlijk diner waar ook ik bij aan mocht schuiven, werd er een casus uit het handboek zorgethiek voorgehouden. Het gebakken eitje, maar nader onder de loep genomen geen eitje. De casus maakte veel los bij de enthousiaste masterstudenten, ieder wederom met eigen inzichten en meningen en belangen maar uiteindelijk draaide ook deze casus om de patiënt in kwestie. En zo moet het zijn. Ik hoop met heel mijn hart dat deze master studenten zien dat een betere zorg voor het oprapen ligt. Denk in mogelijkheden, gebruik de kennis van de patiënt, werk samen en communiceer daar kan alleen maar winst uit worden behaald. Betere persoonlijkere zorg waarbij de patiënt altijd als begin en als eindpunt genomen moet worden.
dappere ervaring, goed beschreven, waardevol!
Top dat je hieraan mocht bijdragen als de stem van de patient Anke!
Jij bent sterk met woorden, dus alle vertrouwen dat dat goed zit.
Hoop dat er ook daadwerkelijk iets mee gedaan wordt.
Wauw! Wat een mooie uitdaging! Top dat je hierin mee mocht delen/ denken! Jouw visie is kei en kei sterk! Hoop idd dat er wart mee gedaan wordt. Patienten zijn idd vaak tegenwoordig alleen maar een nummer (Neem nou je dossier: Dat is ook al een nummer).. Mensenlijkheid is vaak ver te zoeken, daarom hoop ik idd dat er iets mee gedaan wordt! Jij hebt in ieder geval je standpunt gemaakt! Ga vooral zo door Anke!