OZ: Alice in Wonderland, Schildklierkanker Awareness 2

Het leven is zeker geen sprookje, vooral niet als je chronisch ziek bent. Maar toch waan ik me sinds ik schildklierkanker heb gehad in een verhaal dat me doet denken aan Alice in Wonderland. Alice volgt het witte konijn dat in een hol onder de grond verdwijnt. Ze valt in een diep gat en komt terecht bij een deur met een pratende deurknop. Ze krimpt en groeit en zoekt uiteindelijk haar eigen weg, wanneer ze terugkomt uit Wonderland beseft ze dat ze een ander persoon is geworden. Ze zal nooit meer terugkeren naar de oude Alice…

Het begon allemaal met vage klachten. Moeheid, obstipatie, hees en uiteindelijk een bobbel in de hals. Ik volgde het witte konijn, de arts, en kwam in de molen van onderzoek, echo’s en puncties terecht. Ik werd geopereerd omdat de bobbel erg in de weg zat, waardoor ik niet meer goed kon ademen en praten. En toen kwam de diagnose: Schildklierkanker.

Ik viel in een diep gat en kwam in een compleet onbekende wereld. Een wereld van ziekte, verdriet, angst. Het onbekende overviel me en ik ging op zoek naar informatie. Social media hebben me destijds geholpen, contact met lotgenoten, ‘medemusketiers’zoals ik ze liever noem. Er volgde nog een operatie, een donkere periode zonder medicatie en een radioactieve jodium behandeling. Daarna begon het avontuur van instellen op de juiste hoeveelheid schildklierhormoon.

Ik kromp en groeide, kromp en groeide. Ik vloog van hyper naar hypo en daar tussendoor probeerde ik de weg terug naar huis te vinden. Die weg was lastig vinden want mijn hoofd werd telkens van slag gemaakt door een kolderkat en om thuis te komen moest ik ook nog de koningin verslaan. Ik moest leren om te gaan met de beperkingen, de restklachten en depressies die af en aan door mijn weg heen liepen.

Ineens kwam het besef dat ik nooit meer dezelfde zou zijn als voordat ik ziek werd, voordat ik in dat donkere konijnenhol viel. De schildklierkanker heeft van mij een ander mens gemaakt. Ik kijk anders tegen het leven aan. Ik zie wat belangrijker is dan wat ik voorheen als belangrijk beschouwde. Ik weet dat er dagen bij zitten dat de restklachten me plagen en dat de kolderkat me hyperdepieper maakt. Ik weet dat ik moet strijden tegen de koningin die me depressief maakt. Ik vergeet dingen en heb vaak spierpijnen die niet te verklaren zijn. Ik heb uitslag en jeuk en zwel op als een luchtballon. Soms weet ik werkelijk niet wat ik aan het doen ben en doe ik duizend dingen tegelijk en uiteindelijk doe ik niets.

Er zijn dagen dat ik al stuiterend uit mijn bed kom. Ik zou eigenlijk moeten ontbijten, maar mijn oog ziet vlekken op de badkamerspiegel. Die moeten weg, vervolgens doe ik maar meteen de hele badkamer. Nu ik toch nog boven ben, kan ik ook de was wel even doen. Ondertussen begint mijn buik te rammelen. Oh ja, ik ging ontbijten. Even het dekbed netjes op het bed leggen. Beneden zie ik als eerste een smekend hondje. Oeps,  zij moet nodig uit. Thuisgekomen smacht ik naar koffie en een boterham. Maar ik moet eerst naar de wc. Die kan ik meteen wel even schoonmaken…

Een paar uur later zit ik voor Absolem, de rups in Wonderland. “Wie bent u”, zegt hij slepend, terwijl hij rook uitblaast. Ik ben Alice in Wonderland, zeg ik. En ik zal nooit meer hetzelfde zijn als voorheen. Een absolute waarheid voor heel veel schildklierkankerpatiënten.

Dit blog is oorspronkelijk gepubliceerd via Onzichtbaar Ziek

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: