Ik verf de rozen rood!

Sommigen zullen zeggen dat ik eigenwijs ben, dwars, vervelend en zelf dom. Ik noem het eigenzinnig. Ik weet wat ik wil en belangrijker nog, wat ik niet meer wil. Ik ben Alice in wonderland en verf de rozen rood!

Al een tijdje ren ik rond in een doolhof waar ik niet uit lijk te komen. Op mijn hielen gezeten door een boze koningin die mij steeds kleiner en kleiner wil laten worden totdat er niets meer van me over blijft. De koningin mag me niet. Volgens de kolderkat voelt ze zich bedreigd door mijn kunnen. Krachten die ik zelf niet altijd even duidelijk zie maar van mij de mens hebben gemaakt, die ik ben. De kracht van zelfreflectie. Iets dat de koningin niet bezit.  Het stelt me in staat het krimpen tegen te gaan en misschien zelfs te groeien tot het punt waarop ik nu ben aan beland. Het verven van de rozen.

Niet letterlijk natuurlijk. Iedere roos is mooi in al haar schoonheid zoals ze is.  Maar waar de koningin alles in het wit ziet, kleurloos en massaal, zie ik de schoonheid van het kleinere in wel duizend kleuren. Ik pas niet in het leger dat zij bouwt van ordelijke machines die alle gevoel hebben afgezworen. Ik voel te veel om me daar ooit thuis te voelen. Het doolhof benauwt mij. Bij iedere weg die ik neem, loop ik vast. Alle wegen zien er hetzelfde uit. Saai en  kleurloos. Het is een eenzame weg zonder dat ik iemand tegen kom. In het midden van dit doolhof lijk ik mijzelf te verliezen. Ik moet hier weg!

En dat doe ik. Ik kies weloverwogen voor mijn eigen geluk. Waarvan de een al zeggen dat ik genoegen neem met minder voel ik me rijker en laat ik de hofhouding voor wat hij is. Ik kan niet meer terug naar gisteren want toen was ik een ander persoon. Waar een wil is, is en weg en daarom ren ik niet langer rond om te zoeken naar de uitgang. Ik creëer hem zelf. Met een glimlach keer ik de boze koningin de rug toe en leg ik mijn hand vol vertrouwen in die van het witte konijn.

“Er is geen tijd meer te verliezen”, roept het witte konijn me toe . En hij heeft gelijk! Ik lijk wel gek dat ik mijn tijd zo lang heb verloren in de onzin van dit doolhof vol kleurloze rozen. Dat ik me klein heb laten maken door een koningin die me niet aardig vind.  Mijn realiteit is duidelijk anders. Er wacht heel dichtbij een geluk op mij. Klein, vol kleur en warmte. Een plek waar mijn gekte wordt gewaardeerd als de Alice die in mij schuilt. Want zijn we niet allemaal een beetje gek?

4 gedachten over “Ik verf de rozen rood!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: