Andrea Bocelli op het lege plein van de Dom in Milaan, de lege straten van Parijs, Londen en new York, de Passion, paaseitjes in de tuin, een zeurende hoofdpijn en de vieste Indische rijsttafel ooit. Pasen 2020 zal in mijn herinnering blijven als een van de meest intense Paasdagen van mijn leven.
Pasen behoorde nooit tot mijn favoriete feestdagen. In mijn gevoel had het altijd iets treurigs in tegenstelling tot de warmte van Kerstmis maar het verhaal van het verraad , de dood en de wederopstanding van Jezus hebben me wel altijd erg geraakt. Ieder jaar klinken dan ook steevast de bekende melodieën uit Jesus Christ Superstar door de kamer en zit ik op witte donderdag altijd klaar voor de buis om de Passion mee te ‘lopen’ vanuit mijn huiskamer. Een jaarlijks terugkerend ritueel dat eigenlijk altijd wel wat tranen oplevert maar dit jaar is de emotie nog intenser dan anders. Alles is immers anders dan anders.
In Roermond blijven de straten leeg. Het kruis ligt stil in Hilversum op het mediapark. Vanaf het dak vertelt Johnny de Mol het bekende verhaal en staat daarbij stil bij het nu waarin we ons allemaal bevinden. Hij benoemt de gevoelens van eenzaamheid, de angst en onzekerheid, maar ook de verbondenheid en de hoop waaraan we ons vasthouden. De gekozen liederen die gebruikt zijn voor de speciale 10 jaar Passion compilatie zijn goed uitgezocht bij de situatie waarin we verkeren. Met het einde als het meest treffende stuk van het geheel. “Geef mij nu je angst” komt recht in het hart aan. De tranen rollen over mijn wangen en ik vermoed niet alleen over die van mij. Dit treffende lied gezongen door zowel bekend Nederland, oud Passion spelers, zorgmedewerkers en “gewone”mensen zoals jij en ik komt binnen. Daar begint voor mij Pasen.
Goede vrijdag en Paaszaterdag verlopen rustig met een wandeling over de dijk met Tikkel en (eindelijk na meer dan een maand) voor het eerst weer met mijn vriendin op anderhalve meter afstand met een kop koffie en daarna een boek in de tuin met veel zon. Te veel zon, blijkt als ik na het uitlezen van mijn boek besef dat ik gruwelijk verbrand ben. Het ging ongemerkt. Zo diep zat ik in het verhaal. Het is lang geleden dat ik me zo heb over kunnen geven aan het lezen van een boek. Het maakt mij rustig in mijn hoofd en geest nu we verplicht gebonden zijn aan huis. Het is hard nodig om de rust voor mezelf te creëren want nu het weer wat beter gaat en de focus niet meer op de eerste plaats ligt bij het beter worden, begin ik me nutteloos te voelen. Ik mis het ritje van en naar mijn werk, de interactie met collega’s en gasten aan mijn balie, de praatjes, de koffie. Door te lezen zet ik dat gevoel van nutteloosheid om in waardevol. Waardevol voor mezelf in dit geval. Innerlijke rust die mijn herstel alleen maar kan bevorderen.
Op 1e Paasdag ontbijten we in de tuin. Met de kinderen op gepaste afstand van elkaar. Geen knuffel maar een lach. Het voelt net zo warm. Voor de kinderen die op deze dag op berenjacht zullen gaan zetten we een mandje paaseitjes neer in de voortuin. De eitjes worden graag ontvangen blijkt als we aan het einde van de dag een half leeg mandje naar binnen halen.
Ik bel mijn vader en mijn tante en zou willen dat ik even naar ze toe kon, maar ik ben in de gelukkige wetenschap dat ze gezond zijn en aan ze wordt gedacht. In de avond komt zoon 2 gezellig eten en samen kijken we een film over een oorlogshond. Weer vloeien de tranen. Alles wat ik deze dagen beleef, lijkt extra intens. Dat geldt helaas ook voor de hoofdpijn die me nu al een week parten speelt. Een paar maanden gelden zou ik daar waarschijnlijk een afspraak bij de huisarts voor hebben gemaakt. Nu laat ik het maar. Het zal wel weer over gaan hoop ik stilletjes en leg de hoofdpijn neer op de hoop naast de hoge bloeddruk, de huid die steeds verder afbrokkelt alsof ik een slang ben, de vermoeidheid, de droge keel en hartkloppingen die nog steeds niet weg zijn. Mijn hart klopt in ieder geval. Dat is voor nu het belangrijkste.
2e Paasdag vieren we de verjaardag van mijn lief. Maar voordat de kinderen komen, slapen we eerst uit. Het is nodig. De drukke, onregelmatige dromen die me parten spelen sinds ik ziek ben geweest, hebben mijn nachtrust behoorlijk verstoord. Iedere droom is een intense beleving waarin ik van hort naar her vlieg, waar niet uit te komen is. Ook als ik even wakker word, val ik meteen weer terug in de drukke droom waarin ik geen rust kan vinden. Bij het ontbijt kijken we naar Andrea Bocceli vanuit een leeg plein voor de Dom in Milaan. De beelden van de lege straten van Milaan, Parijs, Londen en New York vullen mijn hart met een dof gevoel van een verdrietige pijn en wanneer het “ Amazing Grace” mijn hart raakt , rollen wederom de tranen over mijn wangen.
Vrolijk komen de kinderen de achterdeur binnen vallen met gebak en on line geshopte verjaardagscadeaus vieren we de verjaardag van mijn lief. Over een paar uurtjes komt de bij “thuis bezorgd” bestelde Indische rijsttafel . We hebben er zin in, maar bij de eerste hap vergaat deze zin in weerzin. Dit is dé vieste rijsttafel ooit. Met buikpijn van het eten en gierend van het lachen spelen we een pesterig kaartspelletje. Wat een rare verjaardag, maar gek genoeg betrap ik mezelf erop dat ik dit ook een van de mooiste verjaardagen ooit vind. Moe maar intens gelukkig, duik ik die avond in bed. Deze periode is moeilijk in vele opzichten, maar tevens leert het ons de waarde kennen van wat werkelijk belangrijk is en daarvan geniet ik… intens..