Moe(4)

Afb Tikkel (c) Anke van Haften

Revalidatie dagboek deel 4

De tweede volle revalidatieweek zit er op maar ik weet nog niet wat het antwoord is op de vraag; “Hoe gaat het?” ,“Moe maar voldaan”, of gewoon “doodvermoeid”. Hoe dan ook, de hoofdstrekking is kort maar krachtig, “moe!”

Langzaam doe ik mijn ogen open. Ik ben wakker, maar toch ook weer niet. Mijn benen willen niet, mijn lijf doet zeer en mijn hoofd wil maar één ding. Verder slapen.  Alles in mij schreeuwt dat ik aan die wens moet toegeven, maar de realiteit is dat opstaan het enige goede is dat ik nu zou kunnen doen. Mijn ritme is sinds de Covid 19 niet meer terug gekomen in zijn oorspronkelijke staat. Waar ik eerst maandenlang niet heb kunnen slapen door de nachtmerries, slaap ik sinds de met succes toegepaste EMDR zo vast en lang dat ik niet meer wakker wil worden. Al wanneer ik mijn ogen open doe, ben ik moe. Dat is iedere dag zo, maar vandaag is het extreem. Ik ben zoekende naar een reden om op te staan dus ik app een vriendin of ze mee gaat wandelen. Helaas ze kan niet. Ik zal het alleen moeten doen.

Ook tijdens de coaching komt het onderwerp vermoeidheid omhoog. Ik geef aan dat ik het dubbel vind. Ik moet juist leren dat ik niet over grenzen heen ga, maar steeds als ik thuis kom na een paar uur revalidatie heb ik het gevoel dat ik zwaar over alle grenzen ben heen gegaan. Mijn lijf geeft aan dat het wil rusten, maar hoe meer ik rust , hoe lamlendiger ik word. De vraag is of het wel lichamelijke rust is wat het vraagt. Er is sprake van chronische vermoeidheid, geen acute vermoeidheid. Juist bij acute vermoeidheid is even rusten effectief, maar wanneer de vermoeidheid chronisch is, is het de kunst om met doseren de taken juist weer mondjesmaat op te pakken om zo in een bepaald ritme te komen. Of het oude ritme nog haalbaar is, dat weten we nog niet, maar we kunnen in ieder geval werken aan een nieuwe ritme.

Daarnaast moet ik me vooral richten op de dingen die me energie geven. Leuke dingen dus. Dat laatste is best lastig in deze periode van Corona waarin de bewegingsvrijheid toch danig beperkt wordt. Als ik denk aan wat mij positieve energie geeft, denk ik als eerste aan Disney. Daar vind ik de laatste jaren steeds wanneer het nodig is mijn innerlijke rust, geluk en ontspanning maar de in maart nieuw aangeschafte jaarkaart ligt helaas nog ongebruikt in de kast. De vooruitzichten zijn wat dit betreft ook niet rooskleurig. Frankrijk kleurt zelfs ontoegankelijk ‘rood’. Hoewel dat nog niet voor Disney geldt maar dat zal slechts een kwestie zijn van tijd. Ik moet het dus dichter bij huis zoeken.

De natte neus van Tikkel die tegen mijn hand aan drukt, doet me opschrikken uit mijn gedachten. Ik aai haar over de bol waarop ze mij met haar trouwe bruine hondenogen diep in mijn  ogen aankijkt alsof ze wil zeggen. “Kom op vrouwtje, ik wil graag met je wandelen”. Dat was alles wat ik nodig had. Soms is het zo simpel en ligt het antwoord voor je neus zonder dat je het ziet. Ik hoef het niet alleen te doen. Ik heb altijd Tikkel. Zij is de reden om uit bed te komen. Zij is wat mij energie brengt. Ik glimlach, trek mijn schoenen aan en doe haar de riem om. Binnen een paar minuten staan we boven op de dijk. Ja, ik ben moe, maar ook voldaan. De rest van de dag zien we wel weer.  Wordt vervolgd…

Het hele revalidatiedagboek lezen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: