Iedereen kent wel het gezegde “life is a roller coaster” of “de mallemolen van het leven, waar Heddy Lester heel wat jaren geleden over zong. Er schuilt een grote waarheid in deze quotes. Ik durf nog wel een stapje verder te gaan. Mijn leven is niet alleen een achtbaan en een draaimolen maar ook de botsauto’s , de lachspiegels en het spookhuis. Kortom, alle kermisattracties bij elkaar. Ik bevind me op de kermis.
Mijn leven begon op de suikerspin kraam. Zoet en rose. Wat later op school stapte ik in de rupsbaan. Je weet wel die karretjes die snel en niet geheel vlekkeloos over een houten baantje gaan. Onder het rijden door probeer je uit alle macht de pluim te grijpen. Wat deed ik mijn best om te slagen. Maar steeds greep ik mis. Van de rups ging ik in de botsauto’s. Ik botste tegen alles en iedereen aan die tegen mijn karretje kwam. Hoe harder er tegen mij werd aan gebotst, hoe harder ik terug botste. Ik hield er een bloedneus aan over. Mijn leven op de kermis ging verder. Ik kocht een kaartje voor de freakshow. Na een tijdje toeschouwer te zijn geweest mocht ik zelf meedoen. Ik werd zelfs de hoofdact alleen de bloemen heb ik nooit ontvangen. Wél de tomaten.
De show ben ik ontsnapt om nooit meer naar terug te gaan. Ik trok een lootje bij een kraam waar je de mooiste prijzen kon winnen. Ik won de hoofdprijs! De allerliefste en warmste knuffel met een groot hart die er maar te krijgen was. Ik trouwde en kreeg twee prachtige kinderen. Maar in plaats van de zweefmolen stapte ik zonder het te weten het spookhuis is. Ee postnatale depressie. Een donkere rit van angst. Een compleet ander gevoel dan de zweefmolen waarop ik had gerekend.
Maar elk karretje uit het spookhuis komt ook weer naar buiten, zo ook de mijne. Ik besloot gewoon even rustig rond te lopen. Te kijken naar de lichtjes en de geur op te snuiven van de oliebollen. Ik heb intens genoten van de gezellige muziek en de warme nootjes. Af en toe stapte ik in de draaimolen. Soms stopte ik even bij een gokautomaat. De ene keer verloor ik de andere keer ging ik er met de winst vandoor. Voor de lachspiegels heb ik moeten huilen en lachen tegelijk.
Toen ik de diagnose schildklierkanker kreeg stapte ik in de achtbaan.Een achtbaan met loopings en kurketrekkers . Het karretje met mijn complete gezin er in ging denderend over de baan. Maar ook die rit is redelijk tot stilstand gekomen.
En nu ben ik in het reuzenrad gestapt. Heel rustig gaat mijn bakje omhoog om op het hoogste punt even stil te staan. Ik heb een prachtig uitzicht over de kermis, zijn attracties. Het pad van mijn leven. De reis die ik maak. Ik overzie alle kleine details onder mij. Ik zit niet alleen in het bakje. Mijn hoofdprijs knijpt me in mijn hand. Samen komen wij er wel. Mijn twee jongens die ik bijna geen kinderen meer kan noemen zitten tegenover me. Ook zij zullen in de botsauto’s en achtbanen stappen, maar ook zij zullen weer uitstappen en genieten van de muziek en de nootjes. Een wetenschap die gerust stelt.Het reuzenrad draait verder. En ik? Ik ben gelukkig!
Mooi omschreven. Het leven als kermis. Ga maar flink van het uitzicht boven i, het reuzerad , genieten. Xxx
Dank je wel. Vandaag is het een beetje mistig, maar ik weet zeker dat de zon er doorheen gaat breken.
Leuke vergelijking, hoe bedenkje dat?
Geen idee.. komt vanzelf mijn hoofd in wandelen..van de achtbaan kwam een hele kermis..
De mallemolen van het leven zo herkenbaar soms zo mooi maar soms zo oneerlijk/moeilijk ieder krijgt zijn of haar deel is het eerlijk verdeeld? Vaak niet das de mallemolen van het leven
Prachtig omschreven Anke….. Jij kan dit zoooo goed!