“We gaan u opnieuw behandelen mevrouw”, zegt de arts vriendelijk. Terwijl ik nadenk over wat hij zojuist heeft gezegd, bestudeer ik hem. Hij heeft een vriendelijk, open gezicht. Ogen die lachen, maar ook meeleven en begrijpen. Althans zo lijkt het. Ik schrik op uit mijn gedachten. Opnieuw behandelen, klinkt na in mijn warrige hoofd. “Mag het alstublieft na de feestdagen”, vraag ik hem. “Ik wil dit jaar zo graag genieten van de Kerstdagen.
Ik voel mezelf wegzakken. Het is alsof ik zweef. Ik vlieg, verder en verder. Het ziekenhuis ligt ver onder me. Bij de tweede ster rechts sla ik af. Onder me ligt een warm tropisch eiland, omringd door palmbomen, overal bloemen en vlinders. Zijn het wel vlinders? Het lijken wel feeën. Ik vlieg mee met de wind die me naar beneden leidt. Ver weg van de wereld waarin ik thuis hoor. Ik voel geen pijn in mijn rug, mijn benen of armen. Ik voel me niet gejaagd of moe. Ik voel een energie in mijn lijf borrelen die ik in jaren niet meer heb gevoeld. Het gevoel dat ik de wereld aan kan.
Met een zachte plof val ik neer op een bedje van bloemen. Zelfs dit voel ik niet. Vreemd. Ik weet inmiddels niet meer hoe het is om te functioneren zonder pijn. Het lijkt bijna alsof het bij me hoort. Er klinkt een vrolijke muziek. Waar ben ik? Waar is dit land waar de pijn verdwijnen kan? In de verte steekt een roze toren fier in de lucht. Een brutaal ventje met een groene muts zegt me uit te kijken voor de man met de haak. Prinsessen in mooie jurken schreiden me voorbij. Vuurwerk siert de avondlucht op in de mooiste kleuren en op het midden van het plein staat een gigantische kerstboom met een gouden ster op de top. Ik ben in het land van mijn dromen: Neverland!
Ik voel me intens gelukkig. Wat ben ik klaar met alle ellende van de afgelopen jaren ziek zijn, pijn hebben, moe van het moe zijn, het strijden en vechten tegen onbegrip. Wat zou ik graag tegen de artsen zeggen: “Tot nooit meer ziens”. Nu hoor ik dat alleen maar andersom. “Mevrouw tot ziens, we kunnen u niet verder helpen.” Tot vandaag. Het feetje fluistert de woorden in mijn oor. Een sprankje vol hoop.
We gaan u opnieuw behandelen mevrouw, zegt de arts vriendelijk Ik schrik op uit mijn gedachten. Opnieuw behandelen, klinkt na in mijn warrige hoofd. “Mag het alstublieft na de feestdagen,” vraag ik hem. “Ik wil dit jaar zo graag genieten van de Kerstdagen”.
En genieten ga ik! Ondanks de pijn, ondanks de beperkingen en de hinder, ondanks dat ik weet dat ik nog lang niet kaar ben met de zorg, de medicatie en het beter worden, deze feestdagen maak ik bewust mee zonder al die morfine. Kom maar op, man met de haak! Ik kan de hele wereld aan!
Deze blog is oorspronkelijk gepubliceerd via Onzichtbaar Ziek