Met gemengde gevoelens nemen we afscheid van Tavernier Key Largo. Het voelt als afscheid nemen van een geliefde waarvan je niet zeker weet of je die ooit nog terug zal zien. Dit paradijs zal niet gauw worden vergeten, maar met een jubelend, opgewonden hart rijden we even later naar de Everglades waar we een wilde rit zullen gaan maken met een airboat om de alligators van dichtbij te gaan ontmoeten.
Tavernier Key Largo blijkt een nog mooier tropisch paradijs dan Key West. Ook hier komen we weer iets te vroeg in ons hotel aan en ook hier is dat geen enkel probleem. De kamer is nog niet helemaal klaar maar we krijgen een paar kortingsbonnen om ergens te gaan lunchen. We komen terecht bij het tot vorig jaar september florerende “Snappers” The place to be in Key Largo. Tenminste voordat Huricane Irma de prachtige zaak totaal verwoeste. Met een groot respect voor de wijze waarop de Nederlandse eigenaar en zijn mensen de zaak weer opbouwen, voelen we diep in ons binnenste welk een verwoesting hier heeft plaats gehad. Het eten is heerlijk als ook het uitzicht aan het water. De kortingsbon gebruiken we niet. Dat voelt simpelweg niet goed.
Na een voor Amerikaanse begrippen goed ontbijt waarbij mijn lief zijn hart kan ophalen omdat hij zelf wafels kan bakken, vertrekken we naar Key West. Een 200 kilometer( 166 mijl) lange rit over de US Highway 1 dwars door de oceaan. 40 eilandjes worden door middel van 42 bruggen aan elkaar gelinkt met als laatste eiland Key West. In dit tropische paradijs waan je je nergens anders dan in de Cariben
Een beetje verdwaasd zit ik in de tuin. Ondanks dat ik mijn ogen open heb, ben ik niet helemaal wakker. Een jetlag, zwevend tussen droom en realiteit. Dinsdagmiddag zijn we geland op Schiphol, maar het werkelijke ‘ landen’ moet nog gebeuren. In mijn hoofd zit ik nog in Florida waar we de afgelopen weken zijn geweest. Mijn hart zal daar nog wat langer blijven.
Het is al weer anderhalve maand geleden dat we in New York liepen. Soms lijkt het pas een week geleden en soms lijkt het alsof het er nooit is geweest. We zijn op 8 juni van een prachtige droom terug naar de orde van de dag gevlogen. Maar wat is die orde? Is de droom voorbij? Nee, niet voorbij, deze droom is geleefd maar nieuwe dromen zijn in de maak
Nadat we de Brooklyn Bridge zijn overgestoken brengen we de laatste avond in New York onverwacht door in een Cubaans-Chinees restaurant waar we getrakteerd worden op een hilarisch theaterstuk van de lach. Niets is wat het lijkt en zo is het ook bij mij..
Dag zes in New York loopt langzaam ten einde. Op de terugweg van Coney Island lopen we hand in hand de Brooklyn Bridge over. Onze dromen komen tot leven. Ook de dromen die een beetje eng zijn. het leven is gewoon doen, doorzetten, op de tanden bijten en gaan! Ondanks angst, twijfel of onzekerheid gewoon de brug over gaan.
Een zonnige zondag , dobberend op het water brengt ons terug naar dag zes in New York. Zon zee strand in Coney Island. Een ouderwetse Zoltar machine die mij precies vertelt waar mijn worsteling ligt, en het genot van de wind, de zon de zee en het strand. Het lijkt allemaal al weer zo lang geleden...
Van de veilige haven in Manhattan keren we terug naar de realiteit van nu en de realiteit is dat het helemaal niet zo goed gaat. Alsof New York er nooit is geweest, komt de pijn van de thoracale hernia in volle hevigheid terug en ook de spierpijnen en emotionele buien worden weer heviger. Tijd om weer een keer op schildklierhormoon te prikken. Ik stop het weg, houd mijn mond dicht , bezoek geen artsen, ga door, bijt het weg. Ik wil en kan niet toegeven dat het niet goed gaat en toch moet het... was ik maar weer op de plek waar het nog goed ging. Dag vijf in New York, de dag dat we geschiedenis schrijven.
Inmiddels zijn we al weer een paar weken terug uit New York. In de spreekkamer van dr. Rossi keer ik in gedachten terug naar mijn veilige plek. Ik beland op dag vier van onze droomreis. Na de picknick in Central Park en de rust van de Strawberry Fields lopen we verder....