Gisteren las ik een quote op facebook. Het was een Engelse tekst van Thomas . S. Monson. ‘Hope is putting faith at work when doubting would be easier’. Vrij vertaald: ‘Hoop is geloof aan het werk zetten wanneer de twijfel gemakkelijker lijkt’. Deze quote deed me iets. Vraag me niet waarom want het geloof ben ik al een tijdje terug verloren. En toch deed het me iets. Twijfelen we immers momenteel niet allemaal aan de uitkomst en de goede afloop van dit moment?
Precies drie weken geleden kwamen mijn lief en ik ziek thuis vanuit onze mini vakantie naar Disney. Van een sprookje kwamen we in een nachtmerrie terecht. Eentje die ik achteraf niet eens meer precies kan navertellen blijkt nu want mijn lief heeft details die ik me niet meer kan herinneren. Zo weet ik nog dat ik van een beetje verhoging snel naar hoge koorts ging en van een kuchje naar doorlopend hoesten. Op de avond dat ik de dokterspost aan de telefoon had kon ik niet meer uit mijn woorden komen en heb de telefoon aan mijn lief afgegeven. Ik stikte bijna in de keuken. Het voelde alsof ik werd gewurgd. Ook van het huisbezoek van de huisarts kan ik me niets herinneren behalve dat ze in een maanmannetjespak naast me stond en zachtjes zei ”niet schrikken”. Ik weet dat ze bloed af heeft genomen maar verder hoop ik oprecht dat ik niet te veel onzin heb uitgekraamd. Vreemd hoe je brein zich afsluit voor deze momenten.
Maar vandaag schijnt de zon. Letterlijk, maar ook in mijn hoofd. De grijze mistwolken die daar de afgelopen drie weken hebben gehangen trekken op. Het hoesten is bijna passé en ik kijk iets helderder in de spiegel. Of ik dat laatste echt wil is een ander verhaal want de grijze haren springen als grassprietjes in de lente omhoog. Energie heb ik nog steeds niet. Dat is ook lastig opbouwen als je niet buiten komt dus vanaf vandaag ga ik kleine ommetjes maken met Tikkel die me vreemd maar heel blij aankijkt dat ze eindelijk weer eens met mij mee uit mag. Gelukkig woon ik in een dorp waar je bijna niemand tegen komt zodat de 1,5 meter afstand heel makkelijk te handhaven is.
Deze kleine positieve verandering geeft me hoop. Hoop dat ik niet alleen ik ga opkrabbelen maar velen met mij. Mensen die net als ik anoniem thuis hebben uitgeziekt van iets waarvan men denkt dat dit waarschijnlijk het Corona virus is, want 100% zekerheid is er voor mij en vele anderen niet geweest. Het RIVM meldt in een briefing dat de verspreiding aan het stabilseren is en dat we de hoop niet moeten opgeven. Of ik het eerste geloof weet ik niet, maar ik wil het wel hopen, juist omdat er zo veel twijfel is. De twijfel over de cijfers, de twijfel over de uitzichtloosheid van het wanneer we weer naar buiten mogen, op vakantie mogen, werken of naar school mogen, uit eten mogen, knuffelen mogen. De twijfel over wanneer dit virus niet alleen Nederland verlaat maar de hele wereld die net zoals wij allemaal in dezelfde twilight zone terecht zijn gekomen. Daarom probeer ik te zien dat zoals de quote zegt, hoop datgene is wanneer we het geloof aan het werk zetten als twijfel zoveel makkelijker lijkt. Want die twijfel is nu ook het gemakkelijkst.
Boven op die hoop, het geloof en de twijfel is er de liefde. Over een paar weken zijn mijn lief en ik dertig jaar bij elkaar. Geen gemakkelijke dertig jaar, maar wel heel mooie, indrukwekkende, volle en warme jaren waarin we zoveel hebben meegemaakt dat we een paar seizoenen van Oprah Winfrey en Dr. Phil samen zouden kunnen vullen. Ook deze quarantaine periode heeft me weer geleerd dat wij tegen alles bestand zijn samen zelfs drie weken bij elkaar verplicht op de lip is geen straf. Ik hoop en geloof zonder enige twijfel dat wij samen net zo oud worden als Mickey en Minni Mouse.