Snakkend naar adem hang ik op. Telefoneren kost nog steeds veel lucht. Toch was het fijn om mijn verhaal te kunnen doen. Iemand die oprecht luistert naar hoe dit virus wordt onderschat, hoe het letterlijk je adem beneemt, wat het met je doet zowel lichamelijk als mentaal. Ik zucht een paar keer, adem goed in en uit. Langzaam komt er weer rust in mijn gejaagde borstkas. Na twee weken koorts en drie weken binnen is er eindelijk sprake van een langzame maar duidelijke verbetering .
Dag 19. Bijna 3 weken zit ik nu binnen. 3 weken waarin ik de lucht van kleur heb zien veranderen van grijs naar hemelsblauw. De herfstachtige winter is langzaam veranderd naar een ontluikende lente waarin de regen en wind plaats maakt voor de zon. De natuur is adembenemend mooi als je maar kijkt. Zelfs als je niet naar buiten mag.
Mijn gedachten vliegen van links naar rechts van positief naar negatief, van gelukkig naar verdrietig en weer terug. Soms rolt er een eenzame traan over mijn wangen, soms moet ik ineens vreselijk lachen. Mentaal ben ik een explosievat van allerlei gemengde gevoelens waar ik geen weg mee weet. Ik houd mezelf overeind met humor. Zo ben ik. Ook al is de humor soms ongepast, het helpt me om de ernst even op een tweede plaats te zetten omdat die ernst zo vreselijk confronterend pijn doet. Er zullen vast mensen zijn die dat niet begrijpen. Maar het hielp me eerder in de periode dat ik kanker had en later toen de pijn van de hernia en de artrose parten ging spelen. Het is een vertrouwd overlevingsmechanisme geworden inmiddels.
De beelden op televisie en de constante stroom aan informatie van cijfers die simpelweg niet kloppen omdat er in Nederland veel te weinig wordt getest, maken me van binnen compleet in de war. Deze twilight zone waarin de wereld terecht is gekomen, lijkt op een slecht filmscenario maar het is de bittere realiteit van iets dat zwaar is onderschat. Iedere dag dat er mensen overlijden of op de IC worden opgenomen is er één te veel. Iedere dag dat er nog steeds mensen met elkaar picknicken of blijven hangen op het pleintje is er een waarin het risico op meer zieken groter wordt. Hoe sceptisch iemand ook is, hoe kun je nu nog denken dat dit allemaal wel meevalt?
Ik zal niet ontkennen dat ik hetzelfde deed. Als ik het serieuzer had genomen was ik misschien niet naar Disney gegaan of had ik misschien al eerder geen carnaval gevierd. Ook ik nam dit virus eerst met een korreltje zout. Het zou toch wel meevallen? Als er een stevige griep heerst gaan er ook mensen dood en daar hoor je nooit wat over. Klopt allemaal, maar naar mijn weten, liggen er nooit zo veel mensen tegelijk op de IC. Dat was ook mijn reactie op iemand die mijn vorige blog had gelezen en het ook niet zo serieus nam. Ik kreeg vervolgens lachende emoticon poppetjes als reactie. Deze blijk van complete onnozelheid benam me het vermogen een passende reactie terug te geven. Precies dit onderschrijft voor mij dat er nog steeds mensen zijn die de beelden en nieuwsberichten net zo serieus nemen als dat ze zijn.
Toch zet ik de televisie de laatste dagen bewust even uit. Deze overload is mentaal niet goed voor me en uiteindelijk ook lichamelijk niet omdat de overwegend negatieve informatie mijn hart en bloeddruk geen goed doet. Ik doe me tegoed aan vitamine D in de achtertuin zolang de temperatuur het toelaat en wanneer het weer kouder wordt, kruip ik op de bank en kijk de ene romatische film na de andere, een overdosis zoetsappigheid is soms best even lekker.
Op het zwartste moment van alle gemengde gevoelens, voel ik me eenzaam en nutteloos. Iedereen werkt thuis of zet zich in in de zorg of helpt een ander die het nodig heeft. Althans zo lijkt het op social media. Ik zelf sta buiten de wereld momenteel. Als een paria zit in doelloos af te wachten tot ik 100% klachtvrij ben om weer mijn krachten te kunnen gaan opbouwen door samen met Tikkel te gaan wandelen. Iets wat me voor deze crisis zo enorm heeft geholpen er weer boven op te komen. Het ging zo goed dat ik afscheid had genomen van de bedrijfsarts, de revalidatie on hold had gezet, intensief fysiotherapie volgde en me weer volledig op volledige opbouw van werk te kon richten. In één letterlijk adembenemende klap, is deze toekomstmuziek onderruit gehaald. Alle opgebouwde energie staat weer op 10-0 achterstand. Het is op dat moment dat het revalidatiecentrum belt. “U bent aan de beurt voor de intake, na de Coronacrisis zou u eventueel kunnen starten”.
Dit ontzettend onverwachte telefoontje doet me snakken naar adem en tegelijk geeft het me de lucht die ik nodig heb. Er is iemand die luistert naar de eenzaamheid, de nutteloosheid, de benauwdheid, het gebrek aan energie, de angst, het verdriet. Hoe uitzichtloos alles ook lijkt er wordt gedacht aan toekomst, de mogelijkheid tot ondersteuning om weer op te krabbelen uit dit donkere gat.
Een traan valt langs mijn wang. Een traan van stil verdriet en groot geluk. De zon piept door de wolken die vandaag boven ons mooie dorp hingen. Een vogel vliegt de zon tegemoet. Adembenemend mooi…