Men praat en praat, maar vergeet de mens waar het werkelijk om gaat!

Persoonsgericht, menselijk, innovatief, kwalitatief, vraaggericht noem het maar op. Er zijn inmiddels zo veel termen in de omgang dat de zorg bijna overloopt aan praatgroepen over hoe men denkt dat het beter kan. Toe te juichen is, dat er überhaupt wordt gezien dat het beter kan, maar waarom zoveel praten? Men praat en praat, maar vergeet de mens waar het werkelijk om gaat, de patiënt! Dé slogan waar je alles mee omvat!

Ik stelde de vraag al eerder, misschien leg ik het wel te simpel neer.Misschien spelen er andere belangen waar ik als mens helemaal niets van af weet. Ik heb geen master, geen titel, geen achternaam in bekend Nederland. Ik ben slechts een mens een toeschouwer in het grote zorgspel. Dáár! Ik zeg het zelf. Een toeschouwer, terwijl ik als patiënt juist de hoofdrol zou moeten hebben in het geheel. De hele zorg draait immers om de patiënt. Toch?

Die patiënt is een mens, met gevoelens van blijdschap, opluchting, angst en verdriet. Een medemens met hetzelfde bloed dat door zijn aderen stroomt als het jouwe. Alleen moet dit bloed eens in de paar maanden worden nagekeken. Een mens die door de vele bezoeken aan de zorgverlener, welke dan ook, zo veel ervaring heeft opgedaan dat hij van toegevoegde waarde kan worden voor diezelfde zorgverlener. Een mens die in het volste vertrouwen vertelt wat zijn klachten zijn, maar na tien minuten weer buiten staat met dezelfde vragen of nog meer omdat de arts tegenover hem de klachten van tafel veegt met een , leer er maar mee leven of deze klachten horen volgens de wetenschapper niet bij dit ziektebeeld.

De volgende keer zal deze patiënt het stamelend weer ter sprake brengen, maar na de derde keer houdt hij zijn mond en knikt weifelend ja wanneer de arts aan hem vraagt, gaat het beter met u? Er is geen rol voor deze patiënt want hij kan niet uiten wat er werkelijk speelt. De arts ziet de man knikken dus gaat ervan uit dat alles in orde is. Een communicatie die is misgelopen doordat de patiënt niet wordt gezien.

Net zoals die mevrouw die een afspraak heeft met haar specialist. Tenminste dat denkt ze. Na de wachtperiode in de wachtkamer wordt ze opgehaald door iemand in witte kleding Geen idee wat de functie is van deze zorgverlener in het wit. Ze wordt naar een uiterst klein kamertje gebracht. Ze heeft een hoop onzekerheid in haar hoofd en wil graag horen waar ze in de toekomst aan toe is. De in het wit geklede persoon wees alleen de kamer want ze zegt dat de arts zo komt kijken. Oke, knikt de vrouw onzeker. Na een minuut of tien staat de co-assistent voor haar. Hij geeft een hand, opent het dossier op de pc zonder de mevrouw aan te kijken. Terwijl hij wat vragen stelt, typt hij ze wederom zonder de mevrouw aan te kijken in het systeem. De vrouw voelt van alles, maar de co-assistent ziet het niet. Na een kort onderzoek, overleg met de specialist waarbij de vrouw weer alleen in de kamer komt te zitten, komen de twee mannen binnen met een serieus gezicht. Een welgemeende handdruk. U heeft waarschijnlijk een vorm van kanker..We zien u met een paar weken terug dan gaan we  aanvullend onderzoek doen. Hopelijk weten we dan meer.

De vragen zijn niet weg, het zijn er ineens veel meer. De arts ziet het niet. De vrouw zegt het niet. Hoe ze zich voelt bij deze waarschijnlijk“diagnose”wordt niet gevraagd.

Diezelfde middag heeft de specialist een bijeenkomst over mensgerichte zorg. Een bijeenkomst waar geen enkele patiënt bij aanwezig is. Diezelfde middag rollen de tranen over de wangen van deze patiënt terwijl ze haar verhaal vertelt aan een vriendin waarmee ze aan de koffie zit.

 

Eén gedachte over “Men praat en praat, maar vergeet de mens waar het werkelijk om gaat!

  • 13/02/2017 om 15:25
    Permalink

    Grrrrr ik kan daar zo boos om worden. Een vriendin haar vader is opgenomen in het ziekenhuis met bloedarmoede, krijgt 2x bloed. Mag naar huis, maar wel volgende week een mri laten maken. Meneer vraagt nog wat dat is, maar er wordt gewoon aangenomen dat dit bekend is. Vader wordt midden in de week heel beroerd, valt flauw en het is dat zijn dochter furieus reageert en wordt hij weer opgenomen. Tja er zit een klein kankertje, we gaan dat aanpakken, inderdaad de dokter kijkt alleen op zijn beeldscherm. Misschien in de slokdarm, meneer krijgt een maagsonde. Weer naar huis, zaterdagnacht een soort epileptische aanval. Geeft bloed op en dochter neemt weer actie en meneer ligt nu weer in het ziekenhuis. Nee vannacht kan hij nog niet naar het AMC (lag in het Flevo) dat doen we morgen. Zijn vrouw is in alle staten, gelukkig is mijn vriendin een goed gebekte Amsterdamse. Zij zorgt telkens om aandacht van de artsen voor haar vader. Meneer ligt inmiddels op de IC, het ziet er slecht uit.

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

%d bloggers liken dit: