Nog kleiner dan klein, heeft ze zich opgerold in haar mandje. De rillingen trekken bij iedere knal over haar kleine, witte lijfje heen. De twijfel, onzekerheid en vooral de angst staat duidelijk te lezen in haar ogen. Waar de jaarwisseling voor ons een feestje is, ontwikkelt zich in het leven mijn kleine vriendinnetje een trauma die zich jaarlijks zal herhalen.
Geen terug blik! Ik had het me nog zo voorgenomen. Dit jaar kijk ik alleen maar naar het hier en nu positief vooruit! Mijn enige goede voornemen voor het nieuwe jaar. Aangestoken door alle terugblikken van zo veel mensen die dit jaar nog liever gisteren dan op 31 december zien verdwijnen, ga ik toch overstag. Dit jaar was het jaar van Tikkel!
Wij mogen echt niet klagen. Vaak genoeg zeg ik tegen mijn lief, “Wij hebben echt een hond uit de hemel” Zeg nou zelf, de kerstboom staat in volle glorie in de woonkamer. Eronder staat een stad zo groot als Parijs, compleet met kermis, ijsbaan en rijdende trein. Nog geen halve meter ernaast staat de mand waarin Tikkel ligt opgerold als een balletje met haar neus op het randje. Wanneer de trein passeert, steekt ze nieuwsgierig haar koppie met één oor omhoog.
Ze beweegt gracieus met haar billetjes schuivend over het grasveld. Ondertussen kijkt ze me uit de hoogte aan alsof ze wil zeggen, “je denkt toch niet dat ik zomaar overal ga zitten?”Wanneer haar derrière na tien keer heen en weer geschoven te hebben uiteindelijk de meest goedgekeurde zitplaats heeft gevonden, duwt ze haar opgestoken neus beledigd de andere kant op. Onze prinses op de erwt kan haar behoefte doen. Eindelijk!
Op twee poten staat ze springend voor me, blij draait ze een rondje om haar kleine witte hondenlijf. Ze mag mee. We gaan naar de dierenarts omdat ik zeker wil weten dat ze gezond en wel uit Roemenië naar Nederland is geëmigreerd. Daarnaast vind ik het prettig om kennis te maken en om te kijken hoe Tikkel op de arts reageert en andersom. Dat laatste blijkt een schot in de roos. Tikkel is een circushond, roept de dierenarts met een bulderende lach uit!
Daar gaan we weer, denk ik bij mezelf. Ze zien elkaar al vanuit een paar honderd meter afstand aan komen en houden elkaar nauwlettend in de gaten. Wanneer ze op gelijke hoogte van elkaar zijn, maar wel op veilige afstand met de weg in hun midden, begint de herder onherroepelijk te grommen en blaffen. Tikkel blaft vinnig terug. Het is duidelijk, deze twee liggen elkaar niet zo. Iets wat ik begrijp als ik naar het baasje kijk..
Met haar kopje schuin kijkt ze me met haar grote glimmende bruine ogen smekend aan. Haar zachte roze speelbeestje hangt los in haar bekkie. Alles in haar lichaamstaal vertelt mij precies wat ze wil. “Speel met me, alsjeblieft!?”
Deel 3 Tikkel-verhalen gaat terug naar Roemenië waar Tikkel word geboren als Alma, een identiteitscrisis ondergaat en uiteindelijk een Tikkel word.
Deel 2 in de reeks van Tikkel, een dropje van een hond. Over hoe een klein wit hondje met een zwart koppie je uit een isolement kan halen.
Tikkel, een droppie van een hond, stal begin 2016 ons hart. Een periode waarin de liefde het won van depressiviteit. Liefde op het eerste gezicht. Vanaf dat moment begon ons leven met Tikkel. Geen dag is saai met deze little miss diva, lees hier haar avonturen.