Loesje omschreef het zoals het is: ‘Chronisch ziek zijn, vraagt om chronisch optimisme’. Noem het een vorm van zelfbehoud. Ik noem het zelf het lachtheater. Door de pijn heen, doorgaan, accepteren dat is, wat er is. Want wanneer ik bij de pakken zou gaan neerzitten, kwam ik niet meer overeind en dat laatste is geen optie. Het leven is te mooi. Lach!
Nu de Kerstdagen voorbij zijn gegleden, richten we ons op de jaarwisseling. De oliebollenmix ligt klaar en de champagne ligt koud. Het is de tijd van de goede voornemens, de reclame voor afslank- en afkickproducten.
Ik doe nooit aan goede voornemens in die richting want ze klinken vaak als een belofte waarvan ik al van te voren weet dat ik hem niet zal gaan waarmaken. Niet omdat ik niet wil, maar omdat het me gewoonweg niet lukt. Sinds mijn schildklier is verwijderd, lijk ik al een kilo aan te komen van alleen al het kijken naar de chocoladekerstkransjes op tafel. Dus heb ik ze maar gewoon gegeten. Dan geniet ik er nog van. Nee, ik heb maar één voornemen en dat is te leven in het hier en nu, richten op wat binnen mijn bereik ligt en vooral te genieten van wat kan.
Dat lijkt zo simpel, maar dat is het niet. Iedere dag is een nieuwe uitdaging. Het begint al wanneer de wekker gaat en mijn dode vingers het dekseltje van mijn medicijndoosje niet open krijgen. Met mijn andere hand probeer ik mijn dode vingers weer tot leven te wekken, wat lastig is als ook de andere hand geen gevoel meer heeft. Dan maar met grof geweld met de polsen tegen elkaar aan. Eén voor één worden de vingers wakker. Alsof ze denken “vooruit dan maar, jij mag je doosje opendraaien”.
Mijn dag is begonnen zodra de schildkliermedicatie en de pijnmedicatie er weer in zit. De motor kan draaien. Tenminste als ik mazzel heb, anders is het mooi niet dus. In de laatste versie zitten de spieren en gewrichten vast en willen ze me niet snel genoeg naar het toilet brengen.
Na deze details je verder te besparen, ga ik tree voor tree naar beneden want ik heb nog al eens de neiging om een tree te missen. Alsof ik een marathon heb gelopen, kom ik uitgeput beneden. Redenen zijn de restklachten sinds de schildklierkanker en de hernia die me nu een jaar treitert.
Ik wilde eigenlijk weer gaan sporten, maar toen zei mijn rug dat ik dat beter niet kon doen. Ach, er is niemand die het ziet. Het is nog donker als ik als eerste beneden kom. Tijd voor de metamorfose. Een kwastje hier en een potloodje daar. Mijn schilderijtje is klaar. Wat nog ontbreekt is de lach. Op sommige dagen geef ik voor de spiegel een complete “one woman show” weg. Mijn persoonlijke lachtheater. Een lach door de pijn heen vergt soms net wat meer werk dan wanneer het slechts door de moeheid heen moet. Ik lach ten koste van mezelf maar voor de buitenwereld ben ik wie ze willen dat ik ben.
Tot voor kort. Dit jaar heb ik geleerd wat een echte lach is. Ik heb ondervonden dat je als je chronisch ziek bent en soms niet weet hoe je vooruit moet, verdrietig bent , of boos en gefrustreerd, je die gevoelens ook gewoon mag laten zien. Het mag er zijn en daardoor ben ik meer mezelf dan ik ooit ben geweest. Wanneer ik tree voor tree beneden kom, wacht een hondje dat me bijna omver springt van vreugde. Ik heb geen theater meer nodig. Ondanks de moeheid en de pijn ben ik gelukkig en ik lach! ECHT!
Ik wens iedereen een mooi, warm en zo gezond mogelijk 2017 toe!
Deze blog was oorspronkelijk gepubliceerd via Onzichtbaar Ziek
Hai lieve Anke,
Alvast een mooie afsluiting van het jaar. En op veel gekrulde momdhoeken en pretogen in 2017, ookal staan die tanden ook soms op elkaar!
Ik vind dit ‘kies voor lachen’ inzicht erg mooi. Zouje die onder mn laatste blog willen achterlaten? Ik heb nog geen reacties. En dat is denk ik niet omdat mensen het nut er niet van inzien, maar omdat het een moeilijke vraag is zonder voorbeelden.
Ja natuurlijk wil ik dat. Liefs Anke en een mooie jaarwisseling x
Voor jou ook de allerbeste wensen en veel mooie momenten in 2017…