Wat zie jij als je naar mij kijkt? Zie jij dan die vrolijke vrouw die altijd lacht, omdat het leven mooi is en te kort om niet te genieten en tegelijk zichzelf verbergt achter een glimlach van pijn en verdriet. Voel jij aan waar ik gelukkig van wordt en wat me tot een verwoestende wanhoop drijft. Weet jij dat de vermoeidheid het leven soms zo zwaar maakt dat ik weg zou willen vliegen als een vogel? Wat zie jij als je door mijn ogen kijkt naar de wereld die achter de scheuren en de barsten ligt? En wat nog veel belangrijker is, wat zie ik?
stress
Wat is “normaal” ?
Je kunt de televisie niet aanzetten of ik hoor de stem van premier Rutte over het nieuwe “normaal”. Ik merk dat ik me er aan begin te ergeren. Het nieuwe ‘normaal’ bestaat net zo min als dat ‘goede’ kanker bestaat. Maar wat is dan nog normaal in deze periode van lockdown en quarantaine? Heel eerlijk? Ik weet het niet, Jij wel?
Wandelen is therapie
Het is koud, maar het deert me niet. Sterker nog ik voel me warm door een intens geluk. Ik geniet van de rust, de stilte, de natuur, de vogels en een tikkel die kwispelend voor me uitloopt en ieder nieuw grassprietje dat ze tegen komt besnuffelt. Met iedere stap die ik zet voel ik de dwingende, zeurende pijn in mijn rug, stuit en benen een stukje minder worden. Wandelen is therapie. Zo zal ik beter worden. En niet alleen mijn hernia.
Pas op, hoogspanning!
Morgen is het zover. We hebben er lang naar uit gekeken. Het was een hectisch jaar waarin we vrij abrubt hebben besloten na 16 jaar te gaan verhuizen. De periode tussen deze plotselinge beslissing en de uiteindelijke koop en verkoop gingen niet zonder slag of stoot. Uiteraard niet, anders zou het maar saai zijn geweest. Nee gelukkig ging alles niet op rolletjes en was de spanning op momenten om te snijden. Wie wil er nu geen spanning?
Wat wil ik
Van juli tot en met oktober vorig jaar doorliep ik een ravalidatie traject. In eerste instantie voor een hernia die chronisch bleek, maar gaande het traject werd me steeds duidelijker dat de hernia niet het enige was dat me dwars zat. De kankerdiagnose en alles wat daar aan vast zat een paar jaar daarvoor, had duidelijk nog wat verwerking nodig en daarnaast was ik allesbehalve gelukkig op mijn werk. Een bore out zorgde voor klachten vergelijkbaar met een burnout. Ik voelde me waardeloos, geloofde niet meer in mijn kunnen en die gedachten werden in een negatieve spiraal versterkt door de stressvolle omgeving waar ik in vast dacht te zitten. Dat ik zelf de keuze had om een ander pad te kiezen, leerde ik tijdens het revalidatietraject. Ik ging meer bewegen, viel 15 kilo af en deed een bewuste stap terug om iets te gaan doen wat ik leuk vond. Er kwam rust en balans in mijn dagelijks leven, mijn werk en mijn hoofd.
Bijna een jaar na de eerste revalidatiedag, maak ik de balans op. Beweging is nog steeds iets wat me goed doet. Ik probeer me te houden aan alles wat ik in die maanden van revalidatie heb geleerd maar toch komt de herniapijn weer terug en stijgt de onrust in mijn hoofd weer. Wat gaat er mis? Ga ik zelf over mijn grenzen heen, passeren anderen de grenspost van mijn wezen? Hoe bewaak ik dat? Mijn gedachten lijken een kluwen wol die geheel in de knoop zitten. Wat doe ik verkeerd? Moet ik meer afstand nemen? Moet ik vaker nee zeggen? Moet ik duidelijker zijn als het om mijn gevoel gaat? Ik voel me vedrietig en aan de andere kant voel ik me blij. Ik voel me opgelucht en teleurgesteld tegelijk. Ik voel…. te veel!
Er is ook in een korte tijd te veel gebeurd. Andere baan, andere mensen om me heen, positief ervaren dat het ook anders kan, een tweede boek, een rijbewijs, een sollicitatie, een verhuizing, een te veel aan prikkels, te veel geven, te veel nemen, te veel vertrouwen, te veel geloven, te veel frustratie, te veel onduidelijkheid, te veel uren, te veel social media, te veel was, te veel huishouden, te veel geschreeuw in de tuin naast me, te veel pijn, te veel slaap, te veel van alles tegelijk.
De constateringen, feiten en conclusies vullen mijn hoofd. Een verdwaalde traan rolt lang mijn gezicht naar beneden. Daar zijn ze weer de vragen. Wie ben ik? Wat wil ik? Wat doe ik of denk ik en word ik daar beter van? Is het helpend? Waar ligt de grens? Hoe bewaak ik die, wat moet ik daarvoor doen of misschien, belangrijker nog, laten…
Laat los!
Sinds de feestdagen ben ik nu thuis. Noodgedwongen vanwege een hernia op een akelige plek in mijn rug. Het is de 4e keer sinds 2012. Het beruchte jaar waarin de schildklierkanker ineens zijn intrede deed in mijn leven. Nog nooit had ik van deze vorm van kanker gehoord en amper 4 jaar later word ik door mensen bestempeld als zogenaamd expert. Persoonlijk wil ik het niet zo noemen. Ervaringsdeskundige vind ik eigenlijk maar een vervelend woord. Iedere ervaring is namelijk persoonlijk met daardoor soms wezenlijke verschillen. Het ene verhaal is niet te meten aan het andere. Het verhaal dat ik heb verteld is slechts mijn persoonlijke ervaring.
Ik dwaal af. In 2012 begon in ieder geval een avontuur dat ik aan de ene kant verafschuw en aan de andere kant niet had willen missen. Raar he. Maar het een kan nu eenmaal niet buiten het ander. Nee ik had niet ziek willen worden, maar als dat niet was gebeurd, had ik geen boek geschreven, was dat niet in het Engels vertaald, had ik niet geschreven voor de Telegraaf, had ik niet voor een zaal met 700 verpleegkundigen gestaan en had ik nooit een persoonlijk woord gewisseld met minister Schippers. Verder had ik een heleboel mensen nooit ontmoet en was mijn kijk op het leven nog steeds hetzelfde geweest. Ik kan alleen maar zeggen dat ik daarin enorm ben gegroeid. Niets is vanzelfsprekend, je moet het leven vieren, zelf de slingers ophangen en vooral niet vergeten dat je vertrouwen moet houden in dereis die je maakt.
Dat dat vertrouwen nog wel eens een deuk oploopt is niet meer dan logisch. Ook dat is immers het leven. Noem het wat je wilt, een leerproces, een avontuur, een reis. Mijn vertrouwen heeft in de afgelopen vierjaar wel wat deuken opgelevert. Vier keer ziek in vier jaar tijd. Los van elkaar allemaal vervelende dingen, maar eigenlijk allemaal terug te voeren naar de schildklierkanker. Op laatste na. De hernia is gewoon dikke vette pech! Een stom fietsongeluk dat mijn ruggewervel geen goed heeft gedaan. Wat wél samenhangt met alles is stress. Een factor die geen enkele mens goed doet en zeker niet tijdens ziekte. Stress zorgt ervoor dat de boel verkrampt., Stress zorgt voor hoofdpijn, slapeloze nachten en een slecht humeur.
Er is maar één remedie op. Dat proberen de duiven boven mijn hoofd me al een tijdje duidelijk te maken. En niet alleen de duiven, maar ook de bedrijfsarts, lieve vrienden die mij beter kennen dan wie ook en natuurlijk mijn lief die dit al 25 jaar probeert duidelijk te maken.Wanneer ik op de massagetafel lig bij de fysiotherapeute fluistert ook zij zachtjes in mijn oor.. Laat los…