Het is koud, maar het deert me niet. Sterker nog ik voel me warm door een intens geluk. Ik geniet van de rust, de stilte, de natuur, de vogels en een tikkel die kwispelend voor me uitloopt en ieder nieuw grassprietje dat ze tegen komt besnuffelt. Met iedere stap die ik zet voel ik de dwingende, zeurende pijn in mijn rug, stuit en benen een stukje minder worden. Wandelen is therapie. Zo zal ik beter worden. En niet alleen mijn hernia.
Een tijdje terug werd ik al gewaarschuwd. Ik kan me het gesprek nog goed herinneren waarin iemand mij figuurlijk waarschuwde voor de boom die ik tegen zou komen. Letterlijk genomen werd het geen boom maar een tractor, maar de uitkomst is hetzelfde. Ik ben uitgevallen. De klap heeft me met beide benen op de grond gezet. Een wake-up call van heb ik jou daar. Ik wilde niet toegeven. Ik wilde doorgaan. Laten zien dat ik het allemaal kan. Uitvallen is toegeven aan zwakte. Die denkwijze zit zo diep in mijn systeem geworteld dat grenzen aan de doorlopende band worden overschreden. Ik wilde mijn collega’s niet in de steek laten maar liet daarbij mezelf in de steek.
Op de dijk ben ik alleen met mijn gedachten. De enige die me hoort is Tikkel, maar die zal niets doorvertellen. Verder kom je bijna niemand tegen. Een roofvogel die een prooi heeft gespot ergens in de weiden verderop, duikt plotsklaps met een vaart naar beneden. In de verte loopt nog iemand met een hond, misschien met een hoofd vol gedachten die langzaam vervagen in de rust, net als ik. Ik verlaat de dijk en ga de bewoonde wereld weer in. Nou ja bewoond. Ook hier kom ik op de vroege morgen niemand tegen. De molen staat fier in de zon. De bladeren zijn nog niet allemaal gevallen. Er zit zelfs nog kleur in. Ook in mij komt weer kleur. Ik voel het aan mijn warme wangen. Ik voel het aan de rust die ik in jaren niet meer heb gevoeld. Als ik er aan terug denk, kan ik me niet herinneren dat ik ooit alleen zo ver heb gewandeld. Ik heb me denk ik nooit echt veilig gevoeld.
Gedachten overspoelen mijn hoofd. De onrust van ons werk, het moeten loslaten en toegeven dat ik even het stokje aan anderen moet overdragen. Familie perikelen, een jaar vol opgedrongen geluid en agressie. De prachtige indrukken van de vakantie die hoe positief ook toch veel hebben gedaan met mij. Het niet slapen, de pijn, de heimwee, afscheid nemen, de uittocht van de kinderen en uiteindelijk de verhuizing van onszelf. Een verhuizing die meer leek op de vlucht van Egypte. Alles bij elkaar opgeteld dit jaar té veel. Tijd om los te laten, te helen, te wandelen.
Wanneer ik thuis kom, is mijn hoofd leeg. Ik aai Tikkel over haar bol en ze kijkt me kwispelend aan. Zij is blij. Ik ook. Er is geen betere therapie dan wandelen.
Nou, lieve Anke, dit doet me werkelijk deugd… na even ‘bijgelezen’ te hebben op je vorige blogs lees ik nu waarachtig rust en genieten in en van de natuur. Wat fijn dat je dit zo om de hoek van je huis hebt, heerlijk! Ik hoop dat dit je werkelijk ‘heelt’, op alle fronten. Lekker kuieren, je veilig voelen, hondje mee… wat wil een mens nog meer? XX
kort gezegd… niets xxxx
Wat heerlijk Anke dat je zo’n baat hebt bij je wandelen. Dat buitenlucht met je, ik zie vroeger altijd: ‘Ik wou dat ik een hond had, want dan ging ik wandelen’. Maar ja dat is er nooit van gekomen, de drie dode cavia’s achterin de toenmalige tuin met ere begraven. Ach en dan was het makkelijk nooit oppas zoeken voor het huisdier.
Terug naar het wandelen, dat kon ik vroeger best wel goed maar deed dat eigenlijk alleen tijdens vakanties in het buitenland.
Nu ben ik al jaren alleen, lopen kan ik steeds slechter, maar ik pak mijn scootmobiel en ga een eindje rijden. Heerlijk mijn hoofd leeg maken en daarna Tippy de poes over haar rode kopje aaien. Ze vindt dat lekker, want je hoort haar ‘knorren’.
Dus Anke er is geen betere therapie dan een rondje buitenlucht halen.
Lieve schat ik hoop dat je lichamelijk, maar ook geestelijk weer een beetje opknapt. Oh ja je hebt tot de kerst. (◕‿-)
Lieve Wil, Dank je wel voor je mooie comment. Kerst is in volle aantocht! Heerlijk. Ondertussen wandelen en jij scoot er vrolijk op los x
Wat een optimistische blog, Anke. Dat je besloten hebt aandacht aan jezelf te geven is geweldig, benut alles om weer tot rust te komen en geniet van je nieuwe woonplek!
Dank je wel Ellie, Zonder mij zelf gaat dat laatste niet lukken dus de aandacht aan mezelf was meer dan nodig xx
Mooi stukje, Anke. Wandelen en (voor mij dan) fietsen brengen rust. Niet voor niets dat ik met de grootste tegenzin in een auto stap.