Nadat we de Brooklyn Bridge zijn overgestoken brengen we de laatste avond in New York onverwacht door in een Cubaans-Chinees restaurant waar we getrakteerd worden op een hilarisch theaterstuk van de lach. Niets is wat het lijkt en zo is het ook bij mij..
Van de veilige haven in Manhattan keren we terug naar de realiteit van nu en de realiteit is dat het helemaal niet zo goed gaat. Alsof New York er nooit is geweest, komt de pijn van de thoracale hernia in volle hevigheid terug en ook de spierpijnen en emotionele buien worden weer heviger. Tijd om weer een keer op schildklierhormoon te prikken. Ik stop het weg, houd mijn mond dicht , bezoek geen artsen, ga door, bijt het weg. Ik wil en kan niet toegeven dat het niet goed gaat en toch moet het... was ik maar weer op de plek waar het nog goed ging. Dag vijf in New York, de dag dat we geschiedenis schrijven.
Inmiddels zijn we al weer een paar weken terug uit New York. In de spreekkamer van dr. Rossi keer ik in gedachten terug naar mijn veilige plek. Ik beland op dag vier van onze droomreis. Na de picknick in Central Park en de rust van de Strawberry Fields lopen we verder....
Op de vierde dag in New York vinden we love &peace op de Strawberry Fields. Een rustpunt in het altijd drukke New York City.
Dag drie in New York is nog niet ten einde. De gedachten over hoe mijn leven is verlopen van ooit tot het nu, hier midden in New York, gaan als een film aan me voorbij. Eigenlijk is het leven net een theaterstuk waarin elk mens zijn eigen hoofdrol speelt geregisseerd door invloeden van buitenaf, spelingen van de natuur en keuzes die je zelf maakt.
We zijn inmiddels al weer een paar weken thuis. De vaste rituelen zitten er weer een beetje in. Oude sleur die gewoon weer verder gaat zodra je thuis komt. Maar toch is op de achtergrond steeds iets aanwezig wat er eerder niet was. De gelukskalender op de toilet zegt alles..” Beleef mooie herinneringen opnieuw”. Mijn gedachten dwalen af naar de tweede dag in New York. De kus op de top van de Empire State Building, de intensiteit van Ground Zero.
Ik ben Marissa. Mijn schildklier heeft zijn werking verloren. Zoals de meeste mensen misschien wel weten is dit een heel belangrijk orgaan waar je niet zonder kunt en zeker niet wanneer het niet goed functioneert. Ik heb schildklierhormoon gekregen om het hormoon aan te vullen wat mijn schildklier zelf niet meer kan aanmaken. Dit medicijn heeft een halfjaar lang zijn werk gedaan en ik begon me wat beter te voelen. Begrijp me niet verkeerd wanneer je schildklier niet werkt en je hebt je pilletjes kun je hier 100 mee worden hoor ! Er zijn zoveel ergere dingen die je krijgen kunt, hier ga je normaal gesproken echt niet dood aan. Maar nu komt het, mijn medicijnen zijn na een half jaar “gestopt’ met werken en dus met het aanvullen van mijn hormoon. Wat gebeurt er nou eigenlijk wanneer je schildklier niet meer werkt en je geen medicijnen heb? Dan zul je overlijden. Ja op den duur , het zal niet zo snel gaan. Je voelt dat je achteruit gaat , ja ik ben nu 1 jaar medicatie loos , en ik ben op het moment ontzettend ziek , je schildklier zorgt bijvoorbeeld ook voor de groei van je haar , mijn schildklier werkt niet dus ik verloor al mijn mooie lange haren..Iets wat mij natuurlijk ontzettend pijn deed , ik heb ongeveer een paar maanden een pruik gehad waar ik op dat moment wel blij mee was , wonder boven wonder begon mijn haar ineens weer te groeien. Helaas is mijn schildklier alleen maar aan het verslechteren en word ik zieker , mijn haren kunnen dus elk moment weer uitvallen, maar tot nu toe mag ik in me handen knijpen dat het aan het groeien is. Vraag me niet waarom maar ik ben er heel blij mee. ja iets mag er wel goed gaan toch?
Met “dromen leven” begin ik een nieuwe reeks blogs. Begin van dit jaar 2016 hebben we besloten onze dromen te gaan leven. We hebben de laatste jaren genoeg voor onze kiezen gehad. Schildklierkanker, verlies, depressie, en onzekerheid. Het leven loopt nu eenmaal niet altijd zoals je het van te voren uitstippelt. Niemand is zeker van toekomstgeluk. Afwachten heeft geen zin, je moet je geluk zelf creëren en het soms over laten aan de impuls. Een sprong in het diepe en gewoon doen. New York is de eerste droom die we waarmaken. Dit reisverhaal is niet in één blog te proppen. Dat zou zonde zijn en afdoen aan de droom. Dit is leven is deel 1 van onze week New York.
We hebben ze allemaal, van die mooie momenten die in je geheugen zijn blijven staan alsof ze nooit zijn verdwenen. En dat zijn ze ook niet. Soms zijn het hele kleine dingen die op het eerste gezicht nauwelijks betekenis lijken te hebben. Alsof het gewoon is. Pas veel later blijken die momenten een veel waardevollere betekenis te hebben gehad dan je toen dacht. Ik noem ze koester momenten. En vandaag was er één.
1001 vragen spoken door mijn hoofd, 1001 antwoorden vloeien door mijn hoofd. Op iedere vraag is een antwoord alleen lijken die 1001 antwoorden de weg naar de juiste vraag niet te vinden. De antwoorden liggen op het puntje van mijn tong maar ze komen mijn mond niet uit. Ik voel me op 1001 manieren gelukkig en ongelukkig tegelijk. Het is alsof ik wil rennen, springen en dansen met benen die niet werken. Alsof er 1001 liedjes in mijn hoofd vast zitten die niet gezongen worden omdat mijn stem niet wil. 1001 gevoelens gieren door mijn lijf wachtend om te mogen ontsnappen.