Ieder ander merkt het aan de vogels die al weer vroeg in de ochtend beginnen te fluiten of aan de knopjes aan de bomen die langzaam groen worden of aan de krokussen in het gras. Ik merk het aan onze hond en vogel. Ze lijden aan dezelfde “ziekte” Lentekolder!
Klam van het zweet en met een bonkend hart kijk ik de straat door. Ik ren naar ons huis. Misschien is ze daar? Geen spoor. Half rennend, half strompelend ga ik verder de wijk in. Het lijkt of mijn benen niet meer mee willen. De tranen zitten hoog. Ik schreeuw haar naam, Tikkel! Met een schok dringt het tot me door… ze is weg!
Vanuit haar mandje kijkt ze me aan. Opgerold in de staart van “Bloempje” Volledige rust, tevreden en gelukkig. Af en aan vallen haar ogen dicht.Binnen een paar minuten is ze in een diepe slaap. Met kleine “blubjes” overdenkt ze de dag, de week of misschien wel haar afgelopen jaar. Ze is thuis.
De afstand is en blijft voelbaar. Ze accepteren elkaar, maar niet van harte. Dichterbij elkaar dan een meter komen ze bij voorkeur niet. De duidelijk aanwezig nieuwsgierigheid wint het niet van de angst. Berusting, acceptatie en respect.. beiden mogen er zijn en beiden zijn even geliefd.
Als een prinsesje beweegt ze zich voorzichtig door de sneeuw.. behoedzaam voor gevaar en zoekend naar haar prins Charming. Ze is zo wit als de sneeuw, alleen haar zwarte oren vallen op. Luisterend naar alles wat er op haar pad komt. Gespannen en nieuwsgierig tegelijk. Dikke sneeuwvlokken dwarrelen op haar neus. Met haar tong likt ze de vlokjes op. Ze kijkt me vol vertrouwen aan. Tikkel is mijn Sneeuwwitje.
Nog kleiner dan klein, heeft ze zich opgerold in haar mandje. De rillingen trekken bij iedere knal over haar kleine, witte lijfje heen. De twijfel, onzekerheid en vooral de angst staat duidelijk te lezen in haar ogen. Waar de jaarwisseling voor ons een feestje is, ontwikkelt zich in het leven mijn kleine vriendinnetje een trauma die zich jaarlijks zal herhalen.
Geen terug blik! Ik had het me nog zo voorgenomen. Dit jaar kijk ik alleen maar naar het hier en nu positief vooruit! Mijn enige goede voornemen voor het nieuwe jaar. Aangestoken door alle terugblikken van zo veel mensen die dit jaar nog liever gisteren dan op 31 december zien verdwijnen, ga ik toch overstag. Dit jaar was het jaar van Tikkel!
Wij mogen echt niet klagen. Vaak genoeg zeg ik tegen mijn lief, “Wij hebben echt een hond uit de hemel” Zeg nou zelf, de kerstboom staat in volle glorie in de woonkamer. Eronder staat een stad zo groot als Parijs, compleet met kermis, ijsbaan en rijdende trein. Nog geen halve meter ernaast staat de mand waarin Tikkel ligt opgerold als een balletje met haar neus op het randje. Wanneer de trein passeert, steekt ze nieuwsgierig haar koppie met één oor omhoog.
Ze beweegt gracieus met haar billetjes schuivend over het grasveld. Ondertussen kijkt ze me uit de hoogte aan alsof ze wil zeggen, “je denkt toch niet dat ik zomaar overal ga zitten?”Wanneer haar derrière na tien keer heen en weer geschoven te hebben uiteindelijk de meest goedgekeurde zitplaats heeft gevonden, duwt ze haar opgestoken neus beledigd de andere kant op. Onze prinses op de erwt kan haar behoefte doen. Eindelijk!
Op twee poten staat ze springend voor me, blij draait ze een rondje om haar kleine witte hondenlijf. Ze mag mee. We gaan naar de dierenarts omdat ik zeker wil weten dat ze gezond en wel uit Roemenië naar Nederland is geëmigreerd. Daarnaast vind ik het prettig om kennis te maken en om te kijken hoe Tikkel op de arts reageert en andersom. Dat laatste blijkt een schot in de roos. Tikkel is een circushond, roept de dierenarts met een bulderende lach uit!