Het regent kwartjes in mijn hoofd. Gepaard met de daarbij behorende hoofdpijn (kwartjes vallen hard) valt het ene kwartje na het andere. Misschien omdat veel dingen een logisch gevolg zijn van het andere, maar hoe dan ook. Het is een week van confrontaties, keuzes en inzichten. Of ik dat nu leuk vind of niet.
Na de chocoladehartjesloze valentijnsdag begon de week weer met een gewone maandag. Wat momenteel voor mij betekent een eentoninge, saaie, dag waarin ik gevangen zit in mijn eigen beperkingen, huis en gevoelens. En dat is juist datgene dat ik móet doorbreken! Want ik word er niet beter van. De pijn neemt de overhand. En daarmee bedoel ik in lichaam én in geest. Waar ik in staat was mijn gevoel tot in detail te omschrijven en vergelijken met kermissen, liften en vlinders, heb ik nu geen enkel idee hoe ik dit moet doen. Er komt geen enkel woord in me op , geen enkele vergelijking die mijn gevoelens momenteel kan omschrijven. Het enige dat ik kan bedenken is PIJN.
Ik gruwel van de negativiteit die het woord oproept. Pijn is iets dat je liever niet hebt. Als ik merk hoe het me nu beperkt in mijn kunnen, hoe eenzaam het je maakt, hoe je minder geniet van de dingen om je heen omdat je steeds herinnert wordt aan wat niet gaat. Dit moet anders. Het doorbreken van een patroon is niet makkelijk, maar wel nodig. Ik blijf me maar verzetten tegen de pijn, de medicatie, het thuiszitten. En juist dat verzetten, zorgt ervoor dat ik steeds vaster in de negatieve spiraal kom te zitten, zegt iemand die het goed met me voor heeft. Natuurlijk is dit al eerder tegen me gezegd. En net als destijds, knik ik nu ook weer braaf, ja je hebt gelijk..
Maar….. daar is hij , de onvermijdelijke maar. Het kwartje moet vallen en op het moment van het gesprek gebeurt dat nog niet. Sterker nog, ik verzet me ook tegen de persoon die tegenover me zit. Hij gelooft er in dat je de creator bent van je eigen ellende. Dat het niet een kwestie van pech is, maar het feit dat ik niet genoeg luister naar mijn lijf en geest. Niet dat het een kwestie is van schuld, maar iets dat ik moet beseffen om beter te worden. Mijn haren gaan ervan overeind staan. Wat bedoel je met creator van je eigen ellende? Alsof ik de kanker zelf heb gecreeerd? Alsof je vraagt om depressiviteit, alsof ik die hernia had kunnen voorkomen? Ik kies hier niet voor!?
Nee! Niets van dit alles is iets dat ik zelf veroorzaakt heb En toch? Langzaam vallen de benodigde kwartjes. Ik besef dat er dingen zijn die ik moet gaan los laten. Ik besef dat ik niet de wereld op mijn rug kan nemen. Sterker nog een kopje koffie is al zwaar. Ik besef dat je anderen niet kunt veranderen of kunt dwingen jou de aandacht te geven waar je op hoopt. Ik besef dat ik een keuze moet maken in mijn bezigheden, mijn dromen en mijn dagelijkse leven. Ik besef dat ik mijn verzet moet laten varen en moet toegeven aan de rust, dat mijn wantrouwen in mensen niet eerlijk is omdat die het soms ook gewoon goed kunnen menen Dat ik moet geloven in een goede afloop Ik besef al die dingen, maar heb geen idee hoe ik het moet aanpakken. Gelukkig besef ik aan het einde van deze week ook dat ik dat niet alleen hoef te doen. De berg is hoog, maar niet onbeklimbaar.. lees verder
