Snakkend naar adem hang ik op. Telefoneren kost nog steeds veel lucht. Toch was het fijn om mijn verhaal te kunnen doen. Iemand die oprecht luistert naar hoe dit virus wordt onderschat, hoe het letterlijk je adem beneemt, wat het met je doet zowel lichamelijk als mentaal. Ik zucht een paar keer, adem goed in en uit. Langzaam komt er weer rust in mijn gejaagde borstkas. Na twee weken koorts en drie weken binnen is er eindelijk sprake van een langzame maar duidelijke verbetering .
eenzaamheid
Schrijven is mijn venster naar buiten (3)
Hoestend word ik wakker. Ik slik een bal met slijm weg en neem mijn temperatuur. Twee piepjes. Dat betekent verhoging tot koorts. In het venster prijkt een temperatuur van 37.8 graden. De eerste dag dat de eerste meting onder de 38.0 graden aangeeft. Vandaag is dag acht in quarantaine.
Eenzaam is alleen, maar alleen is niet eenzaam
Ik heb het regelmatig. Op een verjaardag bijvoorbeeld. Ook al zit ik in een kamer vol mensen, wanneer er niemand is die ik ken of niemand is die tegen me praat, word ik onzeker. Ik word me dan bewust van ieder detail. Iedere ademhaling die ik maak, iedere hap die ik neem, “hoort niemand me kauwen?” Slok, die ik neem,” zit er geen koffie of wijn smiley op mij gezicht?” Ik denk dat iedereen dan aan me kan zien dat ik onzeker ben. Vaak hoor ik juist het tegenovergestelde terug. “Jij komt altijd zo zeker van jezelf over dat maakt mij altijd een beetje onzeker.” Typisch hoe iedereen op zijn beurt wel eens onzeker is terwijl we het vaak helemaal niet van elkaar weten. Zo is dat ook met alleen zijn. Vaak denken we dat iemand altijd mensen om zich heen heeft en in wezen kan die iemand zich enorm eenzaam voelen.
Ik ben ook eigenlijk helemaal niet zo onzeker. Ik weet tot wat ik wel en niet in staat ben. Wat ik in mijn mars heb en ben oprecht en duidelijk in waar ik voor sta. Soms zijn het situaties of bepaalde type mensen die me een onprettig gevoel geven. Ik kan me laten terugdeinzen wanneer de ander zekerder lijkt of zich arrogant opstelt. Ik kan me laten terugdeinzen door het gezag dat de ander uitstraalt of me soms pijnlijk bewust zijn van mijn eigen verschijning als de persoon tegenover me knap en slank lijkt te zijn. Op zo’n moment kruip ik in mijn beschermende schulp en voel ik me intens alleen. Laat maar denk ik dan, maar wanneer ik afdruip voel ik me intens alleen.
Ook afwijzing is iets dat mij een gevoel van intense eenzaamheid geeft. Wanneer ik het gevoel heb dat ik niet welkom ben, ergens tijdelijk ben en weet dat ik weer moet gaan, wanneer ik geen antwoord krijg op iets waar ik zelf heel erg in geloof, of wanneer ik het gevoel krijg dat ik word genegeerd of niet begrepen vooral nadat ik ziek ben geworden, trek ik me terug waardoor drempels alleen maar hoger worden en ik me eenzamer voel dan ooit.Een akelig gevoel waarin je lijkt te verdrinken en hoe langer het duurt, hoe eenzamer je wordt en maar weinigen die dat zien.
Stom! Want hoeveel meer win je door te zeggen hoe je je voelt. Door niet af te wachten, maar zelf het initiatief te nemen. Door zelf verder te gaan als blijven toch geen optie is. Degenen die het hardste roepen, krijgen het meest voor elkaar wordt weleens gezegd en ik geloofde het ook en begon mee te roepen. Totdat ik me bedacht, wie hard schreeuwt, schreeuwt om aandacht en wie aandacht wil is alleen. Dus richt ik me op de momenten dat ik schrijf, in bad lig of met Tikkel loop. Wanneer ik nadenk over hoe mijn idealen er over een jaar uit zien. Dan word ik stil en zonder eenzaam te zijn ben ik alleen en geniet!
Vallende kwartjes..
Na de chocoladehartjesloze valentijnsdag begon de week weer met een gewone maandag. Wat momenteel voor mij betekent een eentoninge, saaie, dag waarin ik gevangen zit in mijn eigen beperkingen, huis en gevoelens. En dat is juist datgene dat ik móet doorbreken! Want ik word er niet beter van. De pijn neemt de overhand. En daarmee bedoel ik in lichaam én in geest. Waar ik in staat was mijn gevoel tot in detail te omschrijven en vergelijken met kermissen, liften en vlinders, heb ik nu geen enkel idee hoe ik dit moet doen. Er komt geen enkel woord in me op , geen enkele vergelijking die mijn gevoelens momenteel kan omschrijven. Het enige dat ik kan bedenken is PIJN.
Ik gruwel van de negativiteit die het woord oproept. Pijn is iets dat je liever niet hebt. Als ik merk hoe het me nu beperkt in mijn kunnen, hoe eenzaam het je maakt, hoe je minder geniet van de dingen om je heen omdat je steeds herinnert wordt aan wat niet gaat. Dit moet anders. Het doorbreken van een patroon is niet makkelijk, maar wel nodig. Ik blijf me maar verzetten tegen de pijn, de medicatie, het thuiszitten. En juist dat verzetten, zorgt ervoor dat ik steeds vaster in de negatieve spiraal kom te zitten, zegt iemand die het goed met me voor heeft. Natuurlijk is dit al eerder tegen me gezegd. En net als destijds, knik ik nu ook weer braaf, ja je hebt gelijk..
Maar….. daar is hij , de onvermijdelijke maar. Het kwartje moet vallen en op het moment van het gesprek gebeurt dat nog niet. Sterker nog, ik verzet me ook tegen de persoon die tegenover me zit. Hij gelooft er in dat je de creator bent van je eigen ellende. Dat het niet een kwestie van pech is, maar het feit dat ik niet genoeg luister naar mijn lijf en geest. Niet dat het een kwestie is van schuld, maar iets dat ik moet beseffen om beter te worden. Mijn haren gaan ervan overeind staan. Wat bedoel je met creator van je eigen ellende? Alsof ik de kanker zelf heb gecreeerd? Alsof je vraagt om depressiviteit, alsof ik die hernia had kunnen voorkomen? Ik kies hier niet voor!?
Nee! Niets van dit alles is iets dat ik zelf veroorzaakt heb En toch? Langzaam vallen de benodigde kwartjes. Ik besef dat er dingen zijn die ik moet gaan los laten. Ik besef dat ik niet de wereld op mijn rug kan nemen. Sterker nog een kopje koffie is al zwaar. Ik besef dat je anderen niet kunt veranderen of kunt dwingen jou de aandacht te geven waar je op hoopt. Ik besef dat ik een keuze moet maken in mijn bezigheden, mijn dromen en mijn dagelijkse leven. Ik besef dat ik mijn verzet moet laten varen en moet toegeven aan de rust, dat mijn wantrouwen in mensen niet eerlijk is omdat die het soms ook gewoon goed kunnen menen Dat ik moet geloven in een goede afloop Ik besef al die dingen, maar heb geen idee hoe ik het moet aanpakken. Gelukkig besef ik aan het einde van deze week ook dat ik dat niet alleen hoef te doen. De berg is hoog, maar niet onbeklimbaar..