In mijn ideale zorgwereld zou de patiënt meedenken met de arts over zijn of haar eigen behandeltraject. Persoonlijk, met een zeker inlevingsvermogen van de arts en zorg op maat. Een samenwerkingsverband. De medisch deskundige en de ervaringsdeskundige samen op weg naar béter!
Als je ziek wordt, heb je maar één wens: genezen! De vraag is natuurlijk ‘hoe?’. Je zit plotseling vol vragen en het is volkomen normaal dat je op zoek gaat naar informatie. Maar kijk uit! Dr. Google biedt niet alleen een schat aan informatie, maar ook veel gebakken lucht en zoete koek. Kortom,niet alles is waar. Lees verder…
‘Gaat het beter? Je ziet er goed uit! En wat heb je lekkere warme handen.’ Ik bedank en geef de compliment gever een hand. Het is het begin van een bezoekje aan de bedrijfsarts. Ik glimlach in mezelf. Ja, ik zie er goed uit. Dat dat eigenlijk niets zegt over hoe ik me voel, leg ik al een tijdje niet meer uit. Lees verder..
In mijn vorige blog stelde ik hardop de vraag waarom mensen voor eigen dokter spelen. Dit riep zoveel reacties op, van herkenning tot een dikgedrukt ‘daarom‘, dat een deel twee natuurlijk niet kon uitblijven. Lees verder.
Wie heeft er vroeger als kind geen doktertje gespeeld? Met zo’n spiegeltje op je hoofd en een klein wit koffertje waar van alles in zat om de patiënt goed te kunnen onderzoeken? Sommige mensen lijken te zijn blijven hangen in die tijd nu ze volwassen zijn. Misschien versterkt door alle info die op internet te vinden is, maar tóch lijkt het me niet slim om voor eigen dokter te spelen. Lees verder
Toen ik op 26 april 2012 de diagnose schildklierkanker kreeg, had ik nooit kunnen bedenken dat ik drie jaar later een lezing zou geven op een symposium van de Celsus academie. Wat is er veel veranderd in mijn leven nadat de chirurg mij als een complete verrassing vertelde dat ik kanker had. Als mens ben ik veranderd, mijn kijk op het leven is veranderd, practisch is er veel veranderd. Oók in de zorg is er sinds mijn diagnose veel veranderd. Goede ontwikkelingen, maar ook minder goede. Althans vanuit mijn oogpunt. Als patiënt. Het voelt alsof de zorg nog zoekende is naar de juiste balans in al die veranderingen. Wetende waar we heen willen, rennen we met zijn allen rond in dezelfde molen. De patiënt, de kwaliteit van de zorg, de kosten die de zorg meebrengt en de zorg zelf allemaal in hetzelfde hamsterrad rondkantelend tot we er zijn. Dé ultieme bestemming waarin alles op zijn plek valt.
Na een weekend zweven, ben ik weer met beide benen op de grond beland. Het artikel afgelopen zaterdag over de gezondheid blogs in de Telegraaf bracht een wervelstorm aan reacties met zich mee. Vooral veel reacties van dankbaarheid uit de hoek van mede musketiers die blij zijn dat schildklierkanker eindelijk onderwerp van gesprek wordt en ook veel reacties van trots en felicitaties. De een nog hartverwarmender dan de ander. Ongelooflijk wat één artikel teweeg kan brengen. Ik heb me verbaasd over de kracht van de pen.