Ik ging voor wondcontrole en kwam terug met kanker. Totaal onverwacht kreeg ik een diagnose waar ik van te voren helemaal niet over na had gedacht. De nodus die in mijn hals zat was immers goedaardig, zo had de punctie een paar maanden eerder uitgewezen. Dat ik toch onder het mes ging om de nodus te verwijderen was puur omdat het in de weg zat. Het ding drukte op mijn luchtpijp en op mijn stembanden en bezorgde me flink wat last. Op 12 april werd ik geopereerd. De rechterhelft van mijn schildklier werd verwijderd. Twee weken later ging ik nietsvermoedend op wondcontrole. Het knoopje van het hechtdraadje irriteerde behoorlijk dis dit bezoek aan de arts zou me alleen maar opluchten. Amper 10 minuten nadat we de artsenkamer ontspannen in gingen, kwamen mijn lief en ik er stil en bedrukt weer uit met de diagnose schildklierkanker. “Goede kanker” zo werd het genoemd. Stom, dacht ik, Goede kanker bestaat niet!
boek
Wég met het gedoe!
De inspirerende workshop gegeven door Sara van Broekhoven zette me wederom aan het denken. Dat heb ik vaker als ik een van haar bijeenkomsten heb bijgewoond. De eerste keer, riep ik vol overgave dat ik een andere baan wilde bij de vraag wat mijn doel was in de nabije toekomst en de tweede keer had ik die baan binnen een maand al gevonden. Inmiddels voel ik me geland en op mijn plek. Ondanks dat ‘het gedoe’overal bestaat, lijk ik er hier geen last van te hebben of ik ga er gewoon anders mee om.
Totdat ik terugkom van de workshop. Het inzicht dat deze ochtend me gegeven heeft, maakt me toch een beetje in de war. De vraag wat is je doel? Waarin onderscheid je jezelf, wat is je talent blijft in mijn achterhoofd hangen. Wat mijn doel is, heb ik niet zo lang geleden uitgesproken. Of dat ook gerealiseerd zal gaan worden, is iets wat niet alleen afhankelijk is van mijn willen of kunnen. Stel dat mijn doel niet haalbaar is. Stel je je doel dan bij? Ben je dan tevreden of bedenk je een totaal ander doel? Het zijn allemaal vragen die blijven spoken.
Soms lijk ik nog steeds twee mensen tegelijk te zijn. De ondersteuner en de schrijver. Twee totaal verschillende werelden maar in beiden voel ik me thuis. Hoe kies je nu de juiste richting? Wanneer ik alleen ben, valt het kwartje. (wéér, hoor ik nu een hoop mensen zuchten, en ze hebben gelijk ) Het ‘wat als’ is niet belangrijk. Ik spreek mezelf vermanend toe. “Weg met het gedoe! Nie alleen van de dames onder elkaar maar het gedoe in het algemeen. Weg met onduidelijkheid, weg met zaken op een te hoge plaats van belangrijkheid zetten boven je gezin. Weg met het idee dat deze twee werelden niet gewoon samen kunnen. Relax! Ontspan! Wacht af, heb niet zo’n haast. Wees tevreden met wat is en stop met altijd om die prikkels te vragen die alleen maar leiden tot overprikkeling. Heb ik dan niets geleerd in de afgelopen jaren”?
Ja, dat heb ik wel. Op de vraag wat is je talent, is het antwoord simpel. Ik ben enorm klantgericht maar niet klantgezwicht. Ik schrijf, ik ben positief en realistisch. ‘De kanker voorbij’ wordt inmiddels flink gelezen en de reacties stromen binnen. Alleen deze reacties al, gooien alle twijfels en gedoe overboord. Híer gaat het om. Niet de hoeveelheid, maar de inhoud! Mijn hart maakt honderd sprongen tegelijk bij het lezen van reacties als deze:
“Alsof ik het zelf heb geschreven. Ondanks dat ik een andere vorm van kanker heb gehad, leer ik veel van het door Anke opgeschreven proces”
“Een boek wat steun geeft en wat me helpt verwoorden aan andere wat ik ervaar”.
“Waardevol document door zowel inhoud als taalgebruik. Grappig, maar toch doortast en duidelijk”
“Een verademing om te lezen dat zoveel herkenbare punten voorbij komen.”
“Anke beschrijft het proces van diagnose en herstel op een mooie en toegankelijke wijze.
“Alsof iemand mijn dagboek heeft geschreven
“Het geeft mij weer hernieuwde moed om vooruit te kijken.”
De laatste reactie is ook op mijzelf van toepassing bedenk ik mezelf. Ook ik heb weer hernieuwde moed. Moed om ‘Het gedoe “overboord te gooien. Dat is mijn doel!
nb: ‘De kanker voorbij’ is te bestellen via alle (internet) boekhandelaren.
Kwetsbaar
Het begint al in de ochtend. Schichtig kijk ik om me heen in de bus op weg naar mijn werk. Zo onopvallend mogelijk, mijn neus diep in mijn jas in de hoop niet te worden herkend. De dag ervoor viel de plaatselijke krant in de bus en staarde ik tot mijn grote schrik naar een close up van mezelf. Ik merk dat ik moeite heb met de publieke belangstelling. Hoe doen BN-ers dit? Zal dat ooit wennen? Op mijn werk aangekomen word ik wederom geconfronteerd met mijn eigen beeltenis. Op de balie ligt een exemplaar van ‘De kanker voorbij’. ‘Eigen schuld Ank’, denk ik bijna schuldig, ‘had je maar voor een andere kant moeten kiezen’ eentje waar niet levensgroot je gezicht op te zien is.
Mijn collega heeft het er neergelegd. Uit trots, respect en hulp om mijn boek onder de aandacht te brengen. Ik twijfel of ik het exemplaar moet laten liggen. Ik vind de belangstelling lastig. Ik wil niet opdringen, niet de indruk wekken dat ik dit om de aandacht heb gedaan zoals bij mijn eerste boek ‘Goede kanker bestaat niet’ door derden hatelijk is gereageerd. Ik ben juist zo gelukkig dat ik een nieuwe start heb kunnen maken in een omgeving waar ik me op mijn plaats voel. Het gevoel krijg dat ik word gewaardeerd, ‘er mag zijn’. Werk en privé dien je gescheiden te houden. Hoewel aan de andere kant juist het ‘weer aan het werk gaan na de kanker’ een wezenlijk deel van dit boek is.
De reacties komen al gauw. Stuk voor stuk positief en ik word iets rustiger in mijn gevoel dat mijn gezicht zo prominent op de balie prijkt. Toch blijft het knagen. Hoe kwetsbaar is dit? Het schrijven is al een kwestie van jezelf bloot geven. Dat men jouw persoonlijke verhaal gaat lezen en vervolgens een mening kan delen, is, op afstand, al eng genoeg , maar nu zit ik er letterlijk bij. Het vraagstuk blijft me bezig houden. Waarom heb ik geen moeite met het opschrijven maar wel moeite met de hele persoonlijke vragen over mijn kankerverleden, de gevolgen? Ben ik dit alles eigenlijk wel voorbij?
Ja! Toch wel, weet ik een dag later met stelligheid te beantwoorden. De eerste recensies komen binnen en deze bezorgen me zo’n warmte dat ik van binnen voel dat het goed was om mijn verhaal te delen. Terwijl ik op mijn laptop de reacties lees, valt mijn oog ineens op de datum rechts onderin de hoek. De 14e… De 14e!!!! Met schrik besef ik welke datum het is. Ik ben de 12e voorbij. De dag dat inmiddels zes jaar geleden de helft van mijn schildklier werd verwijderd. Op 26 april, twee weken daarna klonk de diagnose. Geen seconde heb ik er bij stil gestaan en dat is voor het eerst sinds 6 jaar. Goed teken dus! Ik glimlach. Sterk, de kwetsbaarheid verdwijnt weer uit mijn systeem. Totdat ik in de sportschool wordt aangesproken door een sport collega… ‘Hee stond jij niet in de krant..?.’ Helluppp!!
De kanker voorbij is sinds 7 april 2018 te bestellen bij de (internet) boekhandel of via Droomvallei uitgeverij.
Geniet!
Al een paar weken loop ik letterlijk op de automatische piloot. Geleefd door de drukte van de dagen op het werk maar ook thuis. Ik zweef op pure adrenaline de dagen door. Slaap hazenslaapjes en hou me vast aan het feit dat de tijd vliegt. Met andere woorden, waar ik tegenop zie, gaat ook weer snel voorbij.
Aan de andere kant wil ik niet dat het voorbij gaat. Wil ik vasthouden aan iets waar ik zo lang mee bezig ben geweest. De geboorte van mijn boek. En een zware bevalling was het. Ik kan dit dubbele gevoel niet zo goed omschrijven. Waarom wil je vasthouden aan iets waarvan je schrijft dat het voorbij is? In de afgelopen maanden heb ik zo enorm geïnvesteerd in verder gaan, achter me laten, verwerken en balans vinden. En ik heb het gevonden. Ik ben geland, ben gelukkig, en zo goed als ‘hersteld’. Is het gewenning dat je dan toch moeite blijft houden met loslaten?
Met de geboorte van dit boek, wil ik dat eindelijk wel kunnen doen. Het is het puntje op de i of de punt achter de zin. De finisching touch van wat een deel van mijn leven was. En toch blijft het kriebelen. Want kan ik dit ooit achter me laten? Of blijft het gewoon aanwezig ergens in een laatje dat af en toe eens open gaat, voor anderen omdat ik als vraagbaak omtrent schildklierkanker en restklachten blijf bestaan of gewoon voor mezelf omdat mijn hormooninstellingen soms niet altijd even stabiel zijn? Misschien ben ik om de laatste reden ook wel zo vreselijk nerveus of misschien denk ik er wel gewoon te veel over na.
Mijn drukke werkweken zitten er na vandaag voorlopig even op. Vanavond geef ik een interview voor een lokale omroep. Morgen laat ik alles los en vier ik feest voor een lieve vriendin die haar ja woord geeft. Iets waarvan ik optimaal ga genieten. Het geluk dat hen toelacht met zoals het weerbericht belooft een zonnetje aan de hemel. De dag erna is de presentatie en neem ik het genieten gewoon met me mee vol positieve energie. Er wordt niet voor niets door een van de voorwoordschrijvers gerefereerd naar een positieve gezondheid visie. Meer kan ik nu niet meer doen. Het boek is immers al geschreven. Wat rest zijn de mensen die, naar ik hoop met veel plezier en herkenning gaan lezen.
‘De kanker voorbij’ is verkrijgbaar bij Droomvallei Uitgeverij
September, de maand van de schildklierkanker awareness
Awareness.. Vrij vertaald in het woordenboek als het inzicht ; het bewustzijn ; het verstand ; de rede; het brein ; het besef ; de notie (v) ; het benul ; de gewaarwording. Met andere woorden september is de maand dat er aandacht wordt besteedt aan schildklierkanker. En dat is nodig! Bewustwording van wat schildklierkanker eigenlijk inhoud van het moment dat de diagnose klinkt en de kwaliteit van het leven wat daar op volgt.
Tóch valt het helaas erg tegen met die aandacht. Alleen op websites van patiëntenverenigingen in binnen-en buitenland heb ik deze week wat voorbij zien komen, maar landelijke aandacht via ziekenhuizen, kranten, tv spots of enige vorm van aandacht binnen televisieprogramma’s gericht op gezondheid en lifestyle blijven wederom opvallend uit. Jammer is het, een gemiste kans om de groeiende patiëntengroep met schildklierkanker een hart onder de riem te steken. Een teken dat ze serieus worden genomen in hun diagnose, klachten en angsten.
Toen ik in 2012 zelf de diagnose schildklierkanker kreeg, had ik nog nooit van schildklierkanker gehoord. Sterker nog, ik wist niet eens waar de schildklier zat. De schildklier is een vlindervorming orgaan in de hals dat zich als een vlinder rond de luchtpijp vouwt. Het is een klein orgaan maar regelt enorm veel in je lichaam. Wanneer het dus wegvalt of verminderd werkt, betekent dit dat zaken als temperatuur, hormoonhuishouding, je gewicht, nagels, haren en stemming behoorlijk van slag kunnen raken. Tóch wordt schildklierkanker nog steeds vaak weggezet als een kanker die wel mee zou vallen. Goede kanker, Good cancer. Dit omdat er relatief weinig mensen aan overlijden en gesteld wordt dat met een dagelijkse inname van een kunstmatig hormoon, de afwezige schildklier goed wordt opgevangen.
Gelukkig zijn er zeker schildklierkanker patiënten die relatief weinig restlast ervaren na de verwijdering van de schildklier en de radio actieve jodium behandeling die in de meeste gevallen volgt na de operatie. Er staat echter een grote groep schildklierkanker patiënten tegenover die wel dagelijks restklachten ervaren. Voor deze groep is awareness mbt schildklierkanker een belangrijke zaak. Zij voelen zich vaak niet serieus genomen. Veel mensen boksen op tegen een maatschappij waarin geen begrip is voor een kanker die zogenaamd geen slachtoffers maakt. Ze moeten zich dagelijks verantwoorden bij instanties als UWV, ARBO diensten, bedrijfsartsen en werkgevers die niet overzien wat de gevolgen kunnen zijn van schildklierkanker.
Voor deze groep sta ik op. Niet alleen in de maand september, maar al vanaf ik zelf in 2012 te horen kreeg dat ik een goede kanker had. Ik schreef mijn ervaringen op in een dagboek en in 2014 kwam mijn boek uit. Goede kanker bestaat niet! Deze maand wordt hij vertaald in het Engels. Awareness is iets dat je niet in één dag voor elkaar krijgt. Awareness groeit, met informatie, door je te verdiepen in. In Nederland is er op verschillende websites goede, betrouwbare informatie te vinden over schildklierkanker. Ook op social media zijn er lotgenoten pagina’s waar je je ervaringen kunt delen. Dit alles is in een paar jaar gegroeid. Een teken dat schildklierziekten en schildklierkanker steeds meer awareness kweken. Nu de landelijke media nog!
Meer lezen over mijn boek: Goede kanker bestaat niet!
Meer informatie over schildklierkanker: Schildklier Organisatie Nederland (SON), Schildkliertje
*sharing is caring*
Schildklierkanker kent geen grenzen
Bij veel mensen wordt de schildklier verwijderd, met name bij degenen met een laag risico tumor. Als schildklierkankerpatiënt mét een laag risico tumor wiens schildklier is verwijderd, heb ik daar mijn eigen gevoel bij. Lees verder
‘Goede kanker’
In 2012 begon mijn avontuur. De diagnose schildklierkanker klonk onverwacht, bij toeval ontdekt nadat ik een op het eerste oog goedaardige nodus in mijn schildklier moest laten verwijderen. De kanker werd weg gezet als ‘goede’ kanker. Nadat de diagnose kwamen de vragen, de angst, de onmacht en het verdriet. Ik voelde me allesbehalve een geluksvogel, maar begreep de intentie waarmee de woorden hadden geklonken. De omschrijving ‘goede’ kanker was bedoeld als geruststelling. In vergelijking met andere kankersoorten is de kans op genezing vele male groter.
Hoe goed de intentie ook is, de woorden ‘goede’ kanker doen meer kwaad dan goed. Veel mensen voelen zich niet begrepen. De suggestie wordt gewekt dat als je een pilletje neemt als surrogaat voor de verwijderde schildklier, alles weer als vanzelf gaat. Voor veel mensen is dat niet het geval. Zij ervaren dagelijks restklachten en beperkingen als gevolg van schildklierkanker, operatie en behandeling met radio actieve jodium.
De discussie of deze klachten opwegen tegen de risico’s die mensen lopen als ze niet tot verwijdering van de schildklier overgaan, is daarom reuze interessant. Júist omdat ik behoor tot de laag risco tumorgroep die het gehele traject heeft ondergaan en ‘gezegend’ ben met resklachten en beperkingen, durf ik te zeggen dat ik nog steeds achter de beslissing sta om te opereren. Ik had niet rustig door kunnen leven in de wetenschap dat er kanker in me groeide, hoe langzaam ook.
Ervaring
Tóch is dit voor ieder mens verschillend. Iedere ervaring, iedere mening en ieder gevoel is anders. Er zijn mensen die liever zouden afwachten om te zien hoe de tumor zich ontwikkeld en er zijn mensen die net als ik roepen: ‘eruit met dat ding’. De keuze zou bij de patiënt moeten liggen.
Ik heb mijn ervaringen opgeschreven in een dagboek dat uitgegeven is als boek. Een boek voor patiënten, maar ook voor medici, bedoeld om bewustwording te kweken. En het werkt, zo blijkt uit respons van artsen. Zij hebben ‘Goede kanker bestaat niet’ gelezen en geven toe dat ze het woord ‘goede’ kanker wel heel snel gebruiken.
Omdat schildklierkanker geen grenzen kent, zal mijn boek komende september in de schildklierkankermaand ook worden vertaald in het Engels om aan artsen en medici te verstrekken met als doel hen te informeren over de gevolgen van schildklierkanker voor de mens achter de patiënt.
Omdat ik wél grenzen heb, neem ik even een paar weken vrijaf van mijn wekelijkse blog over schildklierkanker. Ik ben in september weer terug!
De wil van april
”Ik zing; het is mijn passie. Ineens merkte ik dat het niet meer ging. Ik werd hees en er verscheen halverwege 2011 een flinke bobbel in mijn hals. Een punctie wees een goedaardig gezwel uit van twee bij drie centimeter. Ik hoefde me geen zorgen te maken. lees verder…
Het advies van de endocrinoloog en de huisarts was in eerste instantie om de bobbel te laten zitten. een operatie zou veel meer schade aanbrengen dan de bobbel zelf. Kort daarna kreeg ik last met ademhalen. De bobbel bleek naast mijn stembanden ook mijn luchtpijp te verdrukken. In overleg met de chirurg werd in april 2012 toch de rechterhelft van de schildklier verwijderd. Ik was eigenlijk alleen maar opgelucht. Straks zou ik weer kunnen zingen.”
Vol goede moed
Dit letterlijke citaat uit mijn inmiddels gepubliceerde boekover de diagnose schildklierkanker klinkt nog vol goede moed. Het begon dan ook met een goed bericht; het is goedaardig. De waarheid bleek op 26 april helaas anders. April zag er dat jaar ineens een stuk minder zonnig uit. Hoewel ik eerlijk moet zeggen dat we de maand destijds knallend hebben afgesloten met koninginnedag. Mijn lief dansend en ik rustig zittend op een barkruk. Nog wankel van de operatie en de klap van de onverwachte uitslag, maar vol strijdlust voor de toekomst. April had zijn wil uitgesproken, maar ik zou het zijn zin niet geven.
Exact een jaar later, weer in de maand april, kreeg ik goed nieuws. De echo wees geen uitzaaiing uit. De Tg waarde, de bloedwaarde die als schildklierkankermarker fungeert, was perfect. Geen activiteit. De chirurg en de behandeling na de operaties hadden hun werk goed gedaan. De kanker hield zich rustig. Ik werd ‘schoon’ verklaard. Deze keer was de wil van april me wél goed gestemd.
‘Mijn wil is groter!’
Al 25 jaar heb ik iets met de maand april. De maand waarin mijn lief en ik dolverliefd verkering kregen in een café aan de Waalkade. Waar andere horecagelegenheden zich afwisselden, bleef ‘ons’ café in de afgelopen 25 jaar de stabiele factor. Dat móet een teken zijn. Nog steeds komen we trouw, zowel aan elkaar als aan het café, regelmatig een wijntje drinken. Even proosten. We vieren dit jaar niet alleen onze 25 jaar samen zijn, maar ook voor de derde keer op rij een kankervrij lijf.
Zingen doe ik ook weer. Wanneer in april de vogels beginnen te fluiten, zing ik met ze mee. Het klinkt wel een beetje anders. Ik ben wat eerder hees, maar ik bedenk dat als april het had gewild ik misschien een veel minder vrolijk lied had gezongen.
Ik kreeg schildklierkanker in april en werd kankervrij verklaard in april. Lekker puh! Wat de maand april ook wil, mijn wil is groter!
Op ontdekkingsreis naar mezelf, uitbuiken in een Miny Mouse pak
Eigenlijk begon de kerst voor mij al op dinsdag 23 december. Niet alleen kreeg ik mijn kerstpakket, maar ik mocht mijn boek Goede kanker bestaat niet! uitreiken aan de raad van bestuur en twee topendocrinologen van het Radboudumc. Het was een allerhartelijkst ontvangst. De woorden van deze mensen: “ ik ben zo enorm trots op jou” waren absoluut het allermooiste cadeau aan de voormiddag van de kerst. Nog steeds word ik warm als ik terug denk aan deze dag. Trots is een gevoel dat ik vaak onderdruk. Het is toch allemaal niet zo spannend denk ik vaak.. Ik heb gewoon mijn eigen dagboekje naar buiten gebracht…Maar steeds meer komt het besef dat ik best trots mag zijn! De rest van deze dinsdag leek het alsof ik vleugels had! Mijn te lage tsh maakt al dat ik hyper, maar nog meer van dit soort bezoekjes en ik kan de oceaan overvliegen.
Tijdens de feestdagen kan ik weer rustig op de grond belanden. Traditioneel zijn we onze kerst avond begonnen met een uitgebreide boodjesmaaltijd met een warm gevuld pasteitje. We zijn wat aan de late kant omdat ons gezin nog niet compleet is. Een van de jongens moest werken bij een grote hamburgerketen. Het bezoek aan de kerk slaan we dit jaar dus maar een keer over. Met ons buikje rond, gezellig met de koffie en een kerstkransje op tafel rolt de dobbelsteen even later weer over de tafel heen. Brullend en gierend van de lach wordt de stapel cadeautjes onder de boom steeds kleiner naarmate de avond vordert. 3 mysterieuze enveloppen met een kaartje erin met een vraagteken erop en een vage hint blijven over.Mijn 3 mannen dobbelen nog één keer. Wie het hoogst gooit mag het mysterieuze cadeau wat boven staat uitpakken. Ik zelf hijs me in mijn zojuist gekregen heerlijk warme Miny Mouse huispak, overigens het idelale cadeau voor de schildklierpatient, en installeer me heerlijk op de bank en luister naar mijn grote idool Barbra Streisand die ik net onder de boom heb gevonden.
Ook eerste kerstdag is er weer een van tradities. Ik sta zachtjes op om voor mijn 3 mannen een heerlijk ontbijt op tafel te toveren. De koffie pruttelt en Gerritje pruttelt zachtjes mee. Na het ontbijt lekker aan de koffie All you need is love van de vorige avond kijken. In één stuk door zonder reclames zodat de tranen die bij elke hereninging over mijn wangen biggelen niet de mogelijkheid krijgen om op te drogen. Hoe moet dat als Rober ten Brink met penssioen gaat!? Met kerst gaan mijn gevoelens alle kanten op. Geluk, warmte, gemis, verdriet alles komt voorbij en bij Robert ten Brink mag alles er even lekker uit. De stoofpeertjes naar mijn mama’s recept staan ondertussen op. Mijn huis is doordrongen van de geur van wijn, suiker, kaneel. Dit is kerst.
Tegen de avond verdwijnen mijn lief en ik in de keuken om t diner klaar te maken. Italiaans deze keer. Het aroma van de stoofpeertjes maakt plaats voor Olijfolie, verse basilicum en uitjes. Na het kerstdiner steken de mannen licht vuurwerk af. Ik kijk met een sterretje in mijn handen toe en denk aan mijn eigen sterretjes ver boven in de hemel..
En nu tweede kerstdag 2014 zit ik alleen.. Maar ik voel me zeker niet alleen. Ik schrijf en denk na over de afgelopen dagen. Even uitbuiken van de dagen hiervoor. Over een paar uur zitten we aan de gourmet. Dus voor nu houd ik het even hierbij heerlijk opgekruld op de bank in een warm Miny Mouse huispak, NEEEE geen foto! Luisterend naar de kerstmuziek in de juke box die de kamer vult.
Nieuwsgierig geworden naar mijn boek dat ik mocht uitreiken? Bestel hem hier