In een persoonlijk dagboek vertel ik over de weg naar herstel gericht op inzicht in en acceptatie van klachten door extreme vermoeidheid na Covid19 en pijn door wervelkolomartose en een onstoken schouderkapsel.(frozen shoulder)
Nog éen diepe geconcentreerde ademhaling, ik neem een aanloop en spring! Zwevend door de lucht, een dubbele flikflak, ik draai énnnn….. krrrrrrrrk! Met een plof kom ik neer, het schaamrood op de kaken en een grote scheur in mijn pakje. Ik heb gefaald..
Zo veel gevoelens razen door mijn lijf , zo veel gedachten gaan er door mijn hoofd. Gedachten die door elkaar heen woelen als een kluwen wol in de war gebracht door een spelende kat. Rustig probeer ik de draadjes weer uit elkaar te halen en netjes op zijn plek te krijgen, maar op een of andere manier lijkt het alsof ik steeds een draadje over heb. Gevalletje draadje los of eigenlijk een draadje te veel.
Al vanaf dat ik mijn lief leerde kennen, nu 25, bijna 26 jaar terug, is hij al weg van Madonna. Helemaal begrepen heb ik het nooit. De rijen met armbanden om mijn armen en kruisen om mijn nek heb ik een beetje aan me voorbij laten gaan.Ik was meer het type Dolly Dot , helemaal verliefd op George Michael, uiteraard tevergeefs en hield vanaf mijn zesde al van Barbra Streisand. Tóch denk ik er nu eindelijk achter te zijn waarom hij haar en daarom ook mij zo leuk vindt. Dat heeft niks te maken met de haarkleur rode lippenstift, lenigheid of wel of niet kunnen zingen. Madonna en ik hebben een andere overeenkomst. We bezitten beiden een rebel heart.
In alle eerlijkheid heb ik mijn mening over de queen of pop echt wel bij moeten stellen. Ik wil niet zeggen dat ik nu helemaal om ben, maar wat was deze show op sinterklaasavond geweldig om mee te maken. Een meer dan twee uur durende wervelende show van een dame die verdomd goed weet waar ze voor staat en daar hou ik van! Deze vrouw straalt een en al kracht uit en tegelijkertijd is ze zo kwetsbaar. Rebel Heart de titel van haar album en haar tour omschrijft volgens mij precies wie ze is.
Ik voelde het diep in mijn hart toen ze sprak. Laat niemand je ooit vertellen dat je iets niet kunt, dat je moet stoppen met doen waar je van houdt.Als iemand zegt je moet vechten, zeg ik kom maar op.. Het was alsof ik mezelf op dat podium zag staan om te vertellen hoe ik me al zo lang voel. Krachtig en kwetsbaar tegelijk. Met een doorzettingsvermogen en een wil die zo sterk is dat hij nooit breekt. Ondanks dat mensen dat proberen door je te kwetsen, door te zeggen dat je het niet kan. Door te zeggen dat je het fout doet. Dan nog breek je niet, maar buig je als een grote veer bijna tot de grond om weer terug te veren, net als de dansers in de act op het podium. Helaas voor de mensen die deze act niet hebben gezien.Ik kan het niet beter uitleggen, daar had je bij moeten zijn. Hoe dan ook voor mij was het voelbaar.
Niets is zo belangrijk als een eigen mening, daarvoor uit durven en kunnen komen, zonder daarbij anderen te kwetsen, maar juist te respecteren. Doen waar je gelukkig van wordt. Een leven is immers zo kort. Wanneer je dat besef krijgt, is het leven zo veel waardevoller dan voorheen. Ik leer mezelf steeds beter kennen. Dus laat mij maar af en toe buiten de lijntjes kleuren, dwars tegen de draad in opkomen voor datgene waar ik in geloof, me hard maken voor de schildklierkankerpatiënt en dromen over een betere wereld met mijn eigen Rebel Heart!
En dat is raar, want ik heb alle reden om voorop in de fanfare feest te vieren.Na een lange ziekteperiode , onzekerheid en verdriet, staat mijn leven weer in de lift omhoog. Ik ben op een zoektocht geweest naar mezelf en vond op mijn weg vooral kracht en positiviteit. De tegenslagen hebben me juist laten zien dat ik kan doorgaan. Wat wil je nog meer zou je zeggen..
Een goede vraag, want hoe mijn leven ook weer de goede kant uit gaat, ik blijf het gevoel houden dat ik achter de feiten aan loop en niet kan bij benen wat er allemaal in een razendsnel tempo gebeurt. Zelfs erover schrijven , valt me momenteel moeilijk. Ik kan niet goed onder woorden brengen wat ik precies voel. Ik ben blij en gelukkig en vooral dankbaar voor de mensen die in me geloven , de kansen die me worden gegeven en de tijd en rust die me is gegeven om weer de trotse tambour-maître te worden die ik van binnen ben. En aan de andere kant ben ik vreselijk onzeker en bang deze zelfde mensen teleur te stellen.
Zoals ik me nu voel, past precies bij de uitkomst van de enneagramcursus die ik een paar jaar geleden heb gedaan. Mijn overheersende type was een duidelijke acht. De acht die staat voor de leider. De acht van kracht en sterkte met lust als passie. Als ik iets wil bereiken ga ik er voor met alles wat ik in me heb. Op een goede tweede plaats stond het type twee. De helper, zorger met trots als passie. En het klopt. Maar juist deze tegenstelling maakt mij als mens soms zo tegenstrijdig.
Het is een tegenstelling die mezelf in de war brengt. Aan de ene kant ben ik de sterke vrouw die knokt en doorgaat tot haar doel is bereikt. En aan de andere kant is daar de vrouw die bang is te falen. De vrouw die haar gevoel voorop zet, maar de feiten laat spreken. De vrouw die diep van binnen weet dat er zo veel meer in zit, maar niet precies weet wat. De vrouw die goud eerlijk is, maar niet alles durft te zeggen. De tamboer-maître die voorop loopt, maar ook achter de fanfare aanhuppelt omdat ze het niet bij kan benen.
En dat laatste frustreert me. Achteraan lopen is niet wie ik ben. Het wordt tijd dat de piccolo naar voren treedt in de fanfare om als trotse tamboer-maître de mace weer hoog in de lucht te gooien met het volste vertrouwen dat ze de stok ook weer opvangt.
Het rennen en springen laat ik de laatste tijd voor wat is het. Ik heb geleerd mijn eigen tempo aan te houden. Dat is zowel mentaal als lichamelijk gezonder. Je moet immers zuinig zijn op dat ene leven dat je hebt. Haast is iets wat er in de maatschappij al te veel heerst. Wanneer je ziek bent geweest is die haast ineens niet meer van belang. De betekenis van dingen worden duidelijker en waardevoller en het is zonde daar in de haast aan voorbij te gaan.
Anders is het met vliegen. Sinds mijn schrijf avontuur van start is gegaan, lijkt het alsof ik vleugels heb gekregen. Als een vlinder ben ik uit een cocon gekropen om mijn vleugels wijd en vol vertrouwen uit te slaan in de wereld. Wanneer de wind te sterk is, wordt ik meegevoerd met de stroom. Soms is die stroom overweldigend en weet ik nog niet zo goed hoe ik er mee moet omgaan, maar wat ik zeker weet is dat deze stroom me verder brengt in mijn ontwikkeling.
Er is zoveel veranderd sinds het uitkomen van mijn dagboek na de diagnose schildklierkanker. In de eerste plaats de aandacht rondom schildklierkanker. De boodschap dat goede kanker niet bestaat, bereikt steeds meer medici. Tijdens een informatie avond over schildklierkanker is door een arts en public excuus gemaakt voor de term goede kanker. Door mijn boek is het besef gegroeid dat het gevoel van een schildklierkanker patiënt niet past bij de door artsen goed bedoelde benaming van goede kanker. Trots is het gevoel dat mij omschrijft als ik me bedenk dat ik dit in werking heb gezet. Naast deze prachtige ontwikkeling wordt er momenteel hard gewerkt aan een nieuwe informatieve website over schildklierkanker. Hiervoor is gisteren een filmpje opgenomen met mijn verhaal over leven met en goede kanker bestaat niet!
Naast deze prachtige ontwikkelingen ben ik ook zelf heel erg gegroeid. Als mens, mentaal maar ook in mijn kunnen. Door een persoonlijk proces bij dr. Rossi, maar zeker ook mede door mensen die me het vertrouwen hebben gegeven dat ik heb gemist. Ik weet nu waar ik toe in staat ben, wat mijn waarde is, wat ik wil, maar vooral ook wat ik niet wil. Ja, ik mag wel zeggen dat ik vlieg!
Toch is de keerzijde dat hoogvliegers harde vallers kunnen zijn. Niet alles gaat nu eenmaal van een leien dakje. Wat vallen betreft heb ik de laatste jaren heel wat oefening gehad. Wat ik na iedere val heb geleerd is om steeds zachter te landen en dat je na de val ook weer op moet staan. Een harde les, maar tóch sta ik met steeds meer vertrouwen weer op. Als ik van één ding overtuigd ben is het wel dat ik na het vallen weer moet opstaan en vooral moet doorgaan.
Aan doorzettingsvermogen ontbreekt het me niet. Ik bezit een veerkracht die groter is dan het beste elastiek. Ook het vertrouwen in mezelf is groter dan ooit. Vertrouwen is dé basis van elke relatie en dus ook de basis in mij als mens op ieder vlak. Het is wat ik heb geleerd tijdens mijn ziekte. Ik ben niet ziek. Ik leef met een beperking en juist door die beperking laat ik zien hoe sterk ik eigenlijk ben. Wat dat betreft lijkt doorgaan bijna een tweede natuur te worden. En nog beter, het sluit perfect aan bij mijn motto “gewoon doen!”
*sharing is caring*
Als weten waar je moet zijn het allerbelangrijkste is, is de reis dan niet ten einde? Nee! Ik zeg duidelijk op de helft omdat ik in de andere helft van de reis nog steeds mezelf nog vinden moet. Ik weet nu Waar ik ben! Nu moet ik nog uitvinden Wie ik ben. Diep hoor, denk ik bij mezelf terwijl ik dit neerschrijf. Is het echt zo belangrijk? Weten wie je bent.. Terwijl ik erover nadenk schiet er een programma op de televisie in mijn hoofd uit mijn kindertijd.. Ik ben Anke van Haften, 43 jaar en ik doe miep miep na….Ik glimlach en kijk naar buiten. Dikke sneeuwvlokken dwarrelen omlaag. Dat stomme programma uit mijn kindertijd brengt me verder terug in de tijd.
En tóch is het belangrijk. In loop van de tijd ben ik mezelf uit het oog verloren. Op de vraag of dat voor of na de schildklierkanker is gekomen, kan ik geen exact antwoord geven. Ik ben geneigd al de verandering aan mezelf op te hangen aan de periode na, maar eigenlijk is dat niet helemaal zoals het is. Ook voor de kanker was ik al bezig een bepaalde verandering te ondergaan. Ieder mens ondergaat immers in zijn leven veranderingen. De ervaring van het leven maakt dat je verder ontwikkelt. Zo is ook de schildkierkanker een dergelijke ervaring geweest in mijn leven. Het is zeker zo dat ik na de schildklierkanker anders tegen het leven en tegen relaties ben gaan aankijken. Natuurlijk had ik er liever geen kanker voor gekregen , maar het is geen slechte les geweest. Ook ben ik duidelijk veranderd onder invloed van hormonen. Die laatste verandering is op zijn zachtst gezegd geen prettige verandering. Vooral niet voor de mensen om mij heen.
De basale vraag wie ben ik? Komt echter ergens anders vandaan. Je roots liggen veel dieper. Daar waar je wordt gevormd in je leven begint bij je geboorte. Hoe en waar je opgroeit, je schooltijd, pubertijd.. Alles telt mee in hoe je wordt gevormd. Die reis door mijn leven de afgelopen 43 jaar, maak ik bij dr Rossi. Wat die reis lastig maakt is dat de hormonen mijn gevoelens lijken te versterken maar ik ga ervoor! Doorzettingsvermogen is mijn “middle name”. Hormonen of niet aan het eind van de reis zal ik mezelf hebben gevonden en méér!
De eerste sessie bij dr. Rossi gisteren is een moeilijke geweest. Zo vrolijk als dat ik er naartoe ging zo down kwam ik terug en als je me vraagt waarom, dan heb ik daar geen een-twee-drie antwoord op. Resultaat was het tegenovergestelde van waar ik op had gehoopt toen ik ging. geen opgeruimd hoofd en hernieuwde kracht om weer verder te gaan. Ik ben een Jantje lacht en Jantje huilt in een fractie van seconden. Het ene moment vol van die net geboekte vakantie naar een all inclusive resort in een warm land om vervolgens helemaal overstuur te raken van een mailtje, een liedje op de radio of de gedachte aan mijn moeder die ik naarmate de tijd verstrijkt niet minder maar juist steeds meer mis. Ik ging in therapie om te leren voelen. Nou, dat doe ik nu zo erg dat ik niet meer helder na kan denken. Ik hoop dat de volgende stap in de therapie het doseren van dat gevoel is, want heel eerlijk gezegd vond ik mijn eigen survival gids van lachen en zwaaien en knoppen omzetten beter te hanteren. Door al dat gevoel, zak ik als een plumpudding in elkaar.
Maar dat was gisteren. Nu zit ik op de bank met een kwebbelende vogel naast me die steeds roept Poepetjuuuu.. kusje? En ik lach weer. Ik weet niet wat de morgen brengt maar ik weet een ding zeker. Wat me vandaag op de been houdt is een enorme dosis aan doorzettingsvermogen! En dat heb ik! Ik heb al vaker laten zien dat doorzettingsvermogen een van de kwaliteiten is waarmee ik de wereld straks weer aan kan. Als ik na tien jaar WAO weer aan het werk kom, als ik een boek kan schrijven over een goede kanker die niet bestaat!, dan kan ik ook deze therapie voortzetten en na deze depressie ook het licht weer zien.
Lachend kijk ik naar dat lieve klein groene vogeltje naast me. Hij kijkt met samengeknepen oogjes en een schuin koppie naar me terug. Gerritje kusje? Zegt hij en ik weet dat het vandaag inderdaad zo simpel is. Vandaag maakt dat kusje alles goed.