Met haar kopje schuin kijkt ze me met haar grote glimmende bruine ogen smekend aan. Haar zachte roze speelbeestje hangt los in haar bekkie. Alles in haar lichaamstaal vertelt mij precies wat ze wil. “Speel met me, alsjeblieft!?”
Op de dag van de grote verkiezingen in de VS denk ik na over keuzes die ik in mijn leven heb gemaakt. Welke opleiding ga ik doen? Word ik juffrouw of verpleegster? Zeg ik ja of nee? Wil ik kinderen? Waar ga ik solliciteren? Op welke partij moet ik stemmen? Allemaal keuzes. Maar wanneer weet je dat je de juiste keuze maakt?
Deel 2 in de reeks van Tikkel, een dropje van een hond. Over hoe een klein wit hondje met een zwart koppie je uit een isolement kan halen.
Tikkel, een droppie van een hond, stal begin 2016 ons hart. Een periode waarin de liefde het won van depressiviteit. Liefde op het eerste gezicht. Vanaf dat moment begon ons leven met Tikkel. Geen dag is saai met deze little miss diva, lees hier haar avonturen.
De herfst vind ik één van de mooiste delen van het jaar. De aanloop naar de kerst de bomen die elk hun eigen karakter hebben. Kastanjes, noten en bladeren die verkleuren. De geur van de open haard die wordt aangestoken in de avond. Binnen de kaarsen aan terwijl ondertussen de bladeren van de bomen dwarrelen alsof ze dansen in de wind.Als ik naar buiten kijk voel ik me licht worden, Ik ben zo licht als een herfstblad in de wind die me optilt en meeneemt…
We dromen allemaal van het vinden van de liefde van je leven, in mijn geval een prins op het witte paard. Mijn droom kwam uit. Nou ja gedeeltelijk. Mijn prins had geen wit paard maar een krakkemikkige fiets en witte overal waarmee hij op de bank bij mijn vriendin zat te wachten om met ons carnaval te gaan vieren. Hoe dan ook. 6 jaar later trouwden we, in een rode kever en een week later vlogen we naar oosterse sferen, palmbomen en wit zand in Tunesië.
Eigenlijk zijn we allemaal op zoek. Op zoek naar de juiste partner, het ultieme geluk, de pot met goudstukken aan het einde van de regenboog of gewoon naar wat rust. Uiteindelijk zullen we vast niet in alle zoektochten slagen, ik bedoel die pot met goud aan het andere eind van de regenboog is niet te doen, maar ik weet zeker dat voor wat betreft de rest het gezegde “wie zoekt zal vinden, uiteindelijk succesvol zal zijn.
De laatste dag van juli. Het is nog vroeg. Ik zweef ergens tussen wakker worden en vast willen houden aan de droom waar ik in zit. Ik weet dat het een droom is want mijn moeder houdt me vast en dat kan niet want ze is dood. Dood. Plotsklaps krijg ik het vreselijk koud. Het voelt alsof er vlak voor me een diepvrieskist wordt opengetrokken. Als een koude windvlaag en tegelijkertijd valt er een intens gevoel van verdriet over me heen. Ik word aangetikt. Met een schok vlieg ik omhoog. Klaarwakker met mijn ogen wijd open zie ik de deur van de slaapkamer heel langzaam open gaan en het koude gevoel verlaat de kamer als de deur weer langzaam dicht gaat….
Dag twee van onze droom naar New York is een hele bijzondere. Zo puur als de lucht die je inademt. Als chocolade die smelt op je tong, als liefde voelt als vlinders in je buik. Deze dag kan ik niet anders omschrijven als intens.
Ga vooral door met leven, ga doen wat je van plan was en doe gewoon je ding! Dat is de boodschap die we mee krijgen. Lastiger dan gezegd, want was ook al weer mijn plan voor vandaag? De nieuwszender staat inmiddels al een paar uur aan. Brussel! Het nieuws van de dag dringt het gewone leven van deze dinsdag binnen. Het verstart en het bevestigt waar je al een tijdje bang voor was..