Stel je voor. Om normaal te kunnen leven moet je iedere dag medicatie nemen. Het heeft een hele lange tijd geduurd voordat jouw persoonlijke dosering werd gevonden. Daarvoor voelde je je ziek; je was niet in staat om je huishouden te doen, te spelen met je kinderen of naar school te gaan. Eíndelijk voel je je nu weer goed. Je kunt naar je werk, je bent niet meer depressief en je gezinsleven zet zich zonder problemen voort. En dan ineens is dat ene medicijn er niet meer. lees verder..
schildklier
Ontsnappen aan een gekkenhuis
Van de gekmakende brief van de verzekeraar van de tegenpartij, vliegen we een dag later naar een mega blunder van fabrikant Aspen die tijdens de verhuizing van Oss naar Duitsland voor het gemak even vergeet dat er meer dan een kwart miljoen mensen hun merk Thyrax slikken. Twee volle dagen met ontredderde mensen, telefoontjes, berichtjes en duizenden vragen zijn het gevolg. Een vreselijk leed duizenden mensen. Gevoelens van onrecht, onmacht en boosheid. Ik sta ze te woord, probeer gerust te stellen maar ik ben blij met de morfine voor mijn hernia zodat ik af en toe heel even kan ontsnappen aan een compleet gekkenhuis.
Nijpend tekort aan Thyrax – Waar is de mens!?
‘Honderdduizenden mensen met een trage schildklier moeten overstappen naar een ander geneesmiddel. Daarvoor moeten ze naar hun arts of apotheker gaan. Er dreigt namelijk een tekort van Thyrax Duotab-tabletten.’ Dit is het nieuws waar het College ter Beoordeling van Geneesmiddelen (CBG) en Schildklier Organisatie Nederland (SON) op 13 januari jl. mee naar buiten kwamen. Lees verder
Ik wens jou…
“Ik wens je een gelukkig en gezond nieuwjaar toe.” Als je er een onderzoek op los laat zal dit ongeveer de meest uitgesproken zin zijn rond de jaarwisseling. Mij is in ieder geval veel gezondheid toegewenst de afgelopen dagen. Wat zou het mooi zijn als deze wens ook uitkwam. Maar gezondheid wensen aan iemand met een chronische ziekte is als iemand toewensen dat hij de loterij wint. Een kans van 1 op..
2015: Het jaar van de schildklier(kanker)
‘Schildklierkanker in ontwikkeling’. Zó zou ik dit jaar noemen. Als ik nominaties mocht geven zou 2015 het jaar van de schildklierkanker worden. Waarom? Er is zoveel positieve ontwikkeling, met name op het gebied van communicatie van arts naar patiënt en persoonlijke aandacht en begrip. Het balletje is gaan rollen en rolt hopelijk voorlopig nog even door, want we zijn er nog lang niet! Lees verder…
Peace, love en morfine..
De jaren zestig heb ik net gemist. Ik ben geboren toen de Peace & Love beweging al weer een heel eind op beide benen was neergedaald. Ik had er ook niet tussen gepast, denk ik. Ik ben veel te dwars om mee te bewegen en één te zijn met de natuur, bloemetjes en bijtjes. Hoewel het zoeken naar een nieuwe identiteit en afzetten tegen de gevestigde orde en het uiten van gevoelens wel weer helemaal past bij mijn natuur. Misschien heb ik dan toch net het staartje van de jaren zestig meegekregen. Hoe dan ook. De laatste week ben ik vol peace, love en morfine
Vlinder
De vlinder behoort tot de gevleugelde insecten. Ze ontpopt zich van een rups tot een vlinder om trots haar vleugels uit te slaan, de wijde wereld in. Ze is een graag geziene gast in ieders tuin. Een prachtig dier! Voor mij persoonlijk is een vlinder veel meer dan een prachtig dier. Ze staat symbool voor vreugde, verandering, vrijheid, sterven en geboorte
Vast in de Twilight Zone
Vergeetachtigheid komt met de jaren zegt men, maar bij een schildklier(kanker)patiënt kan dit verschijnsel al eerder toeslaan. Sinds mijn schildklier is verwijderd, zit ik af en aan vast in een soort van Twilight Zone waar soms heel vreemde dingen gebeuren. En ik ben niet de enige.
Op eigen benen
Daar sta ik dan. Met een zucht van weemoed vermengd met opluchting heb ik de deur achter me dicht gedaan. Met een voldaan gevoel fiets ik naar de banketbakker. Dit vraagt om een gebakje. Ik vier dat ik na anderhalf jaar mijn therapie bij dr. Rossi kan afsluiten. Een periode van ziekte, verdriet en pijn ligt achter me en maakt plaats voor een toekomst vol vertrouwen in mezelf . Vanaf gisteren ga ik op eigen benen verder.
Het is raar om afscheid te nemen. In anderhalf jaar heb ik mijn ziel en zaligheid toevertrouwd aan dr.Rossi. Gevoelens die ik lang niet heb willen voelen, laat staan heb gedeeld, liggen daar in de kleine praktijkruimte. Mijn huisarts, die een paar jaar gelden overleden is, staart me vanaf zijn foto op de kast tevreden aan. Het is alsof hij zeggen wil dat hij trots op me is. “je kan het meid”hoor ik hem nog zeggen. Een diep geloof had deze man in mij, al vanaf dat ik een opstandige puber was. Op één of andere manier heeft dat altijd enorm voor mij betekent. Het is alsof de ruimte zich vult met herinneringen en de deur naar buiten mij de weg wijst naar de toekomst.
Het is lang geleden dat ik met zo veel stelligheid heb kunnen zeggen dat het goed met me gaat. Geestelijk, voor lichamelijke problemen zijn nu eenmaal andere doktoren. De afgelopen anderhalf jaar zijn een enorm leerproces geweest. Ik gunde na de schildklierkanker zowel mezelf als dr. Rossi een kijkje in mijn ziel die ik al jaren met een driedubbeldik hangslot had vastgelegd. Ik heb gelachen, gehuild, ben boos geweest, verdietig, maar vooral leergierig en gemotiveerd. Nog niet eerder vertrouwde ik een dr. Rossi mijn gevoelens toe als dat ik deze laatste anderhalf jaar heb gedaan.
Nog nooit eerder zag ik mezelf , de ware ik. Ik keek alleen naar een levensloop. Naar gebeurtenissen, maar de gevoelens liet ik niet toe. Ik lachte en zwaaide en wuifde weg wat verborgen zat. Ik keek alleen naar het waarom, maar niet naar hoe kan ik dat anders doen. Ik zag niet hoe ik voor mezelf moest zorgen omdat ik mezelf niet zag. Er hing geen enkele spiegel in de kleine praktijkruimte en toch heb ik de weerschijning van mezelf daar gezien.
Terwijl ik met het gebak in mijn tas naar huis fiets betrap ik mezelf op een glimlach.Met iedere trap die ik maak wordt de glimlach breder. Ik denk terug aan de eerste dag dat ik onzeker, depressief en vol tegenstand de praktijkruimte binnenstapte. Wantrouwend en sceptisch tegenover de geestelijke gezondheidszorg die me al eerder in de steek liet. Maar lag dat wel aan de gezondheidszorg. Lag dat niet aan mij? Ik liet ze immers niet binnen. Deels is dat zo, maar wat me het meest tegenstond was het gevoel dat ik had slimmer te zijn dan degene tegenover me. Ze doorzagen niet mijn aard, mijn ik, mijn ziel. Dr Rossi was een probeersel. Althans zo voelde het.
De eerste kennismaking viel me vreselijk tegen. Ze opperde dat de schildklier in de buik lag. Hoe kon iemand die niet eens wist waar de schildklier lag mij nu weer beter maken, dacht ik. En toch was er iets, een klik, een eerlijkheid vanuit haar en vanuit mij waardoor ik voor een tweede keer terug kwam. En nu anderhalf jaar later, weet ik het. Juist díe ontwapenende eerlijkheid van het toegeven dat ze niet wist waar mijn ontbrekende orgaan lag heeft me vertrouwen gegeven dat ik een mens tegenover me had zitten waarbij ik mezelf zou kunnen laten zien. En ook weet ik dat ik het vertrouwen heb in mezelf om toe te geven als het minder goed gaat.
Lachend stap ik van mijn fiets! Ik voel me dankbaar en vrij! Dr. Rossi bedankt, ik hoop je nooit meer te zien!
Over Leven: brokkenpiloot
Het is maar goed dat ik alleen maar een fiets rijdt, met de bus naar mijn werk ga en met het vliegtuig op vakantie ga, want ik ben op zijn zachtst gezegd, een brokkenpiloot eerste klas.
Ik ben altijd wel een beetje onhandig geweest, maar de laatste tijd lijk ik al mijn navigatie te hebben verloren. Waar de deurposten al vanaf de bouw van ons huis op dezelfde plek zitten, krijg ik het voor elkaar er gewoon dagelijks tegenaan te lopen. Als ik niet beter zou weten zou ik denken dat het bed een paar keer is verplaatst ‘snachts want als ik opsta om naar het toilet te gaan, loop ik steevast tegen de punt van het bed aan. ’s Avonds wanneer ik van de bank opsta om richting trap naar boven te vertrekken, stoot ik me weer tegen het tv kastje. Resultaat: blauwe plekken waar je U tegen zegt.
Ik begin een beetje aan mezelf te twijfelen. Het lijkt alsof ik geen controle heb over mijn lijf. Of dat mijn lijf iets anders doet als wat mijn hersenen zeggen dat ik moet doen. Vooral het tegen de deurpost aanlopen is tegenwoordig een dagelijks ritueel en voelt gewoon zo dom. Ik zie toch hoe breed de deur is? Ik bedoel. Ik ben best wel wat gezet, maar het is niet zo dat ik niet door de deur pas.
Vorig jaar kreeg ik het voor elkaar om een goede week voor mijn vakantie van mijn fiets te vallen. Gewoon zo maar. Resultaat een gebroken pink met zes weken gips. Vanmorgen had ik ook weer zo’n stunt. Vol enthousiasme stap ik op de fiets op weg naar de sportschool om de zaterdag lekker sportief te beginnen. Nog geen 100 meter voor de deur rem ik vast af om de bocht naar de deur te kunnen nemen. Met een klap beland ik voorover dubbelgevouwen over mijn stuur heen. Een beetje verdwaasd stap ik van mijn fiets. Geen idee wat er zojuist is gebeurd.
Een stekende pijn in mijn buik brengt me weer bij mijn positieven. Even later stap ik vol goede moed op de crosstrainer om er 10 minuten later met een pijnlijk vertrokken gezicht weer af te stappen. De rest van de aparaten betreed ik met mate. De buikspieroefeningen doen me bijna flauwvallen van de pijn. Misschien toch beter om maar even stoppen. Als ik even later mijn buik inspecteer is hij blauw en opgezet.
Thuisgekomen zet ik een bakje koffie waarbij ik vervolgens weer het kopje uit mijn handen laat vallen. Ik neem mezelf voor de rest van de dag maar gewoon overal van af te blijven. Goed excuus om lekker niks te doen. Hoewel.. aan de was kun je weinig kapotmaken toch? Hoe dan ook dit fenomeen van stoten, vallen en blauwe plekken begint me toch wat vragen op te roepen. Hoort ook dit rare verschijnsel bij het niet goed ingesteld zijn in mijn schildklierhormoon, ben ik gewoon toe aan vakantie, of ben ik gewoon echt een kluns? Ik houd het voor de zekerheid maar op het tweede, maar eigelijk denk ik gewoon het laatste …