Met een weemoedig gevoel kijk ik naar buiten. De herfst in volle gang om langzaam over de vloeien naar de winter.De regent striemt met vlagen tegen het raam aan. De boom achter ons huis is bijna kaal. De kerstkransen hangen al tegen de schutting, stil wachtend op de feestelijke decembermaand vol licht en warmte. Die stilte is akelig aanwezig. Ik voel een knagend gemis. Een eenzame traan vloeit langs mijn wang naar beneden.
“Hoe gaat het met je? “ vraagt ze. Ik glimlach. Goed! Klinkt het antwoord. Deze vraag heeft de afgelopen jaren wel vaker geklonken. Tot voor kort was er altijd iets van twijfel te bespeuren bij het antwoord. Dit keer niet. Een volmondig en welgemeend “goed”, is de enige juiste respons die ik kan geven.
Afscheid nemen is nooit gemakkelijk. Het roept vaak gevoelens op van weemoed of intens verdriet. Maar soms heel soms, roept een afscheid heel andere gevoelens op zoals opluchting of zelfs een gevoel van vrijheid. En dat laatste, dat voel ik..
Werktelefoon uit, afwezigheidsassistent aan, tas in de hoek met mijn toegangspas tot mijn werk ergens op de bodem. Op de tafel ligt een stapeltje boeken klaar om binnen een aantal weken te worden gelezen. Sportkleding ligt gewassen en gestreken klaar in de kast. Voor het eerst in weken heb ik doorgeslapen, zonder angst, geen nachtmerries. Alles is in kannen en kruiken om in alle rust nieuwe wegen in te slaan.
“U bent schoon!” In alle staten van feestelijkheid was ik, toen die woorden klonken. Het is het mooiste bericht dat je maar kunt krijgen als je eerder de diagnose kanker hebt gehad. Met mijn hoofd in de wolken ging ik naar huis, kocht gebak en liet een paar tranen van vreugde en verlossing van de angst die me voor de woorden “U bent schoon” in zijn macht had gehouden Zo, dacht ik, nu is het alleen nog een kwestie van goed instellen en dan gaan we weer verder waar we gebleven waren. Ik dacht er iets te gemakkelijk over.
“Ben je nu kankervrij?”, vroeg iemand mij laatst. “Ja”, zeg ik, zonder erbij na te denken. “Wat fijn hè”, krijg ik terug. “Ja“, zeg ik weer, maar in de laatste ja klinkt de twijfel door die er schijnbaar na vijf jaar nog steeds zit. Vijf jaar, klinkt het door in mijn hoofd. Waarin ik ineens het stempel patiënt kreeg en waarin leven een andere betekenis kreeg..
Met een hoofd vol gedachten en een hart vol gevoelens ben ik op de weg terug naar huis. Opgelucht en hoopvol tegelijk, zie ik als een berg op tegen wat er zojuist is besproken. Mijn hersenen vliegen alle kanten op, maar in mijn hersenpan is geen ruimte genoeg om alles te verwerken . Mijn hoofd lijkt te exploderen van de gedachten die geen uitweg meer hebben. ik spring met een voorzichtige ja.. in het diepe en hoop op een vangnet of een parachute die mijn sprong breekt. Waardoor ik weer met beide benen op de grond kom…..
Wat is jouw passie? Wat drijft jou, waar ga jij van stralen? Het zijn veelgestelde vragen in interviews. Vóór de kanker zou ik daar algemene vlakke antwoorden op hebben gegeven. Pas sinds ik ziek ben geworden, dringt de ware betekenis van passie tot me door. Sindsdien is leven mijn drijfveer en leef ik een leven vol passie.
Nog éen diepe geconcentreerde ademhaling, ik neem een aanloop en spring! Zwevend door de lucht, een dubbele flikflak, ik draai énnnn….. krrrrrrrrk! Met een plof kom ik neer, het schaamrood op de kaken en een grote scheur in mijn pakje. Ik heb gefaald..
Met een plof raak ik de mat. Éen schouder plat, de ander blijft omhoog. Liggend op de grond in de houdgreep. Buiten adem. Een seconde twijfel ik, laat ik los en geef ik over of worstel ik me uit deze benauwende greep. De tweede schouder zweeft boven de grond, slechts centimeters verwijderd van de ondergang….