Hoe vreemd je gevoel soms kan reageren blijkt uit hoe voorzichtige hoop ineens kan omslaan in een grote toenemende twijfel. Een zesde zintuig die me waarschuwt geen overhaaste beslissingen te nemen. Het voelt vreemd, lastig, en misschien pijnlijk maar wel eerlijk. En nog eerlijker is, ik ga er naar luisteren.
hormonen
Ik hijs de witte vlag
Ik hijs de witte vlag!
De diagnose schildklierkanker viel in april 2012. Bijna vier jaar geleden ging ik een strijd aan waarvan de uitkomst voor mij toen al vaststond. De kanker zou ik achter me laten, beter worden en vervolgens anderen helpen door schildklierkanker op de kaart te zetten. De eerste van de drie doelen die ik heb gesteld is met goed gevolg geslaagd, de tweede en derde zijn nog altijd onderweg. De strijd is te ongelijk. We moeten om te de tafel! Ik hijs de witte vlag.
Ruimte
Misschien ligt het aan de lente. Misschien ligt het aan de hormonen die door mijn lijf gieren. Waar het ook aan ligt, ik ben overvallen door een enorme opruimwoede.De behoefte aan orde in de chaos en ruimte wordt met de dag groter en lijkt op een hoogtepunt te zijn beland. Niet alleen in mijn hoofd, maar ook letterlijk in mijn huis.
Soms..
Soms heb ik van die dagen die ik graag snel vergeet. Maar soms heb ik ook dagen die ik graag over zou doen. Soms zou ik wel eens gewoon het vliegtuig willen pakken naar een land hier ver vandaan. Ergens waar het warm is en vriendelijk. Ergens waar de stress en drukte niet overheerst. Soms zou ik willen dat ik een vogel was…of een vlieg. Soms…
‘Je bent gewoon overspannen’
Uit mijn gelukskalender, zaterdag 20 februari 2016: “Besef dat geluk niet voortkomt uit succes. We passen ons aan. Aan veranderingen en zelfs aan rijkdom of een handicap. Rijkdom is als gezondheid. Wie het niet bezit, voelt zich ellendig maar wie het heeft is niet per se gelukkig.”Lees verder..
Liefde is..
Valentijnsdag, hartjes, rozen, chocolaatjes, kaartjes, beertjes, een etentje, een knuffel en een kus. Heel facebook kleurt vandaag rose van alle hartjes en I love you’s die over en weer gaan. Ik zal niet ontkennen dat ik het best leuk zou vinden om verrast te worden vandaag, maar mierzoet is het wel. En als het van één uiterst commerciële dag moet afhangen, bedank ik helemaal. Valentijnsdag gaat aan mijn deur voorbij. Liefde is.. zoveel meer.
Windkracht 10
Een flinke storm raast door het land. In de zuidelijke regionen zijn zelfs de grote optochten afgelazen. De deuren klepperen in hun sponningen door de wind die met een huilend geluid door het huis giert. Niet alleen de deuren en de carnavalsoptochten hebben last van de storm. Ook Tikkel is onrustig en in mijn hoofd en lijf ontwikkelt zich langzaam een windkracht 10 tot ongekende orkaankrachten.
Vast in de Twilight Zone
Vergeetachtigheid komt met de jaren zegt men, maar bij een schildklier(kanker)patiënt kan dit verschijnsel al eerder toeslaan. Sinds mijn schildklier is verwijderd, zit ik af en aan vast in een soort van Twilight Zone waar soms heel vreemde dingen gebeuren. En ik ben niet de enige.
Als mijn haar maar goed zit
Trap op, trap af, glijdend over de veel te gladde vloer in het winkelcentrum zoek ik.Roltrap op, roltrap af.In de haast komt mijn japon tussen de roltrap. Niets is belangrijk. Ik heb maar één missie. Als mijn haar maar goed zit …….
Het is mijn trouwdag vandaag. Om twee uur is het zo ver. Eindelijk zullen mijn lief en ik elkaar het JA woord geven. De jurk die al een tijdje klaar hangt, heb ik net aangetrokken Mijn vriendinnen zijn bij me. Mijn hart bonst vol geluk en spanning Alles is tot in de puntjes voorbereid. De Jurk, de plechtigheid, de gasten,het feest, de taart. Alles. Met een schok kom ik in de realiteit. Mijn haar!! Wat doe ik met mijn haar?
Het water langs de muren is na de droom van afgelopen week is nog niet opgedroogd of een andere paniekdroom kondigt zich ongevraagd aan. Als een kip zonder kop ren ik door de gangen van het winkelcentrum. Winkel in, winkel uit. De tijd dringt Over een half uur is mijn bruiloft maar ik heb geen spelden voor in mijn haar. Mijn vriendinnen rennen achter me aan. Waarom vertellen ze me niet dat het niet uitmaakt hoe ik eruit zie? Ik struikel en val. De hak van mijn prachtige trouwschoenen breekt. Met een halve hak ren ik verder. Roltrap op, Roltrap af. Mijn bruidsjurk komt tussen de roltrap. Ik heb maar één gedachte. De spelden. Om tien voor twee heb ik ze gevonden. Snel naar de kassa om ze af te rekenen. Mijn bruidegom wacht. Ik begin te pinnen en blokkeer. Wéér haal ik alle cijfers door elkaar net als denacht ervoor toen ik 112 wilden bellen. Wat ik ook intoets het lukt me niet mijn pincode juist in te toetsen. Paniekgrijpt me naar de keel. Mijn haar is niet meer belangrijk. Mijn lief wacht op me…
De wekker verlost me met een luid gepiep uit mijn lijden. Doodmoe van het geren, en nat van het zweten , sta ik even later naast mijn bed. Tijd om te sporten. Dat hoofd moet leeg. Het zijn gelukkig alleen maar dromen, maar toch put het me uit. Ik krijg geen rust s’nachts. Wat zijn dit voor dromen? Waarom overvallen ze mij in mijn slaap? Juist nu ik eindelijk een beetje rust vind in de turbulente tijd van de afgelopen jaren. Willen mijn dromen me iets vertellen of komt het door de hormonen die weer aan het spoken zijn? Ik ben ongedurig, snel geïrriteerd en voel me intens alleen terwijl ik dat juist helemaal niet ben. Ik voel dat negatief ingestelde mensen aan me trekken en van alles van me willen, terwijl ik juist de rust op zoek en me wil richten op herstel, positiviteit en groei. Ik erger me aan alle meningen die je worden opgelegd in de maatschappij maar als ik mijn mening geef heb ik het gevoel dat niemand luistert.
Ja dit moeten wel de hormonen zijn. De vervelende in de war schoppers van positieve gedachten en gevoelens die eens in de zoveel tijd ineens ongevraagd op visite komen. In het volle besef dat deze visite niet welkom is, pak ik een grote bezem, zet deuren en ramen open en veeg de negativiteit de deur uit. In mijn kerstelf pyjama compleet met elfensloffen nestel ik me op de bank. De kerstzender zingt vrolijk mee op de achtergrond. Als ik langzaam tot mezelf kom, gaat de telefoon. Mijn beste vriend wil graag even wat leuks gaan doen, ga je mee? Vraagt hij. Mijn hart maakt een klein vreudesprongetje . Deze visite is wel welkom. Mijn elfenpyjama mag niet mee naar buiten hoewel dat wel hilarisch zou zijn, dus ik ga me snel omkleden. En natuurlijk mijn haar doen.. Als mijn haar maar goed zit!
*sharing is caring*
Het leven is zooooo zwaaaaaaar…
Negativiteit! Ik kan er gewoon niet tegen. Mensen die al sacherijnig zijn voordat de dag moet beginnen. De buschauffeur waar geen goede morgen uitkomt. Mensen die bij je in de lift stappen zonder een woord te wisselen of de Facebookstatussen waar de ellende van “het leven is zoooooo zwaaaaar” iedere dag van af druipt zonder ooit een greintje positiviteit. Ik heb er de perfecte remedie voor gevonden.
Juist door de nog steeds razende hormonen sinds de schildklierkanker mijn leven binnen wandelde, heb ik last van buien. Aanvallen van plotselinge sacherijnigheid, irritatie en soms zelfs een beetje agressiviteit. Vooral op die momenten ben ik heel erg vatbaar voor alles wat negatief is. Ik kan me daar dan heel erg in mee laten slepen zonder dat ik me daar volledig bewust van ben.Wanneer het bewustzijn bemerkt dat ik in de negatieve spiraal ben getrapt, is het te laat. Kunst is om dat bewustzijn voor te zijn.
Inmiddels heb ik speciale voelsprieten ontwikkeld voor negativiteit om me heen. Al heel snel merk ik mijn eigen reactie op de sfeer van de ander. Mijn nekharen gaan omhoog. Mijn ademhaling wordt sneller en ik word onrustig. Een duidelijke uiting van “dit wil ik niet”. Alles in me zegt: Dit is niet goed voor me! En het is ook niet goed voor me. Ik heb er last van. Tijdens mijn ziekteperiode heb ik ervaren dat positief omgaan met , door het negatieve positief te gebruiken, veel meer oplevert. Waar ik eerder werd meegesleept in dat gevoel, heb ik nu geleerd me te wapenen tegen de negatieve spiraal die me mee naar beneden wil trekken.
Wanneer de negativiteit overheerst en mensen hun sacherijnige bui botvieren op mijn persoon, doe ik iets wat niemand weet. Ik zing liedjes in mijn hoofd. Cause I’am Happy van Pharell Williams doet het best zijn werk, maar ook vrolijke kerstliedjes willen graag een positieve bijdrage leveren aan mijn goede humeur. Lastiger wordt het als ik zelf het onderwerp van sacherijn ben, want ook ik word natuurlijk wel eens wakker met een sik tot aan de grond. Op die momenten is het des te crucialer afstand te nemen van nog meer ellende. Op die momenten haal ik een heel repertoire uit de kast van Brigitte Kaandorp met een heel zwaar leven naar happy tot sacherijn , sacherijn van Gordon.
En ja het leven is ook wel eens heel erg zwaar. Bij de een misschien wat zwaarder dan de ander.Vergelijkingen maken is niet eerlijk. De een voelt zijn eigen pijn nu eenmaal het hardste. Maar als je de omstandigheden niet kunt veranderen, dan in ieder geval wel je zelf Probeer het zingen in je hoofd maar eens. Binnen de kortste keren schijnt e zon en prijkt er een glimlach op je gezicht. Het werkt voor mij als het beste medicijn dat er is. Dus mensen als je me een keer betrapt met een lach om mijn mond zonder een aanleiding, zou het maar zo kunnen dat ik samen met Pharell Williams zingend door de straten van Parijs huppel.
*sharing is caring*