Afscheid nemen is nooit gemakkelijk. Het roept vaak gevoelens op van weemoed of intens verdriet. Maar soms heel soms, roept een afscheid heel andere gevoelens op zoals opluchting of zelfs een gevoel van vrijheid. En dat laatste, dat voel ik..
4 mei. Om 20.00 uur zijn we twee minuten stil om te gedenken. Een eerbetoon aan de oorlogslachtoffers van toen, maar ook van nu. Aan slachtoffers van geweld om geloof om land, geld en macht. Slachtoffers en nabestaanden, mensenlevens. Om 20.00 uur denken we heel even terug aan toen, om daarna weer verder te gaan naar de orde van de dag. De dag van morgen waarin we vrij zullen zijn.
Mam, ga je mee met mijn vriendin en mij naar de Koningsmarkt in het dorp? Wat leuk, denk ik, en tegelijk springen er duizend andere gedachten in mijn hoofd. Maar ik moet nog… HO STOP! wat is er nu zo belangrijk dat persé moet waarvoor ik dit moment met mijn zoon zou opofferen? Precies, niets! Terug naar de basis en stel jezelf de enige juiste vraag. Wat wil ik?
Driftig wordt er aan de starthendel getrokken. De veer spant zicht aan en circuleert het balletje de speeltafel in. Het balletje vliegt van links naar rechts. In een zwak moment denkt het balletje aan opgeven en probeert in het midden van de tafel te ontsnappen aan de venijnige flippers die haar keihard door de kast heen duwen op weg naar de overwinning….Maar wiens overwinning is het eigenlijk?
De laptop ligt roerloos op mijn schoot. Mijn vingers rusten zachtjes op de toetsen voor me die me uitnodigend vragen om mijn gevoelens met ze te delen. Met een bonkend hoofd probeer ik mijn gedachten op een rijtje te krijgen. Op de een of andere manier wil dat maar niet lukken. Ze zitten klem.
Hobbelend op krukken een hond uitlaten is op zijn zachtst gezegd een uitdaging. Het gaat langzaam, maar ik kom in elk geval vooruit. Ik grinnik en spreek mijn gedachten zachtjes uit. “Onderschat nooit de kracht van de schildpad”.Zij draagt een schild dat de mogelijkheid heeft alle klappen op te vangen die ze in haar leven tegen komt en wordt daarmee honderd jaar.
Carnaval..
Het is iets dat begint te kriebelen in je buik, een haast onbedwingbare lust. Even uit het harnas van het alledaagse leven. Zijn wie je wilt. De koningin, politie agent, een dier, of gewoon jezelf wel of niet gehuld in een boerenkiel. Het maakt allemaal niet uit we zijn gelijk en roepen allemaal maar één ding, “Alaaf!”.
Wat is jouw passie? Wat drijft jou, waar ga jij van stralen? Het zijn veelgestelde vragen in interviews. Vóór de kanker zou ik daar algemene vlakke antwoorden op hebben gegeven. Pas sinds ik ziek ben geworden, dringt de ware betekenis van passie tot me door. Sindsdien is leven mijn drijfveer en leef ik een leven vol passie.
Mijn vingers bibberen als ik de letter wil in typen op mijn Telefoon. De regen maakt mijn bril nat en de letters worden steeds waziger. Mijn vingers zijn stijf, koud en ik kan ze niet stil houden. Wel tien keer gaat het verkeerd. Ik tril over mijn hele lijf. Nog steeds kan ik het niet geloven.Ik typ het woord dat ik zojuist op het scherm voor me zag staan,“ geslaagd!”
Een floppy en een cassettebandje kijken me vanaf de verjaardagskaart vrolijk aan. Als je deze voorwerpen herkent, ben je niet oud maar retro! Met een dikke glimlach zet ik de kaart bovenop de kast. Want retro betekent terug!