Werktelefoon uit, afwezigheidsassistent aan, tas in de hoek met mijn toegangspas tot mijn werk ergens op de bodem. Op de tafel ligt een stapeltje boeken klaar om binnen een aantal weken te worden gelezen. Sportkleding ligt gewassen en gestreken klaar in de kast. Voor het eerst in weken heb ik doorgeslapen, zonder angst, geen nachtmerries. Alles is in kannen en kruiken om in alle rust nieuwe wegen in te slaan.
“U bent schoon!” In alle staten van feestelijkheid was ik, toen die woorden klonken. Het is het mooiste bericht dat je maar kunt krijgen als je eerder de diagnose kanker hebt gehad. Met mijn hoofd in de wolken ging ik naar huis, kocht gebak en liet een paar tranen van vreugde en verlossing van de angst die me voor de woorden “U bent schoon” in zijn macht had gehouden Zo, dacht ik, nu is het alleen nog een kwestie van goed instellen en dan gaan we weer verder waar we gebleven waren. Ik dacht er iets te gemakkelijk over.
Hobbelend op krukken een hond uitlaten is op zijn zachtst gezegd een uitdaging. Het gaat langzaam, maar ik kom in elk geval vooruit. Ik grinnik en spreek mijn gedachten zachtjes uit. “Onderschat nooit de kracht van de schildpad”.Zij draagt een schild dat de mogelijkheid heeft alle klappen op te vangen die ze in haar leven tegen komt en wordt daarmee honderd jaar.
Nog éen diepe geconcentreerde ademhaling, ik neem een aanloop en spring! Zwevend door de lucht, een dubbele flikflak, ik draai énnnn….. krrrrrrrrk! Met een plof kom ik neer, het schaamrood op de kaken en een grote scheur in mijn pakje. Ik heb gefaald..
Loesje omschreef het zoals het is: ‘Chronisch ziek zijn, vraagt om chronisch optimisme’. Noem het een vorm van zelfbehoud. Ik noem het zelf het lachtheater. Door de pijn heen, doorgaan, accepteren dat is, wat er is. Want wanneer ik bij de pakken zou gaan neerzitten, kwam ik niet meer overeind en dat laatste is geen optie. Het leven is te mooi. Lach!
Nu de Kerstdagen voorbij zijn gegleden, richten we ons op de jaarwisseling. De oliebollenmix ligt klaar en de champagne ligt koud. Het is de tijd van de goede voornemens, de reclame voor afslank- en afkickproducten.
De maand september staat in het teken van Schildklierkanker Awareness. Het leven is zeker geen sprookje, vooral niet als je chronisch ziek bent. Maar toch waan ik me sinds ik schildklierkanker heb gehad in een verhaal dat me doet denken aan Alice in Wonderland. Het besef dat ik ander mens ben geworden en nooit meer terug kan keren naar mijn oude ik.
Volgens de SP wil minister Edith Schippers van Eigen risico zorgverzekering chronisch hoger!Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) van de VVD het eigen risico in 2017 gaan verhogen naar 500 euro. Dat zou een stijging betekenen van 115 euro ten opzichte van dit jaar. Het verplichte eigen risico bedraagt op dit moment al 385 euro. (Bron zorgwijzer)
In de ™Disney-filmhit Finding Dory gaat Dory, de vrolijke vergeetachtige blauwe Picasso doktersvis vol humor, op zoek naar zichzelf. Ze heeft het korte termijn-geheugen van een garnaal, of van mij… En geloof me, dat is weinig. Sinds mijn langdurige morfinegebruik, ontwaak ik nog steeds langzaam uit een diepe slaap, omhuld in een waas van onbenul. Want wat is in die maanden dat ik het slikte allemaal langs me heengegaan?
Nieuwe column voor onzichtbaar ziek. Hoe gaat het? .Het lijkt zo’n simpele vraag. “Hoe gaat het?” Tóch weet ik het antwoord vaak niet zo één–twee-drie. Tenminste, het ligt er aan wie het vraagt. Eigenlijk raar hoe ik bij de één een compleet ander antwoord kan hebben als bij de ander, terwijl de vraag hetzelfde is. Maar is dat eigenlijk wel zo raar?
Daar staat ze, ze kan geen kant op. Een ontmoeting is onvermijdelijk. Ik kijk haar aan en zeg vriendelijk gedag. Haar neus verkleurt en trekt met een ruk de andere kant op. Ik glimlach en loop verder. Herinneringen van toen, passeren in mijn hoofd. Ik was ziek, zij zagen het niet, begrepen het niet en nu? Nu ben ik zelfs onzichtbaar op straat. Maar ik lach en loop rustig verder. Met de neus de andere kant op.