Het is de dag voor Kerstmis en alles wat er te horen is, is de top 4000 die zijn laatste noten wegspeelt voor morgen het huis zich vult met ons gezin. Tikkel ligt opgekruld in haar mand en ik maak me zo comfortabel mogelijk achter de laptop en overdenk ondertussen het afgelopen jaar. Een jaar dat de boeken in gaat als ‘Roller Coaster’ jaar.
‘Why tell me why’ schalt door de kamer. Ondanks de hoofdpijn en de koude rillingen zet ik hem een tandje harder. Het liedje brengt me terug naar een samen luidkeels meezingen met mijn moeder en later naar een vrolijk tuinieren met de buurman van heel veel jaren terug. Een tekst met een boodschap “Kom op mensen, gebruik je verstand, de tijd dringt. Daar is geen twijfel over mogelijk” Wat vliegt de tijd inderdaad voorbij, mijmer ik. Een jaar is niets. Het is zonde om niet te genieten van het leven dat zo ontzettend snel voorbij gaat.
Een raar was het. Uren later stap ik doodmoe in mijn autootje op weg naar huis. Verhuizen brengt duidelijk stress en nervositeit met zich mee. Zeker als nog niet alles in kannen en kruiken is. Zonder al te veel in details te treden, kan ik alleen maar opgelucht zijn dat deze werkdag ten einde is. Vanaf maandag bemannen we de splinternieuwe hoogglans witte balie vanaf een andere locatie midden in een kantoortuin. Stil zal het niet gauw meer zijn.
Die avond betuig ik mijn respect aan de doden. De doden van toen, nu en die nog gaan komen. Het is stil in huis, alleen Tikkel snurkt zachtjes in haar mand. Dat er toch iemand op de Dam is gaan schreeuwen, onderstreept het stijgende gevoel van iritatie dat me de laatste tijd bekruipt. Waar is het respect gebleven? Steeds vaker worden tradities die een grote waarde hebben in de harten van de medemens onderuitgehaald door mensen die denken dat alleen zij recht op hun meningen. Het Sinterklaasfeest, Koningsdag, Dodenherdenking. Overal is commentaar op. De schreeuwers krijgen de grootste aandacht en wanneer je daar probeert tegein te gaan, word je zonder pardon de mond gesnoerd alsof jouw mening van ondergeschikt belang is. Raar eigenlijk want de volgende dag vieren we immers de vrijheid.
De dag doet me stilstaan bij mijn eigen vrijheid en of ik daar wel optimaal gebruik van maak. Ja! In de laatste maanden heb ik de vrijheid genomen een andere baan te zoeken en te vinden, na te denken over wat ik zelf wil, de vrijheid gekregen door het behalen van een rijbewijs. Ik kan gaan en staan waar ik wil met een eigen vervoermiddel. Ik heb de vrijheid om nee te zeggen wanneer ik mezelf erop betrap dat ik me heb mee laten slepen in iemand anders haar enthousiasme, dat hoe goed en lief bedoeld ook, een verandering voor mij niet de juiste stap zou zijn op dit moment. Ik heb de vrijheid te schrijven wat ik voel. Ik heb de vrijheid afspraken af te zeggen omdat ik rust en balans in mezelf moet vinden. Ik heb het recht de meningen van anderen te repecteren maar me er ook aan te iriteren. Een mening is immers persoonlijk. Dat geldt voor de mening van de ander maar dus voor die van mijzelf.
Stil hang ik de dag na bevrijdingsdag in de zon in mijn ei en overpijns mezelf met deze gedachten. Tikkel ligt lui onder de tafel en kijkt me met slaperige ogen aan. Glimlachend maak ik een foto en plaats hem op dezelfde facebook waar ik me die ochtend over op heb lopen winden als het gaat om het ventileren van meningen en het commentaar leveren op anderen omdat iemand ergens iets over vindt. Schijnbaar heeft iedereen rechten, behalve als jouw mening dat recht niet deelt. Ineens valt het kwartje. Ik ben vrij om te posten wat ik wil en wanneer ik wil maar heel eerlijk gezegd, heb ik er gewoon even helemaal geen zin meer in. Het zal me allemaal een zorg zijn. Vanaf nu bekommer ik me nog maar om één ding. De voetjes gaan omhoog, mijn facebook op slot en mijn neus in de zon en ik geniet stil van mijn vrijheid.
Intimidatie en agressie en dat allemaal in een wandeling met de hond. Wat is er mis met een gesprek van mens tot mens? Wat is er mis met gezamenlijk zoeken naar oplossingen om vreedzaam samen te leven? Luisteren naar elkaar of even relaxen en luisteren naar de wind in de bomen als je boos bent in plaats van schreeuwend je mening op te dringen? Blijf gewoon kalm en laat je hondje uit.
Als chronisch patiënt lopen we er allemaal wel eens tegen aan. Onbegrip. En dat is erg. Wat in mijn optiek nog erger is, is onbegrip van mensen uit dezelfde patiëntengroep. Hoe kun je elkaar beoordelen op wat men persoonlijk voelt? Ik snap het gewoon niet!
Zo hebben we allemaal onze dromen wel denk ik. Een van mijn dromen is bijvoorbeeld om in het ijshotel te slapen en de kerstman te ontmoeten in Noord- Finland. Geen onoverkomelijke droom, maar ook niet eentje die nu zo een twee drie even uitkomt. Ook droom ik ervan een roofvogel vast te mogen houden. Het liefst een zee arend, maar ik ben al heel tevreden met een valk of een uil. Vorig jaar in Turkije heb ik een klein begin gemaakt met een ara. Geweldig mooi zo’n grote vogel op je arm. Tenminste dat vind ik dan he. Ik ken mensen die liever zeven straten om zouden lopen voordat ze dat zouden doen.
Na weer een tegenslag op gezondheidsgebied vond ik het meer dan genoeg geweest. Er gebeuren zo veel dingen in het leven waar je geen invloed op hebt. Ziekte, pijn, verlies en verdriet, dat je vooral niet moet vergeten dat er daarnaasr nog genoeg over is. Door alle omstandigheden van het leven is dat soms helemaal niet makkelijk, maar de slingers komen niet vanzelf aan het plafond. Je zal ze zelf moeten ophangen. Ook al betekent dat, dat je daarvoor soms de ladder op moet of hulp moet vragen. Er is een tijd van ziek zijn en een tijd van leven.
Nachtmerries zijn er immers al genoeg. Als ik heel eerlijk ben, vind ik de hele huidige maatschappij al een nachtmerrie op zichzelf. Oorlog, geweld om zaken als huidskleur, geloof, geld, macht en land. De invloeden van regeringen, zogenaamde grootmachten die vinden dat ze over ieder mens mogen en kunnen beslissen. Steeds duurder wordende gezondheidszorg. Meningen over alles en iedereen. Respect, vriendelijkheid, de kunst van het geven, hoop, vrede en geluk soms ver te zoeken.
Dromen zijn mooi en nodig vind ik. Ze houden je op de been op momenten dat het leven meer op een nachtmerrie lijkt. Toen ik schildklierkanker kreeg heb ik een aantal dromen vaak in mijn hoofd voorbij laten komen. Hte hield me op de been. Positief! Ooit, ja ooit als ik me beter voel, als ik weer energie heb en de financiële middelen het toe laten, dan..Dan kus ik mijn lief op de top van The Empire State Building of dan ga ik autorijlessen nemen. Vier jaar na dato gaat deze dame eindelijk achter het stuur. Of dit een droom of een nachtmerrie is, valt nog te bezien maar dat mijn lief en ik gaan kussen op de top van The Empire State is in elk geval een dream about to come trough.
Someday..dream on..
Eigenlijk spreek mezelf enorm tegen. Als ex kankerpatient probeer ik uit alle macht een plaatsje te vinden voor de ziekte die er is geweest en mijn beperkingen als gevolg daarvan te accepteren ,terwijl ik aan de andere kant juist uit alle macht probeer vast te houden door schildkliekanker op de kaart te willen zetten met mijn schrijven, mijn pagina op facebook en mijn inzet als vrijwilliger. Waar het om draait is een gezonde balans zien te vinden tussen deze twee zaken. Zeker nu er ook andere beperkingen om de hoek komen kijken naast de kanker is het belangrijk rust te vinden. Dat is me gisteren op niet mis te verstane wijze heel duidelijk gemaakt door iemand naar wie ik beter kan luisteren.
Vandaag ben ik dus in strijd met mezelf. Aan de ene kant besef ik eens te meer hoe belangrijk mijn rust is en hoe sterk ik in mijn schoenen moet gaan staan om nee te zeggen, grenzen te stellen, weer hulp durven te vragen en te accepteren, zonder mezelf te veroordelen en te stenigigen met gedachten als “ zie je wel, je levert weer in, of “je geeft jezelf gewonnen.” Maar aan de andere kant lokt daar de drive om schilkdlierkanker op de kaart te zetten. Vorig jaar zat stond ik op het wereld kankercongres in het Radboudumc en nu zit ik waardeloos op de bank. Een beetje dát gevoel. Stom natuurlijk, want vorig jaar had ik geen hernia en nu wel en ten tweede is SON niet betrokken geweest bij deze ronde in het ziekenhuis. Wat ik dan weer jammer vind, want het is juist voor een kanker als schilkldierkanker zo belangrijk om zich te laten zien bij deze evenementen.
Nog steeds lijkt deze kanker niet mee te tellen binnen de kanker. Waarom? Geen idee! Waarschijnlijk omdat te weinig mensen het hebbben. Zo hoor je ook nauwelijks over schaamlipkanker of tongkanker. Komt weing voor, maar is wel degelijk een kanker met alle gevolgen van dien. Na vier jaar zou ik dat los moeten laten. Ik ga immers weer verder. Maar dat is nu juist het punt. Ik ga verder. Maar ben nooit meer de oude geworden. Wél strijdbaarder, sterker en met meer passie voor het leven, maar ook moeier, wisselender van stemming en gauw ziek. Nog steeds ervaar ik dagelijks de gevolgen van de kanker en van de RAJ, hoewel over dat laatste de meningen nog immer zijn verdeeld helaas.
Vandaag ben ik dus terug naar de reserve bank. Uitgespeeld door de gevolgen van én, én , én.. Maar ook vanaf de reservebank kan je aanmoedigen. Dus ik juich de lichtjes vandaag voor wereldkankerdag toe. Geen onderscheid! Geen gradaties in wat erger is en dodelijker. Ik juich voor alle kankers inclusief schildklierkanker. Voor alle mensen die met welke vorm van kanker dan ook te maken hebben. Laat het lichtje branden xxx
Al vanaf dat ik mijn lief leerde kennen, nu 25, bijna 26 jaar terug, is hij al weg van Madonna. Helemaal begrepen heb ik het nooit. De rijen met armbanden om mijn armen en kruisen om mijn nek heb ik een beetje aan me voorbij laten gaan.Ik was meer het type Dolly Dot , helemaal verliefd op George Michael, uiteraard tevergeefs en hield vanaf mijn zesde al van Barbra Streisand. Tóch denk ik er nu eindelijk achter te zijn waarom hij haar en daarom ook mij zo leuk vindt. Dat heeft niks te maken met de haarkleur rode lippenstift, lenigheid of wel of niet kunnen zingen. Madonna en ik hebben een andere overeenkomst. We bezitten beiden een rebel heart.
In alle eerlijkheid heb ik mijn mening over de queen of pop echt wel bij moeten stellen. Ik wil niet zeggen dat ik nu helemaal om ben, maar wat was deze show op sinterklaasavond geweldig om mee te maken. Een meer dan twee uur durende wervelende show van een dame die verdomd goed weet waar ze voor staat en daar hou ik van! Deze vrouw straalt een en al kracht uit en tegelijkertijd is ze zo kwetsbaar. Rebel Heart de titel van haar album en haar tour omschrijft volgens mij precies wie ze is.
Ik voelde het diep in mijn hart toen ze sprak. Laat niemand je ooit vertellen dat je iets niet kunt, dat je moet stoppen met doen waar je van houdt.Als iemand zegt je moet vechten, zeg ik kom maar op.. Het was alsof ik mezelf op dat podium zag staan om te vertellen hoe ik me al zo lang voel. Krachtig en kwetsbaar tegelijk. Met een doorzettingsvermogen en een wil die zo sterk is dat hij nooit breekt. Ondanks dat mensen dat proberen door je te kwetsen, door te zeggen dat je het niet kan. Door te zeggen dat je het fout doet. Dan nog breek je niet, maar buig je als een grote veer bijna tot de grond om weer terug te veren, net als de dansers in de act op het podium. Helaas voor de mensen die deze act niet hebben gezien.Ik kan het niet beter uitleggen, daar had je bij moeten zijn. Hoe dan ook voor mij was het voelbaar.
Niets is zo belangrijk als een eigen mening, daarvoor uit durven en kunnen komen, zonder daarbij anderen te kwetsen, maar juist te respecteren. Doen waar je gelukkig van wordt. Een leven is immers zo kort. Wanneer je dat besef krijgt, is het leven zo veel waardevoller dan voorheen. Ik leer mezelf steeds beter kennen. Dus laat mij maar af en toe buiten de lijntjes kleuren, dwars tegen de draad in opkomen voor datgene waar ik in geloof, me hard maken voor de schildklierkankerpatiënt en dromen over een betere wereld met mijn eigen Rebel Heart!
Juist op dit moment in mijn leven is de tekst op de sleutelhanger wel heel erg toepasselijk . Laat los wat andere vinden. Iedereen vindt tegenwoordig wat! Vooral op social media en dan met name twitter, wordt het steeds meer de normaalste zaak van de wereld om een mening te ventileren en te reageren op alles wat er voorbij komt. De scheidingslijn tussen smaad, laster, grove belediging en vrijheid van meningsuiting wordt steeds dunner. Onder het mom van “ik vind dat, dus dan is het zo” worden meningen klakkeloos neergegooid op ieders naam en het liefst nog zo persoonlijk mogelijk.
Wat me opvalt is dat het vaak dezelfde mensen zijn die ik voorbij zie komen met de meest uitgesproken meningen maar wanneer er tegengas wordt gegeven de meningen steeds grover worden. Want, stel je voor dat je wat terug zegt en opkomt voor jezelf of voor een medemens die volledig onderuit wordt gehaald. Gezien de reacties die voortvloeien uit een aanval op wie dan ook, zie ik vaak dat om wat voor vreemde reden dan ook, er wél geluisterd wordt naar de respectloze spuiers maar niet naar diegenen die in de hoek staan. Het lijkt alsof men bang is om op te staan voor degene die onderop ligt. Een beetje als in de échte wereld waar de mensen steeds banger worden om een hand uit te steken als er op straat iets gebeurd.
Wat geeft die mensen het recht om een ander zo toe te spreken. Wat geeft iemand het recht om iemand persoonlijk aan te spreken op iemands mening of gevoel. Is alleen de mening van degene me de grootste mond een waarheid? Heeft degene die zich minder laat horen geen mening? Als je zegt..pfft wat is het warm, ik verlang naar de kerst, springen de liefhebbers van de warmte meteen in de humbug sfeer en bijten zowat je hoofd eraf. Als je ook een keer een mening geeft en zegt dat je vindt dat er in Nederland te laag wordt gestraft en je de slachtoffers aanduidt met “zij hebben levenslang”om aan te geven dat de strafmaat niet in verhouding staat tot de paar maanden dat iemand na aftrek van voorarrest nog krijgt als gevangenisstraf in bijvoorbeeld de Valkenburgse loverboyzaak, wordt meteen je tijdlijn doorgespit naar hoe ze je persoonlijk kunnen aanspreken op je “ongelijk”.
Steeds vaker wordt opgelegd hoe te handelen of hoe juist niet. Beter mijn mening niet geven want anders…. Manipulatief en intimiderend noem ik dit. Waarom? Geen idee! Wat ik wel weet is dat mijn hart altijd op de juiste plaats zit en de spiegel me nog steeds terug aankijkt. Ik pak de dingen aan op mijn eigen manier en als ik een fout maak daarin dan geef ik die grif toe. Helaas moet er schijnbaar altijd wat gevonden worden om een ander aan te vallen. Respect is er steeds minder. Ik moet zeggen dat waar ik me eerst vreselijk rot zou hebben gevoeld, ik steeds gemakkelijker word. Mensen op social media die me persoonlijk aanvallen zonder mij te kennen, worden zonder pardon van mijn TL geblokkeerd en waar het om belangrijke dingen gaat zal ik waar ik kan en wil de communicatie open houden om open te staan voor de uitleg van de ander. Daarbij in mijn achtehoofd houdend dat Twitter en andere social media gelukkig veel meer zijn dan hetgeen ik net heb geventileerd en er ook fanatstische lieve, respectvolle mensen bestaan met een hart voor een ander. De woorden op de sleutelhanger houd ik bij me ..laat los…..
De positiefjes zoals bijvoorbeeld deze sleutelhanger vind je op de website van Gedichtenlaantje
Iedereen die mij kent, weet dat ik dol ben op Disney.Disney gaat niet alleen om zoete, lieflijke sprookjes die altijd goed aflopen of om grappige tekenfilmfiguren die je laten lachen. In de verhalen schuilen veel diepere boodschappen die op ludieke wijze door karakteristieke figuurtjes worden gebracht. Zo staat Pinokkio voor de houten marionet die zo graag een échte jongen wilde zijn, maar door schade en schande groot moet worden. Net als ieder ander kind leert omgaan met zijn “geweten” in de personage van Japie Krekel. Door te leren van zijn fouten kan hij zich losmaken van de touwtjes die hem binden en wordt hij uiteindelijk de jongen die hij altijd heeft willen zijn.
Pinokkio hangt bij mij aan de kast.Een paar jaar geleden kocht ik hem in Turkije op een bazaar. Ik moest en zou hem meenemen. Het mannetje heeft een grote aantrekkingskracht op mij net als Tinkerbell en Peter Pan dat hebben. Het komt door het eigenwijze, het los willen komen van de slechterikken die de touwtjes in handen hebben en het zelf willen ontdekken van de wereld in harmonie met het goede.
Wie zijn die mensen die aan de touwtjes trekken? De regeringsleiders? Ja uiteraard. Maar ook op kleinere schaal gebruiken mensen de ander als een marionet. Gewone mensen. Mensen die door status en geld, een beter papiertje of hun achternaam denken dat ze “beter” zijn dan een ander en dat ook op alle mogelijke manieren laten merken. Mensen op hun plaats zetten als een klein kind in de hoek. We zijn als poppen aan een touwtje. Een verschijnsel dat dagelijks voorkomt.Mensen die vinden dat ze een ander terecht kunnen wijzen op leefstijl, op hoe ze zich kleden, met wie ze trouwen. Wie bepaalt voor een ander hoe het moet?
We vieren met zijn allen feest omdat homosexuelen mogen trouwen. Fantastisch! Maar had die niet gewoon iets normaals moeten zijn? Waarom dat verschil? In kleur, geaardheid, geloof, afkomst? Wie bepaalt dat degene met meer geld thuis een beter diploma haalt en dus meer voor het zeggen heeft in de maatschappij? Wie bepaalt dat de serveerster , het kamermeisje of de secretaresse niet met ontzettend goede ideeën kan komen en mee kan praten met de mensen aan de top? Wanneer komen deze marionetten los van de touwtjes van bovenaf?
De vakkenvuller, de gewone jongen die bij de topman van Albert Heyn naar voren stapt en vraagt om meer loon is in mijn ogen zo’n marionet die los probeerde te komen van de touwen die hem laten dansen. De verkoper die tegen zijn chef ,die nooit in de winkel is, durft te zeggen dat hij meer omzet zou kunnen draaien als hij alleen maar even de tijd nam om naar hem te luisteren. Juist degene die zich mengt tussen de gewone mens, ziet en hoort veel meer dan degene in de gouden toren.
De regeringsleider zonder gezin die in zijn kasteeltje zit, ziet niet de armoe op straat, de belachelijk drukbezochte voedselbanken en het verdriet en teruggang in verpleegtehuizen door zijn maatregelen . De manager ziet niet dat de schoonmaker steeds meer werk met steeds minder mankracht moet doen en dat zijn rug zwicht onder het zware werk of dat de verkopers steeds vaker voor rotte vis wordt uitgemaakt door de klant die zich meer dan koning voelt. Net als Stromboli in het verhaal van Pinokkio zien zij niet dat de glimlach van de dansende marionetten onder hen langzaam verdwijnt.