Trots als een pauw was ik toen ik te horen kreeg dat ik één van de gelukkigen was die mocht gaan schrijven voor de rubriek gezondheid van een bekend Nederlands dagblad. Ik zou wekelijks een blog mogen aanleveren over leven met schildklierkanker, een uitgelezen kans om deze relatief onbekende ziekte en diens nog onbekendere restverschijnselen onder de aandacht te brengen. Helaas blijkt deze trots twee jaar later geheel misplaatst.
Deze week staat in het teken van de schildklier met als speciaal thema: Je bent méér dan je schildklieraandoening! Iets waar ik na schildklierkanker volmondig JA op kan antwoorden. In de eerste plaats ben ik namelijk gewoon Anke! Een mens, met een hart en gevoel, maar zonder schildklier.
“Eerlijk zijn! Ank” Spreek ik mezelf vermanend toe. Met een zucht klik ik het voor mij meest passende antwoord aan. “Heeft u wel eens het gevoel uitgeblust te zijn? Nooit, zelden of soms, regelmatig of vaak”. Het is éen van de vragen van de digitaal toegestuurde vragenlijst ten behoeve van een revalidatietraject.
Zomaar een berichtje in mijn mailbox of een oproepje op een lotgenotenpagina, een vraag van een vriendin of mijn eigen gedachten. Waarom? Een terugkerende vraag zonder antwoorden. Hoe graag ik ook zou willen, ook ik heb de antwoorden niet. Sterker nog: ik heb de vragen zelf ook!
Hobbelend op krukken een hond uitlaten is op zijn zachtst gezegd een uitdaging. Het gaat langzaam, maar ik kom in elk geval vooruit. Ik grinnik en spreek mijn gedachten zachtjes uit. “Onderschat nooit de kracht van de schildpad”.Zij draagt een schild dat de mogelijkheid heeft alle klappen op te vangen die ze in haar leven tegen komt en wordt daarmee honderd jaar.
“Ben je nu kankervrij?”, vroeg iemand mij laatst. “Ja”, zeg ik, zonder erbij na te denken. “Wat fijn hè”, krijg ik terug. “Ja“, zeg ik weer, maar in de laatste ja klinkt de twijfel door die er schijnbaar na vijf jaar nog steeds zit. Vijf jaar, klinkt het door in mijn hoofd. Waarin ik ineens het stempel patiënt kreeg en waarin leven een andere betekenis kreeg..
Laoise vertelt in haar gastblog over haar diagnose schildklierkanker de zgn.“Goede kanker”, de tegenslagen, maar ook hoe zij door zware tijden heen komt met een positieve blik. Hoe het gaat eindigen weet ze niet, maar opgeven is geen optie..nooit!
Wat is jouw passie? Wat drijft jou, waar ga jij van stralen? Het zijn veelgestelde vragen in interviews. Vóór de kanker zou ik daar algemene vlakke antwoorden op hebben gegeven. Pas sinds ik ziek ben geworden, dringt de ware betekenis van passie tot me door. Sindsdien is leven mijn drijfveer en leef ik een leven vol passie.
“U heeft een duidelijke hernia”, zei deze arts. Ik weet nog dat ik me opgelucht voelde. Er is een diagnose. Een gevoel van ‘zie je nou wel, ik ben niet gek, er is echt wat aan de hand’. Niet dat ik nou zo graag wat wilde hebben, maar ik begon bijna aan mezelf te twijfelen omdat er maar niets werd gevonden. De diagnose kwam als een verlossing, maar sloeg gauw om naar een diagnose die me zou vloeren. Hij kan op de stapel bij de rest van de diagnoses.
Uitgerekend vandaag tijdens wereldkankerdag krijg ik een berichtje vol frustratie van een mede musketier, met uiteindelijk de uitdrukkelijke vraag:“Waarom wordt er niet meer bekend gemaakt over de gevolgen van schildklierkanker? De vraag benadrukt voor mij wat ik sinds ik de diagnose schildklierkanker kreeg, ieder jaar voel tijdens dagen als deze. Schildklierkanker is de grote afwezige in de wereld vol kanker.