Het is de dag voor Kerstmis en alles wat er te horen is, is de top 4000 die zijn laatste noten wegspeelt voor morgen het huis zich vult met ons gezin. Tikkel ligt opgekruld in haar mand en ik maak me zo comfortabel mogelijk achter de laptop en overdenk ondertussen het afgelopen jaar. Een jaar dat de boeken in gaat als ‘Roller Coaster’ jaar.
Waarom blijf ik zo moe? Waarom valt mijn haar zo uit? Waarom brokkelen mijn nagels af? Waarom val ik mijn geliefden zo maar aan? Waarom kom ik zo veel aan? Waarom krijg ik geen antwoorden?
“U bent schoon!” In alle staten van feestelijkheid was ik, toen die woorden klonken. Het is het mooiste bericht dat je maar kunt krijgen als je eerder de diagnose kanker hebt gehad. Met mijn hoofd in de wolken ging ik naar huis, kocht gebak en liet een paar tranen van vreugde en verlossing van de angst die me voor de woorden “U bent schoon” in zijn macht had gehouden Zo, dacht ik, nu is het alleen nog een kwestie van goed instellen en dan gaan we weer verder waar we gebleven waren. Ik dacht er iets te gemakkelijk over.
“Ben je nu kankervrij?”, vroeg iemand mij laatst. “Ja”, zeg ik, zonder erbij na te denken. “Wat fijn hè”, krijg ik terug. “Ja“, zeg ik weer, maar in de laatste ja klinkt de twijfel door die er schijnbaar na vijf jaar nog steeds zit. Vijf jaar, klinkt het door in mijn hoofd. Waarin ik ineens het stempel patiënt kreeg en waarin leven een andere betekenis kreeg..
Wat is jouw passie? Wat drijft jou, waar ga jij van stralen? Het zijn veelgestelde vragen in interviews. Vóór de kanker zou ik daar algemene vlakke antwoorden op hebben gegeven. Pas sinds ik ziek ben geworden
“U heeft een duidelijke hernia”, zei deze arts. Ik weet nog dat
ik me opgelucht voelde. Er is een diagnose. Een gevoel van ‘zie je nou wel, ik ben niet gek, er is echt wat aan de hand’. Niet dat ik nou zo graag wat wilde hebben, maar ik begon bijna aan mezelf te twijfelen omdat er maar niets werd gevonden. De diagnose kwam als een verlossing, maar sloeg gauw om naar een diagnose die me zou vloeren. Hij kan op de stapel bij de rest van de diagnoses.
Loesje omschreef het zoals het is: ‘Chronisch ziek zijn, vraagt om chronisch optimisme’. Noem het een vorm van zelfbehoud. Ik noem het zelf het lachtheater. Door de pijn heen, doorgaan, accepteren dat is, wat er is. Want wanneer ik bij de pakken zou gaan neerzitten, kwam ik niet meer overeind en dat laatste is geen optie. Het leven is te mooi. Lach!
Aangekomen in de laatste weken van 2016 kan ik natuurlijk net als zovelen gaan terugblikken. Schrijven over hoe ons gezin zich door heel wat tegenslagen heen heeft geslagen of over wat we allemaal hebben gepresteerd op het gebied van werk of het schrijven. Ik kan schrijven over weer een jaar vol met medische toestanden, die zo langzamerhand niet meer weg te denken zijn uit ons dagelijkse leven. Ik zou het kunnen doen, maar ik doe het niet, want een wijs man heeft me dit jaar vooral geleerd om te genieten. Genieten met een grote G!
“We gaan u opnieuw behandelen mevrouw”, zegt de arts vriendelijk. Terwijl ik nadenk over wat hij zojuist heeft gezegd, bestudeer ik hem. Hij heeft een vriendelijk, open gezicht. Ogen die lachen, maar ook meeleven en begrijpen. Althans zo lijkt het. Ik schrik op uit mijn gedachten. Opnieuw behandelen, klinkt na in mijn warrige hoofd. “Mag het alstublieft na de feestdagen”, vraag ik hem. “Ik wil dit jaar zo graag genieten van de Kerstdagen.
“Het gaat u goed, als er iets is, weet u de weg terug.” Een warme hand omvat de mijne bij het afscheid. Ik knik verdwaasd. Mijn hoofd zit vol watten. Ik hoor mezelf “ja hoor” zeggen, maar in mijn hoofd schreeuw ik “nee!”. Mijn vragen blijven onbeantwoord in het luchtledige hangen. Terwijl ik de kamer uitloop, kijk ik nog een keer wat warrig naar hem om. Hij ziet het al niet meer want de volgende patiënt zit op hem te wachten….