Kom over een week maar even terug. Ach het zijn maar zeven dagen. Wat is nou helemaal een week. Geruststellende woorden die ik mezelf toe spreek als ik de dokterspraktijk uit loop. Wéér een week verder om tot de conclusie te komen dat ik over een week weer iets verder ben..of juist nog geen stap verder.
columns Onzichtbaar Ziek
Reeks columns voor Onzichtbaar Ziek om wat onzichtbaar is, zichtbaar te maken.
Patiënt zoekt “maatje”
Een veelgehoorde term binnen de zorgwereld is “de menselijke maat”. Een mooie term zou ik in een eerste indruk zeggen. Zéker als ervaringsdeskundige, een titel die ik overigens een beetje verafschuw, als je ziek bent geweest dan ben je tegenwoordig ineens ervaringsdeskundige. Hoe dan ook we moeten de beweging maken naar een menselijker manier van zorgen. Maar wat willen we precies?
Tot volgend jaar!
Het is de laatste dag van de maand september. De laatste dag van de Schildklierkanker awareness maand. Uitgerekend vandaag heb ik de periodieke controle van de schildklierkanker. Daar zit ik dan in de kamer van de endocrinoloog. Verbouwereerd, vol gevoelens die ik niet omschrijven kan. Ze geeft me een geruststellende koele hand en zegt vriendelijk maar kort. Tot volgend jaar!
Leven met een onzichtbare ziekte
09 juni 2015
Leven na schildklierkanker was de titel van mijn blogs op de website van Telegraaf gezondheid. Wekelijks schreef ik over schildklierkanker gerelateerde onderwerpen. Persoonlijke dingen, maar ook algemene zaken waar veel schildklier (kanker) patiënten tegenaan lopen. Bewust zet ik hier kanker al tussen haakjes. Evengoed zou ook schildklier tussen haakjes kunnen staan. Zo veel chronisch zieken herkennen zich wekelijks in de blogs die ik schrijf, dat leven met een onzichtbare ziekte wellicht een net zo goed passende titel zou kunnen zijn.
OZ: Alice in Wonderland, Schildklierkanker Awareness 2
De maand september staat in het teken van Schildklierkanker Awareness. Het leven is zeker geen sprookje, vooral niet als je chronisch ziek bent. Maar toch waan ik me sinds ik schildklierkanker heb gehad in een verhaal dat me doet denken aan Alice in Wonderland. Het besef dat ik ander mens ben geworden en nooit meer terug kan keren naar mijn oude ik.
O.Z: September Schildklierkanker Awarenessmaand! Spread the word!
Awareness: Bewustzijn, besef en bezinning
Lintjes kleuren paars met rose en mintgroen en overal binnen social media vliegen de gele en paarse vlinders je om de oren met slogans van ‘awareness’ achter ze aan. Slogans als ‘check your neck!’ en ‘Goede kanker bestaat niet!’ September is schildklierkanker awareness maand. Eén maand in het jaar waarin extra aandacht wordt gevraagd voor schildklierkanker. Want nog steeds zijn er mensen die denken dat de schildklier in de buik zit en nog steeds heeft men geen enkel idee wat kanker in de schildklier voor effecten heeft op de kwaliteit van leven op de lange duur.
Onzichtbaar ziek: Op zoek naar “Dory”
In de ™Disney-filmhit Finding Dory gaat Dory, de vrolijke vergeetachtige blauwe Picasso doktersvis vol humor, op zoek naar zichzelf. Ze heeft het korte termijn-geheugen van een garnaal, of van mij… En geloof me, dat is weinig. Sinds mijn langdurige morfinegebruik, ontwaak ik nog steeds langzaam uit een diepe slaap, omhuld in een waas van onbenul. Want wat is in die maanden dat ik het slikte allemaal langs me heengegaan?
Onzichtbaar ziek; De stilte voor en na de storm, Thyrax-gate gaat verder
Thyrax-gate gaat verder... “alsof we daar nog op zitten te wachten!” reageren veel patiënten haast opstandig op het nieuws dat Thyrax vanaf het tweede kwartaal van volgend jaar weer voorradig zal zijn. Logisch! Want veel mensen zijn inmiddels overgestapt en zitten niet op een tweede ronde te wachten.
Onzichtbaar Ziek: Hoe gaat het?
Nieuwe column voor onzichtbaar ziek. Hoe gaat het? .Het lijkt zo’n simpele vraag. “Hoe gaat het?” Tóch weet ik het antwoord vaak niet zo één–twee-drie. Tenminste, het ligt er aan wie het vraagt. Eigenlijk raar hoe ik bij de één een compleet ander antwoord kan hebben als bij de ander, terwijl de vraag hetzelfde is. Maar is dat eigenlijk wel zo raar?
Onzichtbaar ziek: Ik ben een Pokémon!
De warmte van de afgelopen dagen begint zijn tol te eisen. Schuifelend loop ik voetje voor voetje over straat om mijn hondje uit laten. Nou ja voetje.. Het lijken momenteel meer olifantspoten, zo dik en opgezwollen zijn ze. Mijn enkels ben ik al een tijdje kwijt. Zoeken heeft geen zin. Eerlijk is eerlijk, ik voel me er niet lekker bij. Met de seconde lijk ik dikker en dikker te worden. Achter mij fietst een groepje jongens die Pokémons aan het vangen zijn. Ze wijzen naar me. Ik word er onzeker van. Ben ik een Pokémon?