Verdwaasd kijk ik de huisarts aan. Zijn nieuwe diagnose moet ik even laten bezinken. Mijn keel is kurkdroog en tegelijkertijd breekt het zweet me uit. Ik slik en met het puntje van mijn tong bevochtig ik mijn lippen. Zelfs zonder tranen proef ik het zout. Het vermeende Corona avontuur heeft een nare nasmaak achter gelaten.
Nog steeds is mijn gemaks antwoord “goed” wanneer iemand me vraagt hoe het gaat, Hoewel ik ook wel steeds vaker de lastigere versie van mijn antwoord geef omdat het uitmaakt wie de vraagsteller is. Ook omdat mijn laatste blog door zo veel mensen is beantwoord met een positieve respons júist omdat ik zo open en eerlijk mijn frustraties benoemde, durf ik me meer open te stellen. Door alle frustraties heen is er één ding dat voorop staat. We maken er het beste van.
Hoe gaat het nu met je vraagt een bekende me vriendelijk. “Goed’ luidt het standaard antwoord. Iets wat me akelig bekend voorkomt vanuit de periode na de kankerdiagnose. Het is te lastig om uit te leggen hoe het werkelijk gaat dus beperk ik me tot het gewenste antwoord. Althans dat denk ik….
Eerlijk gezegd zag ik vreselijk op tegen deze Koningsdag die vanwege de coronacrisis omgedoopt was tot woningsdag. Maar zoals zo vaak als je ergens geen zin in hebt of ergens tegenop kijkt, blijkt het achteraf enorm mee te vallen. In dit geval kan ik alleen maar zeggen dat meevallen een understatement is. Dit was de leukste Koningsdag in jaren.
Je kunt de televisie niet aanzetten of ik hoor de stem van premier Rutte over het nieuwe “normaal”. Ik merk dat ik me er aan begin te ergeren. Het nieuwe ‘normaal’ bestaat net zo min als dat ‘goede’ kanker bestaat. Maar wat is dan nog normaal in deze periode van lockdown en quarantaine? Heel eerlijk? Ik weet het niet, Jij wel?
Andrea Bocelli op het lege plein van de Dom in Milaan, de lege straten van Parijs, Londen en new York, de Passion, paaseitjes in de tuin, een zeurende hoofdpijn en de vieste Indische rijsttafel ooit. Pasen 2020 zal in mijn herinnering blijven als een van de meest intense Paasdagen van mijn leven.
In een paar weken tijd is ons leven ineens veranderd in grote onzekerheid. Worden we ziek, en als we ziek worden, hoe erg zal dat dan zijn? Hoeveel doden gaan er nog vallen? Zullen de IC’s deze druk aan blijven kunnen? Zullen bedrijven blijven bestaan? Hoe zal de economie er uit gaan zien? Hoe gaan we om met die onzekerheid? Een ding weet ik zeker, dat alles onzeker is en daaraan houd ik me vast.
Gisteren las ik een quote op facebook. Het was een Engelse tekst van Thomas . S. Monson. ‘Hope is putting faith at work when doubting would be easier’. Vrij vertaald: ‘Hoop is geloof aan het werk zetten wanneer de twijfel gemakkelijker lijkt’. Deze quote deed me iets. Vraag me niet waarom want het geloof ben ik al een tijdje terug verloren. En toch deed het me iets. Twijfelen we immers momenteel niet allemaal aan de uitkomst en de goede afloop van dit moment?
Snakkend naar adem hang ik op. Telefoneren kost nog steeds veel lucht. Toch was het fijn om mijn verhaal te kunnen doen. Iemand die oprecht luistert naar hoe dit virus wordt onderschat, hoe het letterlijk je adem beneemt, wat het met je doet zowel lichamelijk als mentaal. Ik zucht een paar keer, adem goed in en uit. Langzaam komt er weer rust in mijn gejaagde borstkas. Na twee weken koorts en drie weken binnen is er eindelijk sprake van een langzame maar duidelijke verbetering .
Precies viertien dagen geleden op een woensdagmiddag reden we vanuit een totaal andere wereld terug naar huis. Nog niets vermoedend over hoe de twee weken daarna zouden verlopen. Misschien staken we daar al de kop in het zand als een struisvogel want dat ik koorts had was duidelijk en hoesten deden we allebei. Tóch waren we nog niet doorgedrongen van de ernst van de situatie. Het hele Corona gebeuren leek nog steeds een overdreven toestand. Iets wat nu de understatement van het jaar blijkt te zijn.