Het is al lang geleden dat ik iets geschreven heb. Er is ook geen behoefte. De woorden komen niet meer zo vanzelfsprekend als dat ze deden. Gedachten overspoelen niet langer mijn hoofd. Ik lijk rust gevonden te hebben.
Rust onder de boom
kerst
Een warm bad
Nog even en dan mag ook ik naar huis. Met een tevreden zucht kijk ik om me heen. De werkvloer lijkt uitgestorven. De meeste collega’s zijn deze middag al vroeg naar huis gegaan. De kerstboom en de kerst chocolaatjes op de tafel staan er een beetje verlaten bij. En toch voel ik me niet alleen..
Over passie en verbindingen
Kersttijd, een tijd van terugkijken op hoe snel het jaar is verlopen, hoe druk het was, hoe mooi het was, de geluksmomenten maar ook welk verdriet het heeft gekend, een tijd waarin we reflecteren maar ook een tijd waarin we kijken naar de toekomst. Leven en werken uit passie, verbindingen maken..
Het is goed zo..
“Dank je wel Anke, we gaan je missen”. Op de tafel staan warme appelflappen en kerstzoenen, mijn leidinggevende overhandigt me lieve cadeautjes en een prachtige bos bloemen. Ik laat het gelaten over me heen komen. Als het voorbij is valt er een enorme last van mijn schouders af. Het is goed zo…
Met gemengde gevoelens tuur ik naar buiten. Aangekomen in de laatste weken van het jaar, terugdenkend aan wat is geweest, vooruitkijkend naar betere tijden. Het vooruitzicht van 2018 is warm, welkom en vol dromen die verwezenlijkt zullen gaan worden. Om me heen hoor ik het geroezemoes van mijn collega’s. Druk toewerkend naar de afronding van dit jaar. Ik hoor het gelaten aan. Mijn mailbox is leeg. Er rest mij niet veel meer hier. Eigenlijk heb ik alles al afgerond. Letterlijk.
2017 zal voor mij de geschiedenis in gaan als het jaar van de verwerking. Samen met dr. Rossi ben ik een reis aangegaan op zoek naar mezelf. Waarom ik de persoon ben die ik ben geworden. Waar ik vandaan kom en waar ik naar toe wil. De gevolgen van de hernia maar zeker ook de nasleep van de kanker ben ik gaan aanpakken tijdens een intensief revalidatietraject waarin ik heb geleerd dat ik grenzen heb en dat ik ze ook stellen mag. Ook al gebeuren er dingen in het leven waar je geen invloed op hebt, je kunt wel zelf invloed uitoefenen op hoe de dingen verder gaan. Door bewuste keuzes te maken. Te kijken naar je diepste zelf. Mijn blik naar mezelf is open en eerlijk geweest. Ik zie hierdoor duidelijk mijn tekortkomingen maar zeker ook mijn kwaliteiten. Kwaliteiten die jammerlijk niet altijd ten volle zijn benut.
2018 voelt als een nieuw begin. Ik begin met een nieuwe baan, een nieuwe functie, een van de meest bewuste keuzes die ik dit jaar heb gemaakt. Daarnaast komt in het voorjaar mijn tweede boek uit. Het vervolg op Goede kanker bestaat niet waarin ik letterlijk de kanker voorbij ga. Ondanks dat ik dit avontuur al een keer heb mee mogen maken, voelt het bijna als de geboorte van een nieuw leven.
Wat 2018 me nog meer te bieden heeft blijft natuurlijk een verrassing, maar met een zekerheid van 99,99 % durf ik te stellen dat het lang verwachte of gehoopte rijbewijs geen ondenkbare gedachte is. Ik hoop er in medio 2018 mee rond te kunnen toeren in Florida. Want na ons bezoek aan Big Apple New York gaat onze tweede droom in vervulling en zullen we gedurende een rondreis door de zonnigste staat van de USA, de enige echte Mickey Mouse in Disney World gaan zien, een alligator tocht maken op een propeller boot en de Caribische Keys een bezoek brengen.
Genieten van het leven is iets wat de grootste les van de afgelopen jaren is geweest. De dagen vliegen voorbij. Zo zet je kerstboom op zo breek je hem weer af. Zo schud je een nieuwe collega de hand ter kennismaking en zo zeg je haar gedag. Met gemende gevoelens loop ik naar buiten. In mijn handen draag ik de cadeautjes en een prachtige bos bloemen. Ik kijk terug op een mooi afscheid. In mijn hart draag ik de herinneringen mee. Het is goed zo..
(V)rijdag de 13e
Sneeuw! Het is het eerste wat ik zie als ik vanmorgen mij ogen open doe. Oh jee, vrijdag de 13e zie ik als ik mijn telefoon wakker maak. Sneeuw op vrijdag de 13e klinkt niet als een gelukbrengende combi. Iedereen maar extra voorzichtig op de weg. Aan de andere kant is het een geluk dat het sneeuwt vandaag.. dan zie je de zwarte kat makkelijker aankomen.
Een passende puzzel
Tikkel ligt snurkend in haar mand. Voor me staat de kerstboom in haar volle glorie.Op de achtergrond speelt Sky-radio de mooiste kerstliedjes af. Ik glimlach en voel me alsof er eindelijk een rust over me heen is gekomen die al jaren zoek is. Zou dit het zijn? Het Ultieme kerstgevoel, geluk, rust, een passende puzzel?
Een hond uit de hemel (8)
Wij mogen echt niet klagen. Vaak genoeg zeg ik tegen mijn lief, “Wij hebben echt een hond uit de hemel” Zeg nou zelf, de kerstboom staat in volle glorie in de woonkamer. Eronder staat een stad zo groot als Parijs, compleet met kermis, ijsbaan en rijdende trein. Nog geen halve meter ernaast staat de mand waarin Tikkel ligt opgerold als een balletje met haar neus op het randje. Wanneer de trein passeert, steekt ze nieuwsgierig haar koppie met één oor omhoog.
Het “tussen kerst en oud en nieuw” gat. De top 2000!
Om één of andere reden kan ik het niet zo goed vinden. Ik loop wat doelloos van de bank naar de keuken en weer terug. Al uren geleden heb ik in mijn hoofd om een lekker bakje koffie te zetten, maar imiddels uren verder, heb ik nog steeds geen koffie op.Het is officieel. De tweede dag na Kerst, de eerste maandag na de feestdagen bevind ik me in het bekende “tussen Kerst en oud en nieuw gat”
Als Alice in Wonderland val ik na de gezelligheid van de feestdagen in een diep gat. Stiekem hoop ik dat ik het witte konijn tegen kom en dat ik straks aan de thee zit met de gekke hoedemaker om te vechten tegen de hartenkoningin. Maar niets van dat alles is waar. In werkelijkheid zit ik als een saaie huis mus op de bank, een beetje duf om me heen te kijken, met Ramstein , du hast mich op de achtergrond. Ongelooflijk hoe dit nummer uberhaupt een plaats in de top 2000 heeft weten te bemachtigen. Wat denken mensen die op zoiets stemmen? denk ik. Wat gaat er in ze om? Het nummer klinkt zo agressief en boos dat Gerrit er fel tegenin begint te schreeuwen.
Het stomme is dat ik blijf luisteren. De top 2000 vult het “tussen kerst en oud en nieuw” gat op. Ik geniet van de lijst der lijsten. Meestal dan, op nummers als Ramstein en sommige urendurende jaren 60-70 nummers na. Deze dagen in de aanloop naar 2016 komt er bijna geen televisie aan . Nummer 1005. We zijn bijna op de helft. Dat betekent bijna op de helft van de aanloop naar het nieuwe jaar. Nieuwe ronden, nieuwe kansen, nieuwe belevenissen, nieuwe herinneringen.
Het zijn de dagen waarin ik het voorgaande jaar overdenk bij de noten van de top 2000. Zo nu en dan komt er een nummer voorbij die meer in me losmaakt dan ik zou willen. 2015 was een mooi jaar voor mij persoonlijk. Het jaar waarin ik mezelf weer vond na ziekte en depressie. Het jaar waarin mijn boek naar het buitenland ging, mijn kinderen volwassen werden. spreken voor minister Schippers en een enorme zaal vol verpleegkundigen. Disney, Turkije, Songfestival singalong, een supriseparty en Madonna. Het jaar van de ontwikkeling binnen schildklierkanker waarin ik misschien een kleine bijdrage heb mogen leveren door te schrijven voor Telegraaf gezondheid, mijn boek en de nieuwe richtlijn. Het jaar waarin er in mij werd geloofd, het jaar waarin ik een kans kreeg! Dit jaar had genoeg hoogtepunten. En ook alleen die wil ik noemen. Dieptepunten zijn er zeker geweest, dat weten we helaas allemaal maar in een terugblik kijk ik vooruit!
In 2016 hoop ik de gekregen kansen weer op te pakken. 1001, I will survive klinkt door mijn woonkamer terwijl ik dit schrijf. Hoe kan het anders. Aan het einde van 2015 heb ik weer iets in moeten leveren op de gewonnen stappen. Maar ik ben ik niet als ik geloof in twee stappen achteruit en toch één stap vooruit. I will survive is een lijflied door de jaren heen. In 2016 gaan er dromen uit komen, ik zal blijven spreken over schildklierkanker, de eerste uitnodiging ligt voor maart al op de plank. En zo schrijdt de lijst voort in de dagen tussen Kerst en oud en nieuw. We zijn op de helft. Op naar de nummer 1. Ik weet dat op 31 december als Imagine van John Lennon om 24.00 uur klinkt, de tranen over mijn wangen zullen lopen. Niet alleen om wat is gebeurd in Parijs in 2015, maar vooral om de hoop, dat in 2016 de mensen hun hart terug krijgen. Imagine..
en dan nu eindelijk koffie..genieten van de kleine dingen
blogs zijn er om te lezen en te delen *sharing is caring*
De dag na Kerstmis..
Mijn ogen gaan deze ochtend moeilijk open.Met een half oog kijk ik opzij. Mijn lief zit al met zijn neus in de telefoon zijn facebookberichtjes en kerstewensen via Whatsapp na te kijken. “Zo snurkerd, ben je wakker?!” zegt hij met een mengeling van geamuseerdheid en irritatie.
Me niet bewust van het geluid dat ik deze nacht geproduceerd heb, wrijf ik de slaap uit mijn ogen. Het is alsof ik moet ontwaken uit een slaap van 100 jaar. Ik voel me deze dag na Kerstmis allesbehalve de schone slaapster.
Zo lang als ik heb uitgekeken naar de kerstdagen, zo snel is het ook weer voorbij. Beneden gekomen ruik ik de resten van de gourmet de avond ervoor en het overige bewijs staat inmiddels schoongespoeld nog in de afwasmachine. Ik voel me een beetje katterig. Eigen schuld. Morfine en wijn gaat niet samen. Tenminste dat zei die gele sticker op de voorkant van het doosje. Hoe dan ook, Ik heb genoten!
Kerstavond begon traditioneel met een broodjesmaaltijd samen met mijn schoonvader. Een traditie van al jaren op een rij. Vroeger zat daar nog een kerkbezoek tussen of eigenlijk drie kerkbezoeken omdat zowel mijn zoon als ik in het plaatstelijke kerkkoor zongen. Dat betekende om vijf uur aanwezig voor de kinderviering van 18.00 tot 19.00 uur. Dan mocht ik door naar de bejaarden voor de mis van half 8 en om 22.00 zong mijn koor nog een keer in de kerk. Sinds we allebei niet meer zingen geeft dat rust op kerstavond. Zoon 1 moest helaas werken maar kon gelukkig nog even gezellig aanschuiven voor een broodje en een bakje koffie. Een heerlijk begin van de Kerst.
Eerste Kerstdag is traditiegetrouw een dag van rust, pyjama, cadeautjes,all you need is love en stoofpeertjes. Als mooie aanvulling hebben we dit jaar samen koekmannetjes gebakken. De hele kamer geurde naar versgebakken koekjes en stoofpeertjes. Deze dag waarop we naar grote waarschijnlijkheid voor het laatst met zijn viertjes zijn geweest, is me erg waardevol Twee grote mannen van 18 jaar die met hun moeder hun eigen koekmannetje versieren is goud waard. Ik ga natuurlijk veel te laat naar bed omdat ik deze dag niet los wil laten.
Tweede Kerstdag komt vader twee op bezoek. Iets eerder dan verwacht staat hij ineens midden in de kamer met een kersstukje in zijn armen. Zoon twee moet helaas werken.Pratend over van alles en nog wat, halen we de dag door. Mijn belevingswereld wat wazig door de morfine. Als een dronken slaapwandelaar waggel ik door het huis. Af en toe is het net alsof de plaat bijft hangen. Maar lol heb ik wel!. Het is net alsof ik veel intenser geniet van alle kleine dingen. Het was gezellig en zoon twee mocht eerder van zijn werk naar huis om nog een paar vleesjes mee te gourmetten. Traditiegetrouw steken de heren een paar fonteintjes vuurwerk af. Mijn vader gaat laat naar huis. Met gemengde gevoelens kijk ik hem na. Het gemis van mijn moeder versterkt door de morfine en de wijn die ik niet had mogen nemen.
Ineens is het voorbij. Manlief is weer naar zijn werk vertrokken. Niet iedereen kan er een derde kerstdag aan vast plakken vanwege de zondag. Ik vind het niet erg. Is ook beter voor de lijn en ik gebruik de rust en de tijd om om te schakelen. De magie van kerstmis gaat over in de spannende aanloop naar een nieuw jaar waarin nog zoveel hoop en verwachting ligt. We hebben besloten het leven te vieren en dromen te gaan leven. De top 2000 staat aan. New York, New York klinkt het uit de boxen. Een dikke glimlach valt over mijn gezicht. New York! Volgend jaar maken we in ieder geval één droom waar!
Terwijl de rust in huis wederkeert, de gourmetlucht langzaam verdwijnt en de top 2000 langzaam voorbij kruipt met Michael Jackson en zijn earth song.geniet ik met het schrijven van dit blog nog even na. Een lieve vriendin stuurt me een berichtje. “Als je zin hebt kom ik je zo meteen even ophalen voor een kopje thee!”You’ll be there for me zingt Michael Jackson.. Ik prijs mezelf intens gelukkig en geniet vandaag! Op naar 2016 en de thee!
De betekenis van Kerstmis..
Al maanden van te voren begint het te kriebelen. Iedereen die mij kent wordt al weken geconfronteerd met mijn liefde voor Kerst met mijn gekakel over onze kerstboom, kerstliedjes of plaatjes op facebook waarin ik aftel naar de dag van vandaag. Sommigen vinden het ronduit irritant en begrijpen niet waarom ik er zo’n gedoe over maak. De betekenis van Kerst zit hem immers niet in de boom, de cadeaus, dikdoenerij en wat we allemaal eten.Néé, daar zit het zeker niet in. De betekenis van Kerstmis zit veel dieper. Het gaat om liefde, verleden, heden en toekomst. Het zit diep verborgen in mijn hart.
Vanmorgen werd ik laat wakker. De morfine had goed zijn werk gedaan. Ik was compleet van de wereld. De telefoon rukte me uit een dromenloze slaap. Een lieve stem, die me heel na aan het hart ligt, wenst me aan de andere kant van de lijn de mooiste kerst toe en vooral een gezonder 2016. Ik ben meteen wakker. Dit is Kerst. De warmte van iemand waar ik zielsveel van hou. Ik had haar nog willen bezoeken voor de feestdagen, maar doordat ik ziek werd is dat er niet meer van gekomen. Ik voel me er rot over, maar deze persoon maakt me geen verwijten, ze is vol begrip maar toont me bodemloze liefde. Ik noemde haar mijn tweede mama in een ver verleden. Maar het voelt nog steeds zo. Het telefoongesprek maakt dat ik mijn eigen mama nog meer mis dan ooit tevoren.
Ik stuur een appje naar mijn buuf en vraag of ze zin heeft om een bakje koffie te komen drinken. Het maakt haar niet uit dat ik in pyjama loop en dat ik nog niet heb gestofzuigd, Ze komt voor mij! Binnen een half uur staat ze in de woonkamer. Ik sta net te worstelen met een lint om het cadeutje voor mijn lief mooi in te pakken dus ik zag niet meteen dat ze een cadeautje in haar handen had. Voor mij.. Met een schok beland ik vanuit de wazige morfinewereld vol roze olifantjes in de realiteit. Ik ben haar vergeten! Tranen schieten me in de ogen. Hoe kan ik in vredesnaam de persoon die zo veel voor me doet, er altijd voor me is en zo veel voor me betekent gewoon vergeten!?
Natuurlijk spreek ik mijn stommiteit uit. “Ben je gek joh” zegt ze. Jij hebt wel andere dingen aan je hoofd. Ze wuift het weg alsof het er niet toe doet dat ik geen cadeauthe heb voor haar. De koffie is lekker, de muffin erbij ook. Zoals altijd kunnen we praten over de mooiste, liefste en moeilijkste dingen. Bij haar is mijn hart open. Toch laat het me niet los.Hoe heb ik haar kunnen vergeten. Het gaat niet om het cadeautje. Het gaat om het feit dat ik iemand die zo belangrijk voor me is, gewoon ben vergeten terwijl ik wel ben bezig geweest met anderen. Ik maak me druk om de verkeerde mensen en zie niet wat er recht voor me neus is. Ik kan de morfine daar de schuld niet van geven.
Bij het afscheid spreek ik uit hoeveel ze voor me betekent. Ik ben daar niet zo goed in. Ik ben bang dat als ik mensen laat weten hoeveel ze voor me betekenen dat ik ze dan juist verlies. Het enige en misschien wel mooiste cadeau wat ik haar kan geven voor deze Kerst is mijn hart. Zij krijgt mijn hart voor altijd. En dat is wat Kerst betekent!
Ik wens iedereen hele mooie warme, en vooral liefdevolle dagen toe.
Blogs zijn er om te lezen en te delen *sharing is caring*