Bijgelovig ben ik nooit geweest. Het leven loopt gewoon zoals het loopt. Toeval bestaat wel en pech ook. Maar vandaag voel ik me toevallig op vrijdag de 13e als een pechvogel die door een zwarte kat op haar pad is gekruist.
Dat het leven niet altijd simpel is, weet iedereen. Het is een gegeven dat soms mooier wordt gemaakt door überpositieve mensen die blij en zorgeloos pretenderen dat zorgen maken geen zin heeft als je er toch geen invloed op hebt, de zon ook schijnt achter de wolken en al dat soort mooie uitspraken die je bijna doen vergeten dat je soms gewoon mag uitspreken dat het gewoon af en toe moeilijk is. Daarom geef ik er de voorkeur aan mezelf te omschrijven als positief realistisch. Het mag gezegd worden. Soms is het gewoon even klote.
Het is koud, maar het deert me niet. Sterker nog ik voel me warm door een intens geluk. Ik geniet van de rust, de stilte, de natuur, de vogels en een tikkel die kwispelend voor me uitloopt en ieder nieuw grassprietje dat ze tegen komt besnuffelt. Met iedere stap die ik zet voel ik de dwingende, zeurende pijn in mijn rug, stuit en benen een stukje minder worden. Wandelen is therapie. Zo zal ik beter worden. En niet alleen mijn hernia.
Nee ik ben niet op vakantie en nee ik ben ook niet op vakantie geweest en tóch ben ik veilig geland. In meerdere opzichten kan ik wel zeggen. Al lange tijd was ik zoekende. Naar rust, naar mezelf, naar iets maar eigenlijk wist ik niet precies waarnaar. De onrust maakte van mij een ander mens. Ik verschool me, liep weg, vluchtte naar plaatsen waar ik geluk vond, maar het weer moest achterlaten omdat je nu eenmaal weer naar huis moet. En nu? Nu ben ik thuis. Geland!
Morgen is het zover. We hebben er lang naar uit gekeken. Het was een hectisch jaar waarin we vrij abrubt hebben besloten na 16 jaar te gaan verhuizen. De periode tussen deze plotselinge beslissing en de uiteindelijke koop en verkoop gingen niet zonder slag of stoot. Uiteraard niet, anders zou het maar saai zijn geweest. Nee gelukkig ging alles niet op rolletjes en was de spanning op momenten om te snijden. Wie wil er nu geen spanning?
“Wanneer ga je nou eens voor jezelf zorgen?” is de vraag die me vanmorgen wordt gesteld. Een goede vraag waar ik het antwoord niet direct op heb. Ik ben gewend te zorgen en zet mezelf daarin vaak op de laatste plaats. Dat begint al simpel wanneer ik me voorneem een kopje thee voor mezelf te zetten als ik uit mijn werk kom en er iets tussen komt. Het gevolg is koude thee of een leeg kopje naast de waterkoker met een theezakje erin dat al een tijdje klaarhangt om gebruikt te worden. Kortom: geen thee!
“Je moet onthaasten”, zegt de huisarts. Oke fijn denk ik, maar hoe doe je dat? Met tientallen dozen en lege kasten om me heen zit ik op de bank. Op de achtergrond draait de uitzending van gisteren ‘De Beste zangers’. Het raakt me hoe verschillende muziekstijlen zich mengen en letterlijk verbroederd. Terwijl de tranen over mijn wangen rollen tijdens “the Shallow” versie van Tim en Floor, kijk ik onnadenkend naar een hoekje in de kamer en ineens schiet het door mijn hoofd. Daar staat een deel van mijn leven klaar om verder te gaan, met mij.
Met een wit gezicht en een hoofd vol snot, dichtvallende ogen en een rauwe zere keel zit ik op de bank. Teruggefloten door mijn eigen lijf. Moe van de drukte van de laatste weken, maanden eigenlijk of veel langer als ik terug ga denken. Een koel glas water spoelt de antibiotica weg. Werd alles maar zo gemakkelijk weggespoeld denk ik een beetje emotioneel. Ik voel mezelf gevangen in gedwongen stilstand. Zoals ik altijd doe wanneer ik ziek, zwak of misselijk ben, verzet ik me hevig tegen het ziek zijn. Het komt nu niet uit!
‘Why tell me why’ schalt door de kamer. Ondanks de hoofdpijn en de koude rillingen zet ik hem een tandje harder. Het liedje brengt me terug naar een samen luidkeels meezingen met mijn moeder en later naar een vrolijk tuinieren met de buurman van heel veel jaren terug. Een tekst met een boodschap “Kom op mensen, gebruik je verstand, de tijd dringt. Daar is geen twijfel over mogelijk” Wat vliegt de tijd inderdaad voorbij, mijmer ik. Een jaar is niets. Het is zonde om niet te genieten van het leven dat zo ontzettend snel voorbij gaat.
Kersttijd, een tijd van terugkijken op hoe snel het jaar is verlopen, hoe druk het was, hoe mooi het was, de geluksmomenten maar ook welk verdriet het heeft gekend, een tijd waarin we reflecteren maar ook een tijd waarin we kijken naar de toekomst. Leven en werken uit passie, verbindingen maken..